Πέθανε ο δημοσιογράφος Φώτης Παπαδόπουλος- Τι έγραψε ο Σταύρος Θεοδωράκης

11:52 26/7/2017 - Πηγή: Το Ποντικι

ΕΛΛAΔΑ

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 50 ετών άφησε ο δημοσιογράφος Φώτης Παπαδόπουλος.

Γεννήθηκε το 1967 και έγραψε για αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά ενώ ήταν αρκετά ενεργός στο αναρχικό και γκέι κίνημα.

Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος πριν από αρκετά χρόνια του είχε κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Διαβάστε την συνέντευξη που του είχε πάρει πριν από λίγα χρόνια ο Σταύρος Θεοδωράκης:

Τον δρόμο προς την Λιοσίων τον πήρα βράδυ Παρασκευής. Το μηχανάκι

που έφυγε πρώτο στo φανάρι της Πιπίνου «έπεσε» σε μπλόκο της τροχαίας. Μια κοπελίτσα, γεμάτη νάζι, παρακαλούσε τον αστυνόμο να την συγχωρέσει που δεν φορούσε κράνος. Αυτός συνέχιζε να ελέγχει τα χαρτιά της παραβλέποντας ότι είχε περάσει όλο το απόγευμα στο κομμωτήριο για να φουσκώσει το ξανθό μαλλί της. «Ο νόμος είναι νόμος» κατέληξε ανοίγοντας το μπλοκάκι του. Χαμογέλασα, ενώ η κοπέλα ξεσπούσε σε κλάματα. Δυο στενά πιο κάτω είχα ραντεβού με έναν άνθρωπο που τα έχει ζήσει όλα στη ζωή του. Ομοφυλόφιλος από τότε που κατάλαβε τον εαυτόν του, περπατούσε σε κανονικούς δρόμους ώσπου αποφάσισε ότι η ζωή δεν τον ήθελε «παρατηρητή» αλλά «ήρωα». Για μια πενταετία κυλίστηκε στα πιο σκοτεινά νερά. Παγκάκια, λεωφόρους, πουτάνες, ουσίες και νταβατσίδες. Αυτό το βράδυ όμως η πολυκατοικία που είχα μπροστά μου δεν θύμιζε σε τίποτα τον μύθο του «physiodifi». Νοικοκυραίοι έπλεναν την μαρμάρινη είσοδο και θαύμαζαν τους φρεσκοβαμμένους τοίχους. Από το διαμέρισμά του, «έβγαινε» μια γυναικεία φωνή. Κοντοστάθηκα.

«Τι όμορφο που είναι να ξυπνάς
και δίπλα σου η ζωή να τραγουδάει
το πρώτο σου φιλί να το κερνάς
στον άνθρωπο που σου χαμογελάει»

Πάτησα το κουδούνι μόνο όταν το τραγούδι σταμάτησε. Στο τραπεζάκι ο υπολογιστής του ήταν «συντονισμένος» στο [email protected]. Στις γωνιές του μικρού διαμερίσματος ήταν στοιβαγμένα σε δέματα τα 3 τρία τεύχη του περιοδικού του. “Heteron”. Αφιέρωμα στον Ηλία Πετρόπουλο, τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι, τον Άκη Πάνου. Τελικά είχαν δίκιο όσοι επέμεναν να τον γνωρίσω. Ο Φώτης Παπαδόπουλος δεν είναι ένας τυχαίος. Ένας «καταραμένος» είναι, που βαρέθηκε να ακούει τις ιστορίες των άλλων και είπε να γράψει τη δική του.

Στο blog σου έχεις πολλά βίντεο με τον Μάνο Χατζηδάκι, τον είχες γνωρίσει;
– Ναι, τον γνώρισα πριν πάω στο στρατό. Του είχα στείλει μια επιστολή έτσι λίγο αθώα. «Κύριε Χατζιδάκι, γιατί τσαντίζεστε που σε μια συναυλία σας κάναμε θόρυβο. Θα ησυχάσουμε, μην είστε τόσο αυστηρός, άλλωστε η μουσική σας είναι ικανή να επιβληθεί μόνη της στον κόσμο».

Του είχες δείξει τους στοίχους, που έγραφες;
– Ναι, τους είχα πάει, αν και ήταν απαίσιοι, χάλια. Αλλά ήταν πολύ ευγενικός, με είχε καλέσει στο σπίτι του και μετά στο στούντιο όταν έγραφε τη «Ρωμαϊκή Αγορά». Με ρωτούσε για τη ζωή μου, τη νύχτα, τα μπαρ, τις συζητήσεις στις παρέες των γκέι. Ήταν σαν ένα παιδί που ήθελε να τα μάθει όλα για τη ζωή των άλλων.

Πάντα ήσουνα ομοφυλόφιλος;
– