«Διαβατήρια ασυλίας» & μέτρα παρακολούθησης μέχρι το φάρμακο του Covid19

Ένα εκτενές αναλυτικό άρθρο για τα βήματα που μπορούν να ληφθούν στις ΗΠΑ αλλά και στις υπόλοιπες χώρε του πλανήτη για σταδιακή χαλάρωση της καραντίνας μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο ή το φάρμακο για τον κορωνοϊό φιλοξενεί το ΜΙΤ Τechnology Review. To άρθρο υπογράφει ο Gideon Lichfield και σημειώνει μια σειρά από τολμηρά μέτρα ηλεκτρονικής-ιτατρικής παρακολούθησης επιτήρησης που θα μπορούσαν να λάβουν οι Κυβερνήσεις σε σχέση με τον πληθυσμό τους προκειμένου η ζωή να επιστρέψει στο

Ακολουθεί μετάφραση ολόκληρου του άρθρου που δημοσιεύτηκε στις 12 Απριλίου

Σε κάποια στιγμή ο κορωνοϊός θα καταπολεμηθεί. Μέχρι τις αρχές Απριλίου περίπου 50 πιθανά εμβόλια και σχεδόν 100 πιθανά φάρμακα θεραπείας βρίσκονταν σε εξέλιξη, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Milken και εκατοντάδες κλινικές δοκιμές έχουν ήδη καταχωρηθεί στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Ακόμη και με όλες αυτές τις προσπάθειες, ένα εμβόλιο αναμένεται να λάβει τουλάχιστον 12 έως 18 μήνες για να φτάσει στην αγορά. Μια θεραπεία μπορεί να φτάσει νωρίτερα - μία εταιρεία, η Regeneron, λέει ότι ελπίζει να έχει ένα φάρμακο αντισωμάτων στην παραγωγή μέχρι τον Αύγουστο – αλλά η κατασκευή ενός ικανοποιητικού αριθμού για να βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπους θα πάρει περισσότερο από κάποιους μήνες.

Θα μπορούσαν όλα να περάσουν ταχύτερα, αν ορισμένα υπάρχοντα φάρμακα, που είναι ήδη γνωστά ότι είναι ασφαλή για άλλες χρήσεις, αποδειχθούν αποτελεσματικά για τη θεραπεία του covid-19. Οι δοκιμές βρίσκονται σε εξέλιξη. Θα πρέπει να γνωρίζουμε μέχρι το καλοκαίρι. Από την άλλη πλευρά, μπορεί να είναι ότι μόνο ένα εμβόλιο παραδίδει το χτύπημα νοκ-άουτ, και ακόμη και τότε δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα παραμείνει αποτελεσματικό (το φάρμακο) καθώς μεταλλάσσεται ο ιός.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για έναν κόσμο στον οποίο δεν υπάρχει καμία θεραπεία και κανένα εμβόλιο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Υπάρχει ένας τρόπος να ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να παραμείνουμε μόνιμα κλεισμένοι σε εσωτερικούς χώρους. Αλλά δεν θα είναι μια επιστροφή στο φυσιολογικό, αυτό θα είναι, εν πάση περιπτώσει, για τους Δυτικούς, μια νέα κανονικότητα (new normal), με νέους κανόνες συμπεριφοράς και κοινωνικής οργάνωσης, μερικoύς από τους οποίες πιθανόν θα παραμείνουν πολύ καιρό μετά την ολοκλήρωση της κρίσης.

Τις τελευταίες εβδομάδες άρχισε να υπάρχει μια συναίνεση μεταξύ διαφόρων ομάδων εμπειρογνωμόνων σχετικά με το τι μπορεί να μοιάζει με αυτή η νέα κανονικότητα. Ορισμένα τμήματα της στρατηγικής θα αντικατοπτρίζουν τις πρακτικές παρακολούθησης επαφών και παρακολούθησης των ασθενειών που υιοθετήθηκαν στις χώρες που αντιμετώπισαν τον ιό μέχρι τώρα, όπως η Νότια Κορέα και η Σιγκαπούρη. Άλλα τμήματα αρχίζουν να αναδύονται, όπως η τακτική δοκιμής μαζικού αριθμού ανθρώπων και οι χαλαροί περιορισμοί της κίνησης μόνο σε εκείνους που έχουν πρόσφατα κάνει τεστ και βγήκαν αρνητικά ή έχουν ήδη αναρρώσει από τον ιό - αν πράγματι αυτοί οι άνθρωποι είναι άνοσοι, κάτι που πιστεύεται αλλά δεν είναι σίγουρο.

Αυτό θα συνεπάγεται σημαντικό βαθμό επιτήρησης και κοινωνικού ελέγχου, αν και υπάρχουν τρόποι να καταστεί λιγότερο παρεμβατισμό από ό, τι σε ορισμένες χώρες. Θα δημιουργήσει ή θα επιδεινώσει τις διαιρέσεις στους έχοντες μη κατέχοντες: όσους έχουν εργασία που μπορεί να γίνει από το σπίτι και εκείνους που δεν το κάνουν. Όσους επιτρέπεται να κινούνται ελεύθερα και εκείνοι που δεν επιτρέπεται και ειδικά στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες χωρίς καθολικής υγειονομικής κάλυψης, σε εκείνους που έχουν ιατρική περίθαλψη και σε εκείνους που την έχουν έλλειψη. (Αν και οι Αμερικανοί μπορούν τώρα να λάβουν δοκιμές για τεστ κορωνοϊού δωρεάν από το νόμο, μπορεί να καταλήξουν με βαριές χρεώσεις για σχετικές εξετάσεις και θεραπεία).

Αυτή η νέα κοινωνική τάξη θα φανεί αδιανόητη στους περισσότερους ανθρώπους στις λεγόμενες ελεύθερες χώρες. Αλλά οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί γρήγορα να γίνει κανονική, αν το αποδέχονται οι άνθρωποι. Η πραγματική ανωμαλία είναι το πόσο αβέβαια είναι τα πράγματα. Η πανδημία έχει υποτιμήσει την προβλεψιμότητα της κανονικής ζωής, τον τεράστιο αριθμό των πραγμάτων που υποθέτουμε πάντα ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε αύριο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα πάντα φαίνονται άθλια, ο λόγος που οικονομία καταρρέει, επειδή όλοι τονίζουν: γιατί δεν μπορούμε πλέον να προβλέψουμε τι θα επιτραπεί και τι δεν θα περάσει σε μια εβδομάδα, ένα μήνα ή τρεις ή έξι ή δώδεκα μήνες.

Το να φτάνουμε στο φυσιολογικό, λοιπόν, δεν είναι τόσο για να πάρουμε πίσω την παλιά κανονικότητα μας όσο είναι για να ξαναβρούμε την ικανότητα να γνωρίζουμε τι θα συμβεί αύριο. Και γίνεται όλο και πιο σαφές τι χρειάζεται για να επιτευχθεί αυτό το είδος της προβλεψιμότητας. Αυτό που δεν μπορούμε να προβλέψουμε είναι πόσο καιρό θα χρειαστούν οι πολιτικοί ηγέτες να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να φτάσουν εκεί.

Το παρασκήνιο 

Πρώτον, ας δούμε τον λόγο για τον οποίο η απλή αναμονή για ένα φάρμακο ή εμβόλιο δεν είναι μια πρακτική επιλογή.

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της πανδημίας του κορωνοϊού είναι η ταχύτητα με την οποία το αδιανόητο έχει γίνει το προφανές. Στα μέσα Μαρτίου, η βρετανική κυβέρνηση εξακολουθούσε να υποστηρίζει ότι άφησε τους περισσότερους ανθρώπους να πηγαίνουν στις καθημερινές τους συνήθειες, ενώ μόνο οι άρρωστοι και οι ιδιαίτερα ευάλωτοι απομονώθηκαν. Αυτό άλλαξε γρήγορα από την στιγμή που οι ερευνητές του Imperial College London δημοσίευσαν μια μελέτη που έδειξε ότι η πολιτική αυτή θα οδηγήσει σε 250.000 θανάτους στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η μελέτη αυτή έθεσε την υπόθεση για αυτό που σχεδόν όλοι συμφωνούν τώρα ότι είναι ουσιαστικής σημασίας: επιβολή κοινωνικής αποστασιοποίησης σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πληθυσμό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να "ισοπεδώσουμε την καμπύλη" ή να επιβραδύνουμε την εξάπλωση του ιού αρκετά ώστε να αποτρέψουμε τη κατάρρευση των νοσοκομείων, όπως στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Νέα Υόρκη. Ο στόχος είναι να διατηρηθεί η πανδημία σε ένα διαχειρίσιμο επίπεδο μέχρις ότου είτε αρκετοί άνθρωποι, όπως έχει λεχθεί, θα αποκτήσουν την «ανοσία της αγέλης, το σημείο στο οποίο ο ιός αρχίζει να εξαντλείται από νέους ανθρώπους για να μολύνει -ή υπάρχει εμβόλιο ή θεραπεία.

