Άρθρο-φωτιά του Γ. Ραγκούση για το μεταπολιτευτικό πολιτεύεσθαι «άλλα λέω, άλλα εννοώ, τελικά άλλα πράττω, άλλα ψηφίζω και άλλα εφαρμόζω».

Η απεργία των ιδιοκτητών ταξί ήταν μια αναιτιολόγητη απεργία που ουδέποτε έπρεπε να είχε ταλαιπωρήσει την ελληνική κοινωνία, όπως αποδείχθηκε από τον τρόπο που ξεκίνησε και τον τρόπο με τον οποίο ανεστάλη. Ανέδειξε όμως μια πολλαπλή σύγκρουση που υπερβαίνει το συγκεκριμένο θέμα και μας υποχρεώνει να αναμετρηθούμε με τις μεγάλες προκλήσεις που έχει μπροστά ο τόπος. Είναι ευθύνη μας να αναδείξουμε την πολιτική ουσία της σύγκρουσης αυτής: 1. Είναι σύγκρουση για την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Το πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να κλυδωνίζεται συθέμελα αν δεν τερματίσει οριστικά την πρακτική του μεταπολιτευτικού πολιτεύεσθαι στη βάση του «άλλα λέω, άλλα εννοώ, τελικά άλλα πράττω, άλλα ψηφίζω και άλλα εφαρμόζω». Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που τάσσεται υπέρ της απελευθέρωσης και της αναβάθμισης του επαγγέλματος των ταξί αυτό είναι που αξιώνει: συνέπεια λόγων και έργων, ανάκτηση της αξιοπιστίας της πολιτικής και έτσι της εμπιστοσύνης των πολιτών. Στην εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών προστίθεται βέβαια και η εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινωνίας που και αυτή θεμελιώνεται στην αξιοπιστία. Γι’ αυτό είναι προφανές σε όλους ότι η δήθεν κριτική για χειρισμούς, η προσχηματική προτροπή για συμβιβασμούς, η υποκριτική πίεση για λήξη της απεργίας με «αμοιβαίες υποχωρήσεις», υπέκρυπτε στην πραγματικότητα την έλλειψη πολιτικής βούλησης για απελευθέρωση. Αν είχε εκφραστεί ως τέτοια θα ήταν θεμιτή. Το ότι συγκαλύφθηκε για άλλη μια φορά σε διαδικαστικά τερτίπια και παρωχημένες αμφισημίες ανέδειξε την κρισιμότητα της μάχης για την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. 2. Είναι σύγκρουση για την ανάπτυξη που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Η απελευθέρωση των επαγγελμάτων αναδεικνύει την αντίληψη για το παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης που υπηρετεί την κοινωνία και το δημόσιο συμφέρον. Από τη μια, έχουμε μια συντεχνιακή και «ολιγαρχική» δόμηση της οικονομίας, όπου επικρατεί η εκμετάλλευση κλαδικών ή τοπικιστικών προνομίων και τελικά η υποδούλωση της οικονομίας σε μικρά και μεγάλα συμφέροντα που παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας. Από την άλλη, γεννιέται μια νέα κοινωνική πλειοψηφία για τη θεμελίωση ενός μοντέλου ανάπτυξης που στηρίζεται σε κανόνες, αναδεικνύει την ανταγωνιστικότητα, απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις και στη θέση των παρασιτικών ολιγαρχιών τοποθετεί τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Αυτή η σύγκρουση για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον εκφράζεται ανάγλυφα όταν στηρίζουν την απελευθέρωση τόσο οι δυνάμεις του τουρισμού όσο και οι εργαζόμενοι στα ταξί. 3. Είναι σύγκρουση για την κοινωνική δικαιοσύνη. Την ώρα της επώδυνης κρίσης η κορυφαία λειτουργία του πολιτικού συστήματος είναι η διαρκής προσπάθεια για τη δίκαιη κατανομή των βαρών στην κοινωνία και στους πολίτες. Και ταυτόχρονα η δίκαιη κατανομή των δυνατοτήτων και των ευκαιριών ώστε η έξοδος από την κρίση να γίνει με όρους δικαιοσύνης, με επιβράβευση της προσπάθειας και του μόχθου και με αλληλεγγύη στους αδύναμους. Την ίδια στιγμή που η Βουλή