Νύφες - Συλλογικό

Από το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης κυκλοφορεί το συλλογικό βιβλίο Νύφες.

Η σειρά ΑΦΕΛΙΑ έχει ως στόχο να παρουσιάσει θεματικές ενότητες από το Φωτογραφικό Αρχείο του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ. Η επιλογή των θεμάτων και των φωτογραφιών αντικατοπτρίζει το χαρακτήρα της συλλογής, που εκτείνεται χρονικά από τα μέσα του 19ου μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα και έχει στον πυρήνα της οικογενειακά και προσωπικά αρχεία. Από αυτόν το θησαυρό της καθημερινής και εφήμερης φωτογραφίας αναδύονται όλες οι πτυχές του οικείου ή δημόσιου βίου, με άλλα λόγια της ζωής του ανθρώπου. Στην εισαγωγή της, η Ελιάνα Χουρμουζιάδου σημειώνει μεταξύ άλλων ότι ορισμένες από τις φωτογραφίες που περιλαμβάνονται σε αυτή την έκδοση «ανήκουν στο αρχείο του ίδιου του φωτογράφου, άλλες βρέθηκαν σε οικογενειακά αρχεία, και άλλες είχαν αγοραστεί από συλλέκτες (όπως ο Διονύσης Φωτόπουλος). Η επιλογή έγινε κυρίως με αισθητικά ή ανθρωπολογικά κριτήρια και με προφανή στόχο να συνθέσει έναν όσο το δυνατόν πιο απολαυστικό οδηγό στους τρόπους με τους οποίους οι νύφες πόζαραν στον φακό, σχεδόν από την πρώτη στιγμή που η φωτογράφηση έγινε προσιτή στο ευρύ κοινό. Ανάμεσα στην παλαιότερη φωτογραφία, που χρονολογείται γύρω στο 1870, και την πιο πρόσφατη, που μας έρχεται από τη δεκαετία του 1960, μεσολαβεί περίπου ένας αιώνας. Η διασπορά τους ανά την υφήλιο είναι εντυπωσιακή. Από τους γάμους για τους οποίους γνωρίζουμε τον τόπο τέλεσης οι μισοί έγιναν εκτός ελλαδικού χώρου: Κωνσταντινούπολη, Ικόνιο, Αλεξάνδρεια, Κάιρο, Βηρυττός, Λευκωσία, Παρίσι, Λονδίνο, ΗΠΑ, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Κεϋλάνη (γάμος αυτοχθόνων στο κτήμα της ελληνικής οικογένειας Ζαρίφη). Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους έλαβαν χώρα στην Αθήνα, ενώ από έναν γάμο έχουμε στη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα, τον Βόλο, τον Μούδρο της Λήμνου (όπου το μυστήριο τελείται επί του θωρηκτού “Αβέρωφ”) και σε ένα αταύτιστο χωριό της Μακεδονίας (γάμο τον οποίο απαθανάτισε ένας άγνωστος Γάλλος αξιωματικός ή στρατιώτης την περίοδο του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου). Τέλος, με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, αλλά και τη διαίσθησή μας, αποκομίζουμε την εντύπωση ότι οι φωτογραφίες αυτές συνθέτουν ένα –ατελές σίγουρα- κοινωνικό μωσαϊκό: λαϊκά στρώματα, ολόκληρο το φάσμα της αστικής τάξης, προσωπικότητες, όπως ο Αλεξάντερ και η Αμαλία Φλέμινγκ ή η Διδώ Σωτηρίου, πολιτικοί, όπως ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, γόνοι γνωστών οικογενειών, όπως η Δέσποινα Γεωργίου Στρέιτ, που παντρεύτηκε τον Ιωάννη Μαρίνου Γερουλάνο, μέχρι εστεμμένοι, όπως ο πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδος και η Γαλλίδα πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη. Συνήθως οι νεόνυμφοι στέκονται απέναντι στον φακό φορώντας σαν μάσκα τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την προοπτική του έγγαμου βίου. Κάτω από τη μάσκα αυτή κρύβονται ακόμη και οι πλέον επιφανειακές σκέψεις τους, πολύ περισσότερο όμως οι ειδικές συνθήκες της εκάστοτε γαμήλιας ένωσης: οι χαρές αλλά και οι δυσκολίες, οι προσδοκίες αλλά και οι βιοτικές μέριμνες στις οποίες ο γάμος δεν θα δώσει λύση. Πρόκειται για κατεξοχήν αινιγματικές φωτογραφίες. […]
Η γαμήλια φωτογραφία καταγράφει και διασώζει μια εντελώς ειδική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου. Είναι κατεξοχήν η φωτογραφία όπου φοράμε τα καλά μας και παραμερίζουμε την καθημερινότητα –η δημόσια εικόνα ενός ιδιωτικού γεγονότος. Έτσι, μπορεί να λειτουργήσει μόνο συμπληρωματικά στα τεκμήρια για την ιστορική συγκυρία και την καθημερινή διαβίωση».

Κείμενο: Ελιάνα Χουρμουζιάδου
Επιμέλεια: Βασιλική Χατζηγεωργίου, Ματθίλδη Πυρλή
Σχεδιασμός σειράς: Διονύσης Καψάλης