Η αναμονή για την «ανοσία της αγέλης» δεν είναι μια ιδέα που οι περισσότεροι ειδικοί λαμβάνουν σοβαρά υπόψη. Αλλά ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος , κάποιος βαθμός κοινωνικής αποστασιοποίησης πρέπει να παραμείνει στη θέση του μέχρι να φτάσουμε εκεί. Ένα αυστηρό lockdown μπορεί να επιβραδύνει τις νέες μολύνσεις, όπως έγινε στην επαρχία Χουμπέι της Κίνας, αλλά μόλις χαλαρώσουν τα μέτρα, το ποσοστό μόλυνσης αρχίζει να αυξάνεται και πάλι.

Στην έκθεσή τους στις 16 Μαρτίου, οι ερευνητές του Imperial College πρότειναν έναν τρόπο εναλλαγής μεταξύ αυστηρότερων και χαλαρότερων καθεστώτων: επιβολή εκτεταμένων μέτρων κοινωνικής απομάκρυνσης κάθε φορά που οι εισαγωγές σε μονάδες εντατικής θεραπείας αρχίζουν να αυξάνονται και μέτρα χαλάρωσης κάθε φορά που τα κρούσματα μειώνονται.. Δείτε πώς φαίνεται αυτό το γράφημα.

Η πορτοκαλί γραμμή είναι εισαγωγές σε μονάδες εντατικής θεραπείας (ICU). Κάθε φορά που ανεβαίνουν πάνω από ένα κατώτατο όριο, δηλαδή 100 ανά εβδομάδα, η χώρα θα κλείνει όλα τα σχολεία και τα περισσότερα πανεπιστήμια και θα υιοθετεί κοινωνική αποστασιοποίηση. Όταν πέσουν κάτω από 50, τα μέτρα αυτά θα αρθούν, αλλά τα άτομα με συμπτώματα ή τα μέλη της οικογένειας που έχουν συμπτώματα θα εξακολουθούν να περιορίζονται στο σπίτι.

Τι μετρά όμως ως "κοινωνική αποστασιοποίηση"; Οι ερευνητές το ορίζουν ως «Όλα τα νοικοκυριά μειώνουν την επαφή εκτός νοικοκυριού, σχολείου ή χώρου εργασίας κατά 75%.» Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να βγούμε έξω με τους φίλους μας μία φορά την εβδομάδα αντί για τέσσερις φορές. Σημαίνει ότι αν ο καθένας κάνει ό, τι μπορεί για να ελαχιστοποιήσει την κοινωνική επαφή, τότε κατά μέσο όρο ο αριθμός των επαφών αναμένεται να μειωθεί κατά 75%.

Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τόσο η κοινωνική απομάκρυνση όσο και το κλείσιμο σχολείων πρέπει να ισχύουν περίπου τα δύο τρίτα του χρόνου μέχρι να διατεθεί εμβόλιο ή θεραπεία. Σημείωσαν ότι τα αποτελέσματα είναι «ποιοτικά παρόμοια για τις ΗΠΑ».

