Νούνο ο κορυφαίος, Ρενάτο ο ασταμάτητος!

Η πορτογαλική αγορά είναι η αγαπημένη του Πάμπου Χριστοδούλου και από τις πλέον αγαπημένες των κυπριακών ομάδων την τελευταία σχεδόν δεκαετία. Ήδη ο Κύπριος τεχνικός έκανε μερικές από τις κινήσεις ενίσχυσης, επιλέγοντας είτε Πορτογάλους είτε παίκτες που μεγάλωσαν στην Πορτογαλία, αλλά έχουν υπηκοότητα των πάλαι ποτέ αποικιών, είτε Βραζιλιάνους (Τζάιλσον), που επίσης έκαναν καριέρα στην Ιβηρική χώρα. Η Ομόνοια, από το 2006, έκανε το δικό της άνοιγμα στην πορτογαλική αγορά. Μάλιστα, ο 1ος παίκτης που έφτασε από τη χώρα αυτή ήταν υπήκοος Πράσινου Ακρωτηρίου. Σήμερα επιχειρούμε μιαν αναδρομή στους

Τυπικά ο Λίμα

Αφήνοντας λοιπόν κατά μέρος τον Βέιγκα, οι πρώτες original (ας μας επιτραπεί ο όρος) μετεγγραφές ήταν τον Ιανουάριο του 2007. Με τον Πέδρο Τοράο, που πέρασε απαρατήρητος και μετά από 12 μήνες πήγε στην ΑΕΛ, αλλά και τον Έντγκαρ Μαρσελίνο, που εντυπωσίασε στα πρώτα ματς, αλλά δεν είχε ανάλογη συνέχεια. Πρώτη καλοκαιρινή πορτογαλική μετεγγραφή ο Ρούι Λίμα, αριστεροπόδαρος ακραίος, που επίσης μπήκε καλά, αλλά έμεινε έξι μήνες. Την ίδια χρονιά, αλλά και πάλι για έξι μήνες, αφίχθηκε ένας παίκτης που υποτίθεται θ' αναλάμβανε ρόλο ηγέτη. Είχε και βιογραφικό ο Ρικάρντο Σόουζα και σπουδαία τεχνική. Έκανε ντεμπούτο στην Ευρώπη με γκολ (κόντρα στη Ρούνταρ), για μισή ώρα έβγαλε το λάδι στην άμυνα της ΤΣΣΚΑ (μπήκε αλλαγή) και μετά τίποτα. Άλλες τέσσερεις φορές μπήκε στο γήπεδο, όλες σαν αλλαγή. Είχε έναν τραυματισμό, αλλά βασικά ήθελε να φύγει και η αδιαφορία του κτυπούσε κόκκινο. Αποχώρησε τελικά τον Ιανουάριο. Στα μισά της χρονιάς 2008-09, η Ομόνοια απέκτησε τον ικανότατο σκόρερ (αποκάλυψη) Μπερνάντο Βασκονσέλος. Που πήγε καλά, αλλά όταν άρχισε το καλοκαίρι το μετεγγραφικό ντεμαράζ επί Μιλτιάδη Νεοφύτου βγήκε εκτός πλάνων.

Επί εποχής Λεμονή, υπήρχε μόνο ένας Πορτογάλος στην ομάδα. Ο Μπρούνο Αγκουϊάρ. Που αποκτήθηκε σαν δεκάρι, αλλά δεν ήταν. Ήταν όμως χρήσιμος και εργατικός, εξ ου και έμεινε 5 ολόκληρα χρόνια. Είναι ο 2ος μακροβιότερος. Του έφαγε τα πρωτεία ο αμέσως επόμενος, ο καλός στρατιώτης Ρενάτο. Ο Μαργκάσα επιλέγηκε από τον Νεόφυτο Λάρκου το 2011 και αποκτήθηκε από την ΑΕΚ. Συμπλήρωσε ήδη έξι χρονιές, πολιτογραφήθηκε Κύπριος και θα μείνει στην Ομόνοια μέχρι το 2020.

Άφιξη μάγου

Το επόμενο καλοκαίρι η Ομόνοια, πάλι επί Λάρκου, έκανε τις δύο σπουδαιότερες της κινήσεις από Πορτογαλία μεριά. Δύο περιπτώσεις, που αποδείχτηκαν μίνι μετεγγραφικά σίριαλ αλλά άξιζαν τον κόπο. Ο Ζοάο Πάολο Αντράντε είναι, κατά την άποψή μας, ο σπουδαιότερος αμυντικός που πέρασε από την Ομόνοια. Δύο χρόνια, με πολλές σπουδαίες εμφανίσεις. Οι απολαβές του ήταν ένα ζήτημα την 3η χρονιά και ο παίκτης αποχώρησε και συνέχισε στον Απόλλωνα. Για τον Νούνο Ασίς δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Η Ομόνοια και το ποδόσφαιρό μας είχαν την τύχη να τον καλωσορίσουν και να τον απολαύσουν για 4 χρόνια. Αμέτρητα καντάρια μπάλα. Ήταν 35 όταν ήρθε και η ηλικία προκάλεσε εντύπωση. Ήταν 39 όταν αποχώρησε και προκαλούσαν εντύπωση οι ανεξάντλητες δυνάμεις τους. Δίπλα στους Ασίς και Αντράντε έπαιξε για μία χρονιά (2012-13) ο Ζοάο Άλβες (καλός) και από τον Ιανουάριο του 2012-13, ο Ζοσέ Μορέιρα. Καταπληκτικός για ενάμιση χρόνο, με σταδιακή πτώση και αρκετά λάθη στην τελευταία του χρονιά.

Τη χρονιά 2013-14 είχε ένα εξάμηνο πέρασμα ένας εξαιρετικός από άποψη καριέρας και χαρακτηριστικών παίκτης, ο Ρικάρντο Φερναντέζ. Δεν έπιασε, έτσι κι αλλιώς είχε έρθει σε μία χρονιά με πολλά προβλήματα. Ο Ράμος ήταν ο επόμενος και είχε μία αξιοπρόσεκτη διετία. Και στην εξίσωση μπήκε ο Καμπράλ, που ακόμη δεν κατάλαβε κανείς γιατί αποκτήθηκε (2015-16), πόσω μάλλον γιατί δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στο γήπεδο σε αγώνα πρωταθλήματος. Τη σκυτάλη παίρνει τώρα ο Μάριο Σοάρες, ενώ αναμένεται και άλλη μετεγγραφή από Πορτογαλία.

Πράσινο Ακρωτήρι και…

Πέντε παίκτες, πορτογαλλοαναθρεμμένοι, αλλά από το Πράσινο Ακρωτήρι, αγωνίστηκαν στην Ομόνοια. Είπαμε ο 1ος εκ Πορτογαλίας αφιχθείς ήταν ο Νέλσον Βέιγκα, ένας καλός αμυντικός με διετή παρουσία. Τον Ιανουάριο του 2007 αποκτήθηκε ο Καφού. Έμεινε 1,5 χρόνο, αν και υπήρχε θέμα αποχώρησής του, το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, μετά την απόκτηση των Αγκίρε, Νικουλέσκου και Οκκά.

Ο Καφού επιβίωσε, πέτυχε μάλιστα και μεγάλα γκολ (με την ΑΕΚ), αλλά πριν κλείσει η χρονιά 2008-09, συμφώνησε με την Ανόρθωση, αφού ένιωθε (έγινε και λάθος χειρισμός από την Ομόνοια), ότι δεν είχε μέλλον στην ομάδα. Ακολούθησε ο εξαιρετικός ανασταλτικός Μάρκο Σοάρες, που έμεινε 1,5 χρόνο πριν πάρει μετεγγραφή σε ομάδα της Ανγκόλα και ο Πλατινί, που έπαιξε μεν αρκετά στη μία του χρονιά, αλλά δεν έδειξε κάτι άξιον αναφοράς. Το ίδιο ισχύει και για τον Καρλίτος. Ο Καντέ, το πρώτο φετινό απόκτημα, είναι υπήκοος της Γουϊνέα Μπισάου, αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πορτογαλία. Μπορούμε να αναφέρουμε και τον Φρέντι (Ανγκολέζος), με καριέρα επίσης σε πορτογαλικές ομάδες (όπως και πολλοί συμπατριώτες του) πριν έρθει Κύπρο. Υπάρχει και μία άλλη περίπτωση. Ο σέντερ μπακ Μεδέιρος, που είχε όμως γαλλική υπηκοότητα, αν και ήταν γέννημα-θρέμμα Πορτογάλος. Αποκτήθηκε το 2007, αλλά δεν έπαιξε καθόλου.