Σε αχαρτογράφητα νερά το Κυπριακό με την ιδέα Αναστασιάδη

Τον ασκό του Αιόλου που ακουμπά και το ζήτημα της επιδιωκόμενης λύσης άνοιξε η πρόταση του Προέδρου Αναστασιάδη για στροφή σε αποκεντρωμένη ομοσπονδία. Ως μέσο πάντοτε για διάρρηξη του συνεχιζόμενου αδιεξόδου.

Δεδομένης και της μυστικής συνάντησης Αναστασιάδη - Τσαβούσογλου στη Νέα Υόρκη που σφύριξε την έναρξη των άτυπων διαβουλεύσεων όλων με όλους, τακτική που φαίνεται πως θα συνεχιστεί αφήνοντας τα Η.Ε στο περιθώριο, το Κυπριακό εισέρχεται βαθμηδόν σε αχαρτογράφητα

Θέματα ταμπού ανοίγουν και φυσιολογικά τα τύμπανα των κομμάτων κραδαίνουν με αντιπολιτευτική διάθεση, εγείροντας συγκεκριμένα ερωτήματα.

Τα εγειρόμενα ερωτήματα

· Αφού η υπερσυγκέντρωση εξουσιών στο κεντρικό κράτος οδηγεί σε δυσλειτουργίες γιατί επιχειρήθηκε και επετεύχθη να αυξηθούν οι ομόσπονδες εξουσίες από 21 που καταγράφονταν στις συγκλίσεις Χριστόφια - Ταλάτ;

· Πόσο αρνητικό είναι για την Ε/κ πλευρά να διαρρέεουν τέτοιου είδους συζητήσεις, δεδομένου ότι μεγάλη σημασία έχει ποιος θα εισηγηθεί πρώτος αλλαγή κατεύθυνσης, δίνοντας έτσι δικαίωμα στον συνομιλητή να ζητήσει ανταλλάγματα;

· Σε περίπτωση στροφής στην αποκεντρωμένη ομοσπονδία ποιες από τις συμφωνημένες για την ομόσπονδη κυβέρνηση εξουσίες θα μπορούσαν να παραχωρηθούν στις συνιστώσες πολιτείες χωρίς να οδηγεί σε επικίνδυνο δυαδισμό εξουσιών;

· Αν με την αποκέντρωση όντως απαντάται το θέμα της δυσλειτουργίας και άρα βιωσιμότητας της λύσης (σε σχέση πάντα με τα βέτο και την αποτελεσματική συμμετοχή) πως λύνονται όλα τα άλλα, πολύ πιο σημαντικά ζητήματα, όπως της ασφάλειας και εγγυήσεων

Η εισήγηση Αναστασιάδη δεν είναι νεοφανής. Από χθες το Σίγμα αποκάλυψε πως ανάγεται στο 2010 όταν στο Εθνικό είχε διαφωνήσει με τη συγκεντρωτική ομοσπονδία.

To σχετικό έγγραφο αναφέρει: "Πρέπει να κατοχυρώνεται η ενότητα της διεθνούς προσωπικότητας, το αυθύπαρκτο δηλαδή του κράτους στο διεθνές δίκαιο, χωρίς να παρέχεται στις ομόσπονδες μονάδες η δυνατότητα να είναι υποκείμενα διεθνούς δικαίου. Θα πρέπει τέλος, η διαδικασία της ομοσπονδοποίησης να αποφεύγει την υπερφόρτωση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και να λειτουργεί ως ανάχωμα σε μια παρωχημένη λογική υπερσυγκεντρωτισμού".

Στη συζήτηση ενεπλάκη και ο Ακιντζί ο οποίος τάχθηκε υπέρ της χαλαρής ομοσπονδίας με δικαίωμα στις συνιστώσες πολιτείες να υπογράφουν και διεθνείς συνθήκες.