Οι ερευνητές μοντελοποίησαν επίσης διάφορες λιγότερο αυστηρές πολιτικές, αλλά όλες αυτές κατέληξαν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τι γίνεται αν απομονώνετε μόνο τους άρρωστους και τους ηλικιωμένους και αφήνετε άλλους ανθρώπους να κυκλοφορούν ελεύθερα; Παίρνετε ακόμα ένα κύμα κρίσιμα ασθενών τουλάχιστον οκτώ φορές μεγαλύτερο από το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης των ΗΠΑ ή του Ηνωμένου Βασιλείου μπορεί να χειριστεί. Τι γίνεται αν κλειδώνετε όλους με την μια για παρατεταμένη περίοδο πέντε μηνών περίπου; Δεν υπάρχει καλό - εφ 'όσον ένα άτομο είναι μολυσμένο, η πανδημία τελικά θα ξεσπάσει ξανά. Ή τι εάν ορίσετε ένα υψηλότερο όριο για τον αριθμό των εισαγωγών σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας που ενεργοποιεί αυστηρότερη κοινωνική αποστασιοποίηση; Αρχικά θα σήμαινε την αποδοχή ότι πολλοί περισσότεροι ασθενείς θα πεθάνουν, αλλά επίσης αποδεικνύεται ότι δεν έχει μεγάλη διαφορά: ακόμη και στο λιγότερο περιοριστικό από τα σενάρια του Imperial College, έχουμε lockdown περισσότερο από το ήμισυ του χρόνου. Αυτό σημαίνει ότι η οικονομική παράλυση διαρκεί μέχρι να υπάρξει εμβόλιο ή θεραπεία.

Τα εργαλεία

Αυτά τα σενάρια, ωστόσο, υποθέτουν ότι το κλείσιμο ισχύει εξίσου για όλους. Αλλά δεν είναι όλοι εξίσου σε κίνδυνο ή επικίνδυνος. Το κλειδί για να φτάσουμε στο φυσιολογικό θα είναι η καθιέρωση συστημάτων διάκρισης - νομικά και δίκαια - μεταξύ εκείνων που μπορούν να επιτρέπεται να κινούνται ελεύθερα και εκείνων που πρέπει να μένουν στο σπίτι τους.

Ποικίλες προτάσεις που προέρχονται από οργανισμούς όπως το American Enterprise Institute, το Κέντρο Αμερικανικής Προόδου και το Κέντρο Ηθικής του Πανεπιστημίου Harvard, Edmond J. Safra, περιγράφουν πώς μπορεί να γίνει αυτό. Τα βασικά περιγράμματα είναι όμοια.

Πρώτον, κρατήστε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους στο σπίτι, έως ότου ο ρυθμός των λοιμώξεων είναι καλά ελεγχόμενος. Εν τω μεταξύ, αυξάνεται μαζικά η ικανότητα δοκιμών, έτσι ώστε όταν η χώρα είναι έτοιμη να χαλαρώσει τους κανόνες κοινωνικής απομόνωσης, οποιοσδήποτε ζητά τεστ- και κάποιοι που δεν μπορούν - να πάρουν ένα και να πάρουν το αποτέλεσμα μέσα σε ώρες ή, ιδανικά, λεπτά. Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει τη δοκιμή τόσο για τον ιό, όσο και για ανίχνευση ανθρώπων που είναι άρρωστοι ακόμα και αν δεν έχουν συμπτώματα, καθώς και για αντισώματα, προκειμένου να βρεθούν άνθρωποι που είχαν την ασθένεια και είναι τώρα άνοσοι.

Στα άτομα που δοκιμάζουν θετικά αντισώματα μπορεί να χορηγηθούν «διαβατήρια ασυλίας» ή πιστοποιητικά που θα τους επιτρέψουν να κυκλοφορούν ελεύθερα. Η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν ήδη δηλώσει ότι σχεδιάζουν να εκδώσουν τέτοια έγγραφα. Τα άτομα που είναι αρνητικά στον ιό θα μπορούν να κινούνται επίσης, αλλά θα πρέπει να επανεξετάζονται τακτικά και να συμφωνούν στην παρακολούθηση της τοποθεσία του κινητού τηλεφώνου τους. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν να ειδοποιηθούν εάν έρθουν σε επαφή με οποιονδήποτε έχει μολυνθεί.

Αυτό ακούγεται ως «Μεγάλο Αδελφοποίηση» (Big Brotherish) και μπορεί να είναι: στο Ισραήλ, υπάρχει αυτοματοποιημένη παρακολούθηση και εντοπισμός επαφών που γίνεται από την εγχώρια υπηρεσία πληροφοριών, χρησιμοποιώντας εργαλεία επιτήρησης που δημιουργήθηκαν για την παρακολούθηση τρομοκρατών. Αλλά υπάρχουν λιγότερο ενοχλητικοί τρόποι να το κάνετε.

