Καλά, εσείς γιατί δεν το λύσατε;

Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την κυπριακή πολιτική είναι οι θριαμβολογίες και οι πόλεμοι πίσω από το πληκτρολόγιο, η απόρριψη εκ προοιμίου των θέσεων του συνομιλητή μας, αλλά και η αποτυχία στον καταρτισμό προτάσεων σοβαρών, υλοποιήσιμων και που να προστατεύουν την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Με αφορμή την εδώ για μήνες εισβολή της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, εκτιμώ ότι η ώρα των πράξεων είναι τώρα. Η ΕΔΕΚ ήδη από το 2017 κατέθεσε στο Εθνικό Συμβούλιο ολοκληρωμένη πρόταση

την οποία παρουσίασε και στα κοινοβουλευτικά κόμματα της Ελλάδας, στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Ελληνικής Βουλής κ.ά.

Η πρόταση εισηγείται τη δημιουργία κοινής πανεθνικής πολιτικής Ελλάδας – Κύπρου στο πλαίσιο ενός πολιτικού, ενεργειακού και στρατιωτικού πυλώνα συνεργασίας. Ανάμεσα στα σημαντικά στοιχεία της πρότασης είναι η κοινή δράση των δύο χωρών στην ΕΕ ώστε να μην υπάρξει οποιαδήποτε αναβάθμιση των εμπορικών, οικονομικών και πολιτικών σχέσεων της Τουρκίας με την ΕΕ. Σε ότι αφορά τον ενεργειακό πυλώνα η υλοποίηση του αγωγού Ανατολικής Μεσογείου (EastMed) προσδίδει πολλαπλά οφέλη τόσο στην ΕΕ όσο και στην Ελλάδα και την Κύπρο ειδικότερα. Αναβαθμίζει τον γεωστρατηγικό ρόλο των δύο χωρών και προσφέρει στην ΕΕ κάποιου είδους ενεργειακής επάρκειας που θα επιτρέψει στις χώρες της κεντρικής, κυρίως, Ευρώπης να απεξαρτηθούν σε κάποιο βαθμό από τα τεράστια συμφέροντα που όλοι ξέρουμε ότι έχουν από την Τουρκία.

Σε ότι αφορά τον στρατιωτικό πυλώνα διεκδικούμε την αναβάθμιση της αμυντικής στρατιωτικής μας ισχύος η οποία θα ενισχύσει τόσο την διπλωματική όσο και τη διαπραγματευτική μας θέση.

Με δεδομένο πως σχεδόν κάθε φορά που συμμετέχω σε πολιτική συζήτηση οι εκπρόσωποι των δύο μεγαλύτερων κομμάτων απορρίπτουν τις προτάσεις της ΕΔΕΚ χωρίς να αντιπροτάξουν μία εναλλακτική επιλογή, ερωτώ το αυτονόητο: καλά, εκείνοι (ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ) τόσα χρόνια που διαχειρίζονταν το κυπριακό γιατί δεν το έλυσαν;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και ούτε προκύπτει αβίαστα. Υπήρχαν σειρά συγκυριών που έδιναν «ευκαιρίες» στη λεγόμενη «ρεαλιστική» σχολή που κυβέρνησε και διαχειρίστηκε το κυπριακό στο διάστημα 1988-1993 με τον Γιώργο Βασιλείου, 1993- 2003 με τον Γλαύκο Κληρίδη, 2008 - 2013 με τον Δημήτρη Χριστόφια και από το 2013 μέχρι σήμερα με τον Νίκο Αναστασιάδη.

Ειδικότερα: στο διάστημα 1988-1993 ο Γιώργος Βασιλείου απέτυχε να πείσει την τουρκοκυπριακή πλευρά να αποδεχθεί τη Δέσμη Ιδεών Γκάλι αλλά άφησε ως κληρονομιά την ένταξη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας και τα «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης».

Στο διάστημα 1993- 2003 ο Γλαύκος Κληρίδης, πατέρας του «ρεαλισμού», μέσω των συνομιλιών με τον Ραούφ Ντενκτάς κατέληξε στο Σχέδιο Ανάν (του Δεκεμβρίου του 2002 και του Φεβρουαρίου του 2003). Παρόλο που υποστήριξε σθεναρά το εν λόγω σχέδιο, εντούτοις δεν μπόρεσε να το καταστήσει στοιχειωδώς ικανοποιητικό και ζήτησε να επανεκλεγεί μόνο για 18 μήνες για να ολοκληρώσει το έργο του. Η αποδοχή που είχε το Σχέδιο Ανάν από τους ελληνοκύπριους φάνηκε στο δημοψήφισμα του 2004.

Το 2008 - 2013 η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια που συνέπεσε με το ότι κατοχικός ηγέτης ήταν ο Μ. Α. Ταλάτ, επικεφαλής του όμορου τουρκοκυπριακού κόμματος με το ΑΚΕΛ με το οποίο είχαν άριστες σχέσεις.  Παρόλα αυτά οι προτάσεις που κατέθεσε το 2010 ο Ταλάτ θεωρήθηκαν από τον ίδιο τον  Χριστόφια συνομοσπονδιακές και απορρίφθηκαν. Το κληροδότημα όμως της θητείας του ηγέτη του ΑΚΕΛ ήταν οι «συγκλίσεις» στο Έγγραφο Ντάουνερ, άκρως αρνητικές για την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Από το 2013 που ανέλαβε ο Νίκος Αναστασιάδης, τα χειροπιαστά, μέχρι στιγμής, αποτελέσματα είναι το Κοινό Ανακοινωθέν με τον Έρογλου τον Φεβρουάριο του 2014 το οποίο επίσης είναι αρνητικό για την ελληνοκυπριακή πλευρά, ενώ βάση για διαπραγμάτευση καθορίστηκε το πλαίσιο Γκουτέρεζ, το οποίο ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ έχουν ως «λάβαρο του αγώνα» τους.

Και απαντώ στο ερώτημα. Στα 28 λοιπόν χρόνια που διαχειριστήκατε το κυπριακό δεν καταφέρατε να το λύσετε γιατί πάντα κάνατε διαχείριση των τουρκικών απαιτήσεων. Εκτός αυτού, «κατορθώσατε» να το υποβαθμίσατε σε δικοινοτική διευθέτηση, εντάξατε το φυσικό αέριο στην ατζέντα επίλυσης και αποτύχατε να καταλογιστεί στην Τουρκία η ευθύνη της για τις έκνομες ενέργειές της.

Η αναχαίτιση του τουρκικού επεκτατισμού δεν επιτυγχάνεται με υποχωρήσεις και προσαρμογή στις τουρκικές απαιτήσεις. Επιτυγχάνεται με πρόκληση κόστους σε κάθε επίπεδο και ενίσχυση των δικών μας δυνατοτήτων, της δικής μας αποτρεπτικής στρατιωτικής ισχύος, της δικής μας γεωστρατηγικής θέσης, ώστε να εξισορροπήσουμε το ισοζύγιο δυνάμεων σε πολιτικό και διαπραγματευτικό πλαίσιο, προτού να είναι αργά.

Μαρίας Παναγιώτου - Εκπρόσωπος Τύπου Κ.Σ. ΕΔΕΚ και μέλος Κ.Ε.