Α. Μαυρογιάννης: Κάναμε παραχωρήσεις ...

...που δεν έγιναν αλλού στον κόσμο

Η ηγεσία ετοιμάζεται να δώσει όσα ελάχιστα απέμειναν, στον νέο κύκλο συνομιλιών

Ο διαπραγματευτής Ανδρέας Μαυρογιάννης αντικρίζει με επιφύλαξη και απαισιοδοξία τις προοπτικές επανέναρξης των συνομιλιών. Το πραγματικό ζήτημα δεν είναι η επιστροφή του κ. Ακιντζί στις διαπραγματεύσεις, αλλά το κατά πόσο υπάρχουν οι προϋποθέσεις να πάμε παραπέρα, τόνισε σε δηλώσεις του στο κυβερνητικό ραδιόφωνο.

Είναι ακριβώς παραπλήσια η εκτίμηση που είχε κάνει η «Σημερινή» σε πρόσφατο άρθρο της: Είχε τονίσει ότι ακόμη και αν επανήρχιζαν

οι συνομιλίες, ουδεμία προοπτική παρουσίαζαν να καταλήξουν σε μία λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική. Η πορεία των συνομιλιών ήταν προδιαδεγραμμένη, αφενός, εξαιτίας της λανθασμένης πολιτικής της ηγεσίας και, αφετέρου, της αμετακίνητης τουρκικής αδιαλλαξίας, της άρνησης της Τουρκίας να αποδεχθεί τερματισμό των εγγυήσεών της, αποχώρηση στρατευμάτων της, επιστροφή ικανού αριθμού προσφύγων και κατεχομένων εδαφών, της νέας αξίωσής της για παραχώρηση των τεσσάρων βασικών ελευθεριών στους Τούρκους υπηκόους

Πέραν τούτων, το γεγονός ότι παρέμεναν να αιωρούνται στον αέρα πολλά σημαντικά κεφάλαια, χωρίς καμία σύγκλιση, συν οι απαράδεκτες ρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν σε θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης, παραπέμπουν σε μία εκτρωματική λύση, η οποία είναι αδύνατο να λειτουργήσει και να καταστεί βιώσιμη.

Συνεπώς, ακόμη και δέκα κωλοτούμπες να κάμουν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και οι ηγεσίες ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, ακόμη και όλες τις αξιώσεις του Ακιντζί να ικανοποιήσουν και να ευαρεστηθεί ο κατοχικός ηγέτης να επιστρέψει, ο νέος κύκλος συνομιλιών δεν έχει καμία προοπτική επιτυχίας. Θα καταλήξει σε τουρκική λύση, ή σε καταστροφικό αδιέξοδο.

«Όσα μεσολάβησαν, έπληξαν την αναγκαία εμπιστοσύνη στη διαδικασία... και το μήνυμα που δίνουμε είναι ότι δεν έχουμε καταφέρει να κτίσουμε τις προϋποθέσεις για να επιλύσουμε τις εκκρεμότητες που υπάρχουν και να προχωρήσουμε παρακάτω, και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα», είπε ο κ. Μαυρογιάννης.

Επεσήμανε χαρακτηριστικά, ότι από πλευράς Τουρκίας δεν υπήρχε διάθεση να προχωρήσουμε. Ανέφερε, σχετικά, ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά βρέθηκε μπροστά σε εκβιαστικά διλήμματα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να αποδεχθεί και ως τέτοια ανέφερε την απαίτηση για διατήρηση των τουρκικών εγγυήσεων, την αξίωση για τις τέσσερεις βασικές ελευθερίες, τις υπαναχωρήσεις της τουρκοκυπριακής πλευράς σε θέματα λειτουργικότητας του κράτους και τους μηχανισμούς λήψης απόφασης, τη χωριστική λογική, κ.ά.

Όλα αυτά βεβαίως, λέγουμε εμείς, όφειλε να τα προβλέψει μία σοβαρή, διορατική κυπριακή ηγεσία. Και την τουρκική αμετακίνητη αδιαλλαξία και τη διαχρονική τακτική των υπαναχωρήσεων της τουρκοκυπριακής πλευράς. Αντ' αυτού, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και οι ηγεσίες ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ εξύμνησαν τον Ερντογάν, θεοποίησαν την ανύπαρκτη μετριοπάθεια του Ακιντζί, εφηύραν διάφορα κωμικά επιχειρήματα για να στηρίξουν τις εμμονές τους, ότι οι συγκυρίες υποχρέωναν την Άγκυρα να αποδεχθεί βιώσιμη λύση και προπαγάνδιζαν καθημερινά ότι η λύση ήταν δυνατή μέσα στο 2016.

Ούτε τα τρία Μον Πελεράν, ούτε η Γενεύη, ούτε η αποχώρηση του Ακιντζί από τις συνομιλίες τούς άλλαξαν μυαλά και τους εδίδαξαν οτιδήποτε. Επιμένουν πως υπάρχει ακόμη προοπτική και ο Άντρος Κυπριανού πιστεύει πως με ένα τηλεφώνημα του Προέδρου στον κατοχικό ηγέτη, όλα θα γίνουν μέλι-γάλα.

Αλλά ο Ανδρέας Μαυρογιάννης είναι απόλυτος -και ορθός- στην καίρια επισήμανσή του: «Η ελληνοκυπριακή πλευρά προέβη σε γενναιόδωρες κινήσεις που δεν έγιναν πουθενά αλλού στον κόσμο», τόνισε. Όντως, από το 1974 η ελληνοκυπριακή πλευρά, το κυπριακό κράτος γενικότερα, έκαμε τόσες παραχωρήσεις, τις οποίες δεν έκαμε κανένα άλλο κράτος στον κόσμο.

Έδιδε χωρίς να λαμβάνει. Και προσέφερε χωρίς πίεση, χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς ανταλλάγματα, με αποτέλεσμα η διαπραγματευτική μας ικανότητα να συρρικνωθεί στο μηδέν. Τι αποκόμισε; Έλαβε ως «αντίδωρο» ισχυρότερη αδιαλλαξία και σκληρότερες θέσεις των Τούρκων. Η Άγκυρα, χωρίς να δίδει, απαιτούσε περισσότερα. Και αντί να εξημερώνεται το θηρίο, καθίστατο περισσότερο αδηφάγο.

Οι αγωνιώδεις εκκλήσεις αυτής της εφημερίδας και του ιδρυτή της, οι αναλύσεις της αδυσώπητης τουρκικής επεκτατικότητας, οι δικαιωμένες σήμερα εκτιμήσεις μας για τους πραγματικούς στόχους της Τουρκίας, οι εισηγήσεις μας για την ανατροπή των δυσμενών προοπτικών ηχούσαν εις ώτα μη ακουόντων ηγετών. Όλοι οι ηγέτες, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, συνέχιζαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να δίδουν, να προσφέρουν, να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε γενναιόδωρες προσφορές στην Τουρκία. Μέχρι που τα έδωσαν σχεδόν όλα. Και μέχρι που η Τουρκία τα πήρε όλα.

Ακόμη και σήμερα, όταν ελάχιστα απομένουν προς παραχώρηση, ακόμη και σήμερα που ουδεμία προοπτική υπάρχει στον ορίζοντα, η ηγεσία και τα δύο μεγάλα κόμματα βασανίζουν το μυαλό τους τι απέμεινε να παραχωρήσουν, και πώς θα ικανοποιήσουν τον Ακιντζί, ώστε να επιστρέψει στο τραπέζι. Προς τι; Για να σφραγισθεί το τέλος με την πλήρη παράδοση του κυπριακού κράτους και του κυπριακού Ελληνισμού;

«Εξαντλήθηκαν τα όριά μας», λέγει ο κ. Μαυρογιάννης. Διαφωνούμε. Δεν εξαντλήθηκαν τα όρια της ηγεσίας σε ικανοποίηση του τουρκικού θηρίου. Μέσα στην ηγεσία εξακολουθεί να κυριαρχεί η καταστροφική αντίληψη, ότι υπάρχουν και άλλα να δώσει.

Αυτό προετοιμάζεται να κάμει στον νέο, καταστροφικότερο κύκλο, που προετοιμάζει ο κ. Έιντε...