Το Κέντρο Safra, για παράδειγμα, σκιαγραφεί διάφορα προγράμματα για την παρακολούθηση "peer-to-peer", στην οποία μια εφαρμογή στο τηλέφωνό σας ανταλλάσσει κρυπτογραφημένα μηνύματα  μέσω Bluetooth με οποιαδήποτε άλλα τηλέφωνα που περνούν κάποια ελάχιστη χρονική περίοδο κοντά. Εάν βρεθείτε θετικοί στον ιό, βάζετε αυτές τις πληροφορίες στην εφαρμογή. Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα που έχει συλλέξει το τηλέφωνό σας τις τελευταίες ημέρες, στέλνει ειδοποιήσεις σε αυτούς τους ανθρώπους για να απομονωθούν ή να κάνουν το τεστ. Δεν χρειάζεται η παρακολούθηση της πραγματική σας τοποθεσία, μόνο οι ανώνυμες ταυτότητες των ατόμων που έχετε πλησιάσει. Η Σιγκαπούρη χρησιμοποιεί μια εφαρμογή παρακολούθησης ομότιμων χρηστών που ονομάζεται TraceTogether, η οποία αποστέλλει τις ειδοποιήσεις λοίμωξης στο υπουργείο Υγείας, αλλά - τουλάχιστον κατ 'αρχήν - ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να εγκατασταθεί χωρίς καμία κεντρική αρχειοθέτηση.

Πρέπει επίσης να συγκεντρωθούν και να αναλυθούν σε εθνικό επίπεδο τα δεδομένα για να κατανοηθεί καλύτερα ο τρόπος διάδοσης του ιού και να εντοπιστούν περιοχές υψηλού κινδύνου που ενδέχεται να χρειάζονται περισσότερους ελέγχους ή ιατρικούς πόρους ή άλλη καραντίνα. Αυτή η στρατηγική πρέπει να περιλαμβάνει συγκεκριμένες έρευνες - τυχαίες δοκιμές για αντισώματα για να διαπιστωθεί πόσο ευρέως έχει εξαπλωθεί ο ιός. Κάποιοι άλλοι τρόποι να μετρηθεί η επιτήρηση χωρίς να κατασκοπεύουν τους ανθρώπους απευθείας θα μπορούσαν να είναι να συγκεντρώσουν τις πληροφορίες χρησιμοποιώντας ιστοσελίδες όπως το covidnearyou.org, να το συμπεράνουν από τον όγκο των αναζητήσεων Google για συμπτώματα Covid 19 σε διαφορετικά μέρη ή ακόμα και να ψάξουν για τον ιό σε δείγματα αποχέτευσης.

Είναι επίσης σημαντικό να βεβαιωθείτε ότι τα άτομα που έχουν δοκιμαστεί θετικά ή έχουν εκτεθεί βρίσκονται σε καραντίνα. Αυτό, ωστόσο, φαίνεται δύσκολο να γίνει χωρίς πιο άμεση επιτήρηση. Χώρες όπως η Σιγκαπούρη και η Νότια Κορέα χρησιμοποιούν διάφορα μέσα, όπως να κάνουν τους ανθρώπους να μοιράζονται τη θέση τους μέσω του WhatsApp ή να κατεβάζουν μια εξειδικευμένη εφαρμογή παρακολούθησης. Το εάν οι ΗΠΑ ή οι ευρωπαϊκές χώρες θα μπορούσαν να υιοθετήσουν(πόσο μάλλον να επιβάλουν) αυτό το είδος ελέγχου δεν είναι σαφές. Χωρίς αυτό, πρέπει να βασιζόμαστε στους ανθρώπους για να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες και να απομονωθούμε όταν είναι απαραίτητο.

Το θέμα είναι ότι υπάρχουν όλο και λιγότερο ανατριχιαστικοί τρόποι να γίνει αυτό και η κρίση θα μπορούσε να καταλύσει μια ευρύτερη συζήτηση σχετικά με τον τρόπο χρήσης των δεδομένων των ανθρώπων για το συλλογικό καλό προστατεύοντας ταυτόχρονα το άτομο.

Τα εμπόδια

Ανεξάρτητα από τις επιλεγείσες μεθόδους, ο στόχος είναι ο ίδιος: μετά από δύο μήνες διακοπής λειτουργίας, να ξεκινήσει επιλεκτικά η ελάφρυνση των περιορισμών στην κίνηση για άτομα που μπορούν να αποδείξουν ότι δεν αποτελούν κίνδυνο ασθενειών. Με επαρκή ικανότητα τεστ, συλλογή δεδομένων, εντοπισμό επαφών, επιβολή ή τήρηση καραντίνας και συντονισμός μεταξύ των ομοσπονδιακών, κρατικών και τοπικών κυβερνήσεων, οι τοπικές εκδηλώσεις θα μπορούσαν να περιοριστούν πριν εξαπλωθούν και να αναγκαστούν να τερματιστούν άλλες εθνικές διαδικασίες.

Σταδιακά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούν να επιστρέψουν σε κάποια ομοιότητα της ομαλότητας. Τα γεμάτα μπαράκια και οι αθλητικές αρένες του παρελθόντος θα εξακολουθούν να είναι απομακρυσμένο ενδεχόμενο, αλλά θα ήταν ένας λιγότερο ανυπόφορος τρόπος να περιμένουμε την ανακάλυψη εμβολίου ή θεραπείας. Πιο σημαντικό, η οικονομία θα μπορούσε να αρχίσει αναβιώνει.

Αυτό όμως εξαρτάται από πολλά πράγματα που θα λειτουργούν σωστά.

Πρώτον, ο αρχικός τερματισμός της καραντίνας πιθανότατα πρέπει να είναι πιο σκληρός από ό, τι σήμερα στις ΗΠΑ. Τη στιγμή της συγγραφής, μερικές πολιτείες των ΗΠΑ δεν είχαν ακόμη διατάγματα παραμονής στο σπίτι, λίγες πόλεις επέβαλλαν αυτά τα διατάγματα και δεν υπήρχαν περιορισμοί στις μετακινήσεις μεταξύ πόλεων ή κρατών. Στην Κίνα, αντίθετα, οι πόλεις στην επαρχία Χουμπέι πέρασαν περίπου δύο μήνες σε αυστηρά αναγκαστική καραντίνα, με αποκοπή των δημόσιων συγκοινωνιών και περιορισμένη κίνηση μεταξύ των πόλεων.

Δεύτερον, με κάποιες εκτιμήσεις, μπορεί να απαιτηθούν εκατομμύρια τεστ του ιού ημερησίως, που θα εκτελούνται αμέσως, για υπάρχουν επικαιροποιημένα δεδομένα για την πανδημία στις ΗΠΑ. Στις 8 Απριλίου η χώρα έλεγξε περίπου 150.000 άτομα την ημέρα και πολλά αποτελέσματα χρειάστηκαν περισσότερο από μία εβδομάδα για να βγουν.

Τρίτον, ο έλεγχος για αντισώματα εξακολουθεί να είναι στα αρχικά στάδια και οι περισσότερες από τις δοκιμές που βρίσκονται σε εξέλιξη εξακολουθούν να αποδίδουν αρκετά υψηλά ποσοστά τόσο ψευδών θετικών όσο και ψευδών αρνητικών, σύμφωνα με το Κέντρο Ασφάλειας Υγείας του Johns Hopkins. Ένα σχέδιο για την παραγγελία εκατομμυρίων σετ δοκιμών για το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετώπισε προβλήματα, αφού οι ειδικοί διαπίστωσαν ότι θα μπορούσαν να δουλέψουν μόλις το ήμισυ του χρόνου.

Τέταρτον, οι ΗΠΑ ειδικότερα έχουν περιορισμένη συντονισμένη εθνική στρατηγική. Η χαοτική διαχείριση της κρίσης από τη διοίκηση Τραμπ, ο διαχωρισμός των εξουσιών μεταξύ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και των κρατών και ο κατακερματισμένος χαρακτήρας της ιδιωτικοποιημένης υγειονομικής περίθαλψης καθιστούν ασαφές το πώς θα προκύψουν συστήματα αυτοματοποιημένης ανίχνευσης επαφών, επιβολής σε καραντίνα ή ανοσοποίησης.

Αυτό σημαίνει ότι ο τερματισμός του lockdown των Ηνωμένων Πολιτειών τον Ιούνιο είναι αισιόδοξη, τουλάχιστον, και η επαναλειτουργία μέχρι τις 30 Απριλίου, όπως ο πρόεδρος  Τραμπ εξακολουθούσε να ελπίζει στις αρχές Απριλίου, είναι μια φαντασία. Αλλά ο Τραμπ, μαζί με το alter ego του, το Fox News, έχει σταδιακά και απρόθυμα μετακινηθεί προς μια πιο ρεαλιστική στάση απέναντι στην πανδημία. Μέχρι το τέλος Μαρτίου, ο Λευκός Οίκος ενέκρινε προβλέψεις για τους θανάτους σε συνάρτηση με εκείνες πολλών εμπειρογνωμόνων, ακόμη και αν αυτές οι προβλέψεις εξακολουθούσαν να υπόκεινται σε αυστηρότερα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης  από ό, τι απαιτεί σήμερα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Καθώς η πανδημία εξαπλώνεται περαιτέρω στη χώρα και αρχίζει να συγκρατεί τα πιο ρεπουμπλικανικά κράτη, τα συμφέροντα του προέδρου μπορεί να αρχίσουν να ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τα συμφέροντα της χώρας στο σύνολό της.

Το αποτέλεσμα

Εκείνο λοιπόν, που περνάει για αισιοδοξία σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι : η ελπίδα ότι ενώ οι μέρες είναι ακόμα ζεστές και μετά από δεκάδες χιλιάδες ζωές που έχουν χαθεί που θα μπορούσαν να σωθούν με ταχύτερη δράση, ορισμένοι από μας να είστε σε θέση να ξεκινήσετε να βγαίνετε στο φως του ήλιου.

Το άρθρο καταλήγει μεταξύ άλλων αναφέροντας «Καθώς σκέφτεστε το μέλλον, αφιερώστε μια σκέψη στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων στον κόσμο για τους οποίους η κοινωνική αποστασιοποίηση και η βασική υγιεινή είναι απρόσιτες πολυτέλειες, πόσο μάλλον τα τεστ, οι θεραπείες  και οι τεχνολογικά προηγμένες κυβερνήσεις. Η πανδημία θα βρυχάται μέσα από τις φτωχογειτονιές των φτωχότερων χωρών του κόσμου όπως η φωτιά μέσα από πριονίδια. Στους πολύ νεότερους πληθυσμούς τους, θα είναι πιθανώς λιγότερο θανατηφόρος από ό, τι στον πλούσιο κόσμο.

Αλλά μια ανεξέλεγκτη πανδημία μπορεί επίσης να υποχρεώσει άλλες χώρες να κρατήσουν τα σύνορά τους κλειστά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για να προστατεύσουν τους δικούς τους πληθυσμούς.

Ένα θαύμα μπορεί ακόμα να συμβεί ακόμα. Ίσως ένα άμεσα διαθέσιμο φάρμακο θα λειτουργήσει. Ίσως οι δοκιμές θα δείξουν ότι ο ιός είναι πολύ πιο διαδεδομένος και λιγότερο θανατηφόρος από όσο νομίζαμε. Αξίζει να ελπίζουμε για αυτά τα πράγματα, αλλά δεν μπορούμε να τα τεντώσουμε. Αυτό που μπορούμε να περιμένουμε είναι να έχουμε μια ολοένα και πιο σαφή εικόνα, καθώς περνούν οι μέρες, για το πώς θα συμβεί αυτό, αν λάβουμε τα σωστά βήματα».
 

Διαβάστε επίσης: 

Snowden: Η παρακολούθηση πολιτών ίσως συνεχίσει και μετά την πανδημία (VIDEO)

Ανάλυση: Θεωρίες συνωμοσίας - Από το «Deus Ex» του 2000 στον κορωνοϊό του 2020

Ο κορωνοϊός δοκιμάζει την Παγκόσμια Τάξη

Νομική ανάλυση: Νέα περιοριστικά μέτρα,συνταγματικότητα και γκρίζες ζώνες