Βιβλίο: Σαράντα ποιήματα

06:08 21/7/2024 - Πηγή: Το Ποντικι

Σαράντα ποιήματα

της Σοφίας Φιλιππίδου

Εκδόσεις: Οδός Πανός

Σελ.: 86

Έχοντας διανύσει χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι ως ηθοποιός, έχοντας πρωταγωνιστήσει σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές σειρές, σκηνοθετήσει πλήθος παραστάσεων, μεταφράσει θεατρικά έργα και συμμετάσχει σε μια σειρά καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, η ακάματη και πολυτάλαντη Σοφία Φιλιππίδου μάς συστήθηκε το 2015 και ως συγγραφέας με το βιβλίο της «Μια σκάλα στο φεγγάρι» από τις εκδόσεις Καστανιώτη, το οποίο περιείχε κείμενα που είχαν προδημοσιευτεί στην «Ελευθεροτυπία» του Σαββάτου υπό τον τίτλο «Η ματιά της Σοφίας». Το 2022 εκδίδει το δεύτερο πεζογραφικό βιβλίο της «Το τραγούδι της μαύρης τρύπας» από τις εκδόσεις Σοκόλη. Από τις εκδόσεις Πανός κυκλοφόρησε πρόσφατα και η πρώτη της ποιητική συλλογή «Σαράντα Ποιήματα».

Η ποίηση της Φιλιππίδου στρέφει το βλέμμα της στον σύγχρονο κόσμο, έχοντας καταβάλει τα δίδακτρα του παρελθόντος. Δεν χρωστά, γι’ αυτό και μοιάζει θυμωμένη με τα καμώματα του καιρού της. Σπάνια πρώτη συλλογή σού δημιουργεί την αίσθηση της πληρότητας. Η ποίησή της μοιάζει να έχει μακρά μαθητεία, στέρεες βάσεις και μια μυστική διαδρομή που αποκαλύπτεται σαν μια παράσταση που δεν τελειώνει ποτέ. Απλώς την παρακολουθείς ή συμμετέχεις ως μέρος της. Έτσι και η Φιλιππίδου συμμετέχει στο ποίημα, όχι περιστασιακά, αλλά σαν ένας γνώριμος επιβάτης αυτής της απαιτητικής διαδρομής.

Η ποίηση – σε αντίθεση με την πεζογραφία – θέλει χρόνο να αποκαλυφθεί και χρόνο για να εντυπωθεί. Με αυτά ως προϋποθέσεις, η συλλογή της Φιλιππίδου δεν μένει αδιάφορη απέναντι στον ζόφο της καθημερινότητας, στις σειρήνες της επικαιρότητας, στο δελτίο ειδήσεων της κοινωνίας. Με την καθημερινότητα ως ζεστό υλικό και την ψυχρή σοφία της μνήμης, σμιλεύει λέξη τη λέξη τον δικό της κόσμο σαν αντικαθρέφτισμα της πραγματικότητας. Φτιάχνει τη δική της γεωγραφία σε ένα δωμάτιο δίχως όρια, αλλά με όραμα. Όμως τα οράματα δεν εξαγγέλλονται, ούτε προσφέρονται για θεολογικό υλικό. Είναι απλώς η προέκταση μιας χειρονομίας που μπορεί να μένει ασχημάτιστη, αλλά εμπνέει. Η καθημερινότητα περιέχει τον κόσμο, το μικρό αποκαλύπτει το μεγάλο, η λεπτομέρεια αλλάζει τη γεύση του κόσμου. Η τρυφερότητα κρύβει ένα δράμα, η καλοσύνη ένα παρανοϊκό μίσος, η γαλήνια εικόνα έναν κυκεώνα. Βίαιες καθημερινότητες προβάλλουν από τις μνήμες στο παρόν, όπως κάθε κόσμος όπου το φιλί εξελίσσεται σε σφαγή, η σφαγή σε τέχνη και η τέχνη σε ζωή.

Όποιος δεν έκανε μπάνιο παιδί

Στα παλιά σφαγεία Θεσσαλονίκης

Δεν ξέρει πώς αρρώστησε η θάλασσα

Μια γουρουνοκεφαλή με άσπρα ματοτσίνορα

Αφρισμένα λύματα στα ολοστρόγγυλα

Μαύρα ρουθούνια της κολυμπάει

Ένα μικρό κοριτσάκι

Με άσπρο βαμβακερό εσώρουχο

Παράγοντες της πόλης μελετούν καινοτόμα προγράμματα

Στο ανακαινισμένο κτήριο των σφαγείων.

Διαβάστε επίσης:

Ελεύθεροι στοχαστές με στόχο