Καρογιάν: Το ΔΗΚΟ βυθίζεται σήμερα σε μία πρωτοφανή κρίση

Δημοσιογραφική Διάσκεψη συγκάλεσε ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής και του ΔΗΚΟ, Μάριος Καρογιάν.

Διαβάστε αυτούσια τη δήλωσή του:

Ευχαριστώ για την προσέλευσή σας.

Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας.

Θα εξηγήσω αμέσως τους λόγους για τους οποίους σας κάλεσα σήμερα εδώ.

Στη συνέχεια θα είμαι στη διάθεσή σας για τυχόν ερωτήσεις σας.

Η

Συνεχείς απειλές αποσταθεροποιούν τη γειτονιά μας.

Η τουρκική επιθετικότητα κλιμακώνεται, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο την ασφάλεια και το μέλλον της πατρίδας μας, αλλά και την ειρήνη στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.

Κάτω, ακριβώς, από αυτές τις περιστάσεις, οι μετριοπαθείς δυνάμεις του Κέντρου θα έπρεπε να βρίσκονται σε πλήρη εγρήγορση, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για την εθνική συνεννόηση και την παραγωγή δημιουργικών στρατηγικών προτάσεων.

Για την άμεση αντιμετώπιση των κινδύνων, αλλά και για την δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού. Χωρίς αυτήν, οι κίνδυνοι που απειλούν την πατρίδα και την οικονομία της μπορεί να εξελιχθούν σε εφιάλτες.

Πολύ δε περισσότερο που η ανάπτυξη του τόπου μας εξαρτάται από τη διεθνή συγκυρία και τις γεωπολιτικές ισορροπίες.

Αντί, όμως, να εκπληρώνει τον ιστορικό του ρόλο, το ΔΗΚΟ βυθίζεται σήμερα σε με μία πρωτοφανή κρίση, που περιθωριοποιεί τις δυνάμεις του και διασπά την ενότητά του.

Τα αίτιά της είναι θλιβερά αλλά προφανή. Ανάγονται στις προσωποπαγείς και στρατηγικά αδιέξοδες επιλογές που η ηγεσία του ΔΗΚΟ έκανε από την επομένη κιόλας της εκλογής της.

Το μεγαλύτερο κόμμα του Κέντρου παγιδεύτηκε με αυτό τον τρόπο στη λογική της επικυριαρχίας μιας στενόκαρδης και στενόμυαλης παρέας Αποκλειστικός της στόχος ήταν ο έλεγχος του κόμματος και η χρησιμοποίησή του ως οχήματος εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών.

Ήδη, στο εκλογικό συνέδριο τον Δεκέμβριο του 2013, εμφανίστηκαν πρωτόγνωρα στην ιστορία του Κόμματος φαινόμενα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκτεταμένη καλπονοθεία στην Πάφο, που αποτελεί, πλέον, για όλους κοινό μυστικό. Το μόνο που απομένει είναι να σπάσει ο όρκος της σιωπής μεταξύ των πρωταγωνιστών της τότε εποχής.

Για το καλό του Κόμματος, αποφάσισα εκείνο το βράδυ να μην προσφύγω στη δικαιοσύνη καταγγέλλοντας τις λαθροχειρίες με τις οποίες υφαρπάχθηκε η ηγεσία του Κόμματος.

Πίστεψα, ο αφελής, ότι αφού είχε πετύχει τους στόχους της, η νέα ηγεσία θα φρόντιζε, τουλάχιστον, να αποκαταστήσει την ενότητα, να επαναφέρει την ηρεμία και να ακολουθήσει το δρόμο της ομαλότητας, δρομολογώντας ένα εσωτερικό διάλογο μέσα από τον οποίο θα μπορούσαν να επουλωθούν οι πληγές.

Αντί αυτού, επικράτησε η αμετροέπεια, η εκδικητικότητα, η ασυδοσία και η αλαζονεία μιας μικρής ομάδας αποκομμένων από τη βάση φίλων του νέου προέδρου.

Πρώτο δείγμα γραφής αυτής της ομάδας, ήταν η απόλυση σημαντικού αριθμού χαμηλόμισθων υπαλλήλων του Κόμματος μέσα στην Αγία Εβδομάδα του Πάσχα το 2014.

Δεν θα αναφερθώ στο κύμα διώξεων εναντίον στελεχών που ακολούθησε. Δεν θα αναφερθώ στην περιθωριοποίηση καταξιωμένων και ιστορικών στελεχών.

Θα επιμείνω, περισσότερο, στην αιφνιδιαστική απόφαση της ηγεσίας του Κόμματος να αποχωρήσει από την κυβέρνηση του Προέδρου Αναστασιάδη χωρίς ουσιαστικό λόγο, χωρίς καν προσπάθεια επικαιροποίησης της συμφωνίας που είχαμε κάνει ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2013.

Οι όποιες διαφωνίες ως προς το κυπριακό δεν αποτελούσαν παρά το πρόσχημα για να μπορέσει ο Νικόλας Παπαδόπουλος να κτίσει το προφίλ και να προετοιμάσει το έδαφος που θα του επέτρεπε να εμφανιστεί ως το αντίπαλο δέος του Προέδρου Αναστασιάδη στις προεδρικές εκλογές το 2018.

Αγνόησε τις ανάγκες διαχείρισης της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης. Αγνόησε τα εθνικά συμφέροντα που έπρεπε να πρυτανεύσουν στην αρχή της διαδικασίας για επίλυση του κυπριακού.

Επέλεξε να εγκαταλείψει την μάχη. Αδιαφόρησε για την ανάγκη για πολιτική σταθερότητα. Μετέτρεψε το ΔΗΚΟ από δύναμη σύνθεσης και συνεννόησης, σε κήρυκα της άρνησης, του μηδενισμού και του λαϊκισμού.

Φθάσαμε έτσι στις βουλευτικές εκλογές του 2016, οπότε το ΔΗΚΟ εμφανίστηκε να καταγράφει το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του και σε απόλυτους αριθμούς να χάνει περισσότερους από 13,000 ψηφοφόρους, σε σχέση με τις βουλευτικές του 2011.

Η ηγεσία του αρνήθηκε και πάλι να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα. Δεν προβληματίστηκε καθόλου για τους λόγους της απώλειας των κοινωνικών ερεισμάτων του κόμματος.

Από το ίδιο βράδυ των εκλογών άρχισε να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, θριαμβολογώντας για το γεγονός ότι σε σύγκριση με τα δυο μεγαλύτερα κόμματα το ΔΗΚΟ κατάφερα να έχει τις μικρότερες απώλειες.

Αποσιώπησε, έτσι, το γεγονός ότι τα ποσοστά που συγκέντρωσε το ΔΗΚΟ οφείλονταν στην αποχή του 34 σχεδόν τοις εκατό του εκλογικού σώματος. Και έκανε ότι δεν κατάλαβε ότι ο αριθμός των βουλευτών που επανεξέλεξε οφειλόταν στις αλλαγές του εκλογικού νόμου.

Συνέχισε να πολιτεύεται με αυταρχικότητα, ακυρώνοντας κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας, συλλογικής λειτουργίας και ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου.

Τα συλλογικά όργανα του Κόμματος έγιναν διακοσμητικά και συγκαλούνταν μόνο, όταν η σύγκλησή τους εξυπηρετούσε τους μικροπολιτικούς και ιδιοτελείς στόχους της ηγεσίας.

Επιπρόσθετα, έμμισθα στελέχη της ομάδας του, που στη διάρκεια των εκλογών του 2013 καταστρατήγησαν τις συλλογικές αποφάσεις του κόμματος κατά τρόπο εμφανή και ενεργό, εμφανίζονταν να προβάλλουν την υποψηφιότητα του Νικόλα Παπαδόπουλου, προκαλώντας τα αισθήματα του κόσμου ΔΗΚΟ.

Δεν ήταν άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι χωρίς καμία διαβούλευση με κανένα, ο Νικόλας Παπαδόπουλος αποφάσισε να μην διεκδικήσει την προεδρία της Βουλής υποψήφιος προερχόμενος από το ΔΗΚΟ.

Το ποιες ήταν οι βλέψεις του Νικόλα Παπαδόπουλου αποκαλύφθηκαν, όταν μεθόδευσε τη διά βοής ανάδειξή του σε υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του, το ΔΗΚΟ περιφρόνησε όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, μεθόδευσε πίσω από κλειστές πόρτες συνεννοήσεις με ηγετικές ομάδες του ενδιάμεσου χώρου και αρνήθηκε να αναζητήσει εκείνες τις προγραμματικές συγκλίσεις που θα επιβεβαίωναν τον ρυθμιστικό ρόλο του ΔΗΚΟ ως υπεύθυνου κόμματος εξουσίας.

Ήταν ένα ακόμα βήμα προς την πολιτική απομόνωση και την κοινωνική καταρράκωση ενός κόμματος που, εκτός από την ταυτότητά του, είχε χάσει και τον δρόμο του.

Το βράδυ του πρώτου γύρου των Προεδρικών Εκλογών, η απομόνωση επιβεβαιώθηκε πλήρως. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος έμεινε εκτός της διεκδίκησης του προεδρικού αξιώματος. Την υποψηφιότητά του δεν υποστήριξε ούτε καν το σύνολο των ψηφοφόρων των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου. Αυτών, δηλαδή, που υποτίθεται ότι θα αποτελούσαν τη βάση του "τρίτου πόλου" που ήθελε να δημιουργήσει.

Έχοντας προ πολλού απομακρυνθεί από τις κοινωνικές ευαισθησίες, αλλά και τον διεκδικητικό ρεαλισμό που διαχρονικά χαρακτήριζαν το ΔΗΚΟ, ελάχιστους έπεισε ότι η όψιμη υπεράσπιση της μεσαίας τάξης και των ασθενέστερων στρωμάτων αντιπροσώπευε κάτι γνησιότερο από μία άνευ άλλου ιδεολογικού αντικρίσματος προεκλογική συνθηματολογία.

Χωρίς καμιά προηγούμενη εσωκομματική διαβούλευση, καμία προγραμματική συζήτηση, καμία σύγκληση του Πολιτικού Συνεδρίου, είχε υιοθετήσει μια δήθεν νέα στρατηγική για το κυπριακό, μετατοπίζοντας το ΔΗΚΟ σε ακραίες και συγκεχυμένες θέσεις. Θέσεις που δεν είχαν καμία σχέση με τις διαχρονικές αρχές και αξίες του ΔΗΚΟ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι τοποθετήσεις απέναντι στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.

Οι πολίτες κατάλαβαν ότι επρόκειτο για μία τυχοδιωκτική στρατηγική που θα έβαζε τον τόπο σε περιπέτειες και ίσως να οδηγούσε στην οριστική διχοτόμηση της πατρίδας μας.

Αποκορύφωμα της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του, ήταν η ταύτισή του με τον λαϊκισμό των δημαγωγικών υποσχέσεων προς κάθε κατεύθυνση και χωρίς καμία δημοσιονομική βάση.

Αντί, μετά τον πρώτο γύρο, να επαναφέρει το ΔΗΚΟ στη λογική ενός σοβαρού κόμματος εξουσίας, η ηγεσία του κατέληξε στην ακατανόητη από τον κόσμο του Κέντρου επιλογή του "κανένα" ενόψει του δεύτερου γύρου.

Πρωτάκουστα πράγματα, που είχαν ως αποτέλεσμα την πλήρη σχεδόν εγκατάλειψη του ΔΗΚΟ από τους ψηφοφόρους που σε όλη τους τη ζωή είχαν μάθει να δηλώνουν παρών στις πολιτικές εξελίξεις και να κάνουν υπεύθυνες επιλογές ενόψει των εκλογικών διακυβευμάτων.

Όπως ήταν λογικό, οι ψηφοφόροι του ΔΗΚΟ αρνήθηκαν τον πολιτικό παροπλισμό τους. Έμειναν συνεπείς στις παραδόσεις του κόμματός, τίμησαν την ιστορία του και προσήλθαν στις κάλπες επιλέγοντας τον υποψήφιο Πρόεδρο που υπαγόρευε η συνείδησή τους.

Με λίγα λόγια, σχεδόν κανένας, ψήφισε κανένα!
Αντί ο Πρόεδρος του κόμματος να αναλάβει τις ευθύνες του και να κάνει την αυτοκριτική του, επέλεξε τον εύκολο δρόμο του ξεκαθαρίσματος των εσωκομματικών λογαριασμών, θεωρώντας ότι έτσι θα αποτρέψει την αμφισβήτησή του, αναθέτοντας στο πειθαρχικό το πογκρόμ των αυθαίρετων διαγραφών όσων στελεχών θεώρησε ότι θα στέκονταν εμπόδιο στην ποδηγέτηση του κόμματος από την πλήρως πλέον απονομιμοποιημένη ηγεσία του.

Η περίοδος των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων είχε τελειώσει. Η ηγεσία του Κόμματος κατάλαβε, προφανώς, ότι ήταν δέσμια των επιλογών της. Συνέχισε και στο εσωκομματικό μέτωπο να συμπεριφέρεται συγκρουσιακά, μη διστάζοντας να οδηγήσει το κόμμα σε διάσπαση.

Σε όλο το προηγούμενο διάστημα παρέμεινα συνειδητά σιωπηλός. Δεν ήθελα να κάνω εναντίον της ηγεσίας του κόμματος τον πόλεμο φθοράς που η ίδια έκανε εναντίον της δικής μου ηγεσίας λειτουργώντας ως «ανεπίσημο ΔΗΚΟ».

Θέλησα να αφεθεί απερίσπαστη και ανεπηρέαστη στην εφαρμογή της πολιτικής της, χωρίς ουδείς να υποσκάπτει τις προσπάθειές της. Ήθελα να κριθεί, να επιβραβευτεί ή να τιμωρηθεί για τα πεπραγμένα της στο τέλος της ημέρας από τον ίδιο τον κόσμο του ΔΗΚΟ.

Προφανώς, μόνο με μεθόδους στημένων καταγγελιών, προγραφών και διαγραφών η ηγεσία του ΔΗΚΟ εκτίμησε ότι θα μπορούσε να γαντζωθεί στην καρέκλα της και να διαιωνίσει την προσωποπαγή εξουσία της, χωρίς δημοκρατικό έλεγχό της από την κομματική βάση.

Τις ημέρες που ακολούθησαν τις άδικες και αντικαταστατικές διαγραφές μας, δεν θέλησα και πάλι να ρίξω λάδι στη φωτιά που έβαλαν όσοι θέλησαν να κρύψουν πίσω από τους τοξικούς καπνούς της τις ευθύνες τους για την παρακμή στην οποία οδήγησαν το ΔΗΚΟ.

Δεν μπορώ, όμως, να σιωπώ μπροστά στο πολιτικά και εθνικά επικίνδυνο κενό που δημιουργείται στον χώρο του Κέντρου.

Υπερβαίνοντας τις προσωπικές μου πικρίες, καλώ τη σημερινή ηγεσία του ΔΗΚΟ να εγκαταλείψει την αλόγιστη και εκδικητική της στάση, παίρνοντας τις αποφάσεις που θα αποκαταστήσουν την ενότητα του Κόμματος.

Την καλώ σε:
• Άμεση ανάκληση των διαγραφών,

• Άμεση σύγκληση Πολιτικού Συνεδρίου, για αξιολόγηση του αποτελέσματος των πρόσφατων Προεδρικών Εκλογών σε συνάρτηση με τις πολιτικές επιλογές της σημερινής κομματικής ηγεσίας, ώστε να εκφραστούν ελεύθερα οι απόψεις και οι εκτιμήσεις των στελεχών και των μελών του Δημοκρατικού Κόμματος. Εκεί να κριθούμε όλοι από τη βάση του Κόμματος.

• Άμεσο προγραμματισμό Εκλογικού Συνεδρίου, για εκλογή νέας ηγεσίας, η οποία να είναι σε θέση να διαχειριστεί αποτελεσματικά το πολιτικό κεφάλαιο του Δημοκρατικού Κόμματος εν όψει των μεγάλων πολιτικών προκλήσεων με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα.

• Άμεσο καθορισμό των δημοκρατικών, συνεδριακών διαδικασιών, που θα οδηγήσουν σε εκλογή μιας νέας, ικανής και αποτελεσματικής κομματικής ηγεσίας. Μόνο ένας ανεξάρτητος οργανισμός μπορεί να εγγυηθεί την ελεύθερη έκφραση της βούλησης της βάσης και την αντιπροσωπευτικότητα της νέας ηγεσίας.

Ο κόσμος του ΔΗΚΟ είναι ένας κόσμος αξιοπρεπής και περήφανος, με δημοκρατικές ευαισθησίες που απαιτεί και αξίζει τον σεβασμό της νοημοσύνης του, των αρχών και των αξιών του. Δεν επιτρέπει σε κανένα να διαγράφει την ιστορία του και να παραχαράζει την ταυτότητά του. Δεν εξαπατάται. Δεν παραπλανάται. Δεν ποδηγετείται. Δεν γίνεται υποχείριο προσωπολατρικών ηγεσιών.

Όσοι προερχόμαστε από τα σπλάχνα του και ζούμε τις αγωνίες του, γνωρίζουμε ότι για να τον εκφράσουμε δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε σαν να τον φοβόμαστε.

Ας τεθούμε, λοιπόν, όλοι υπό την κρίση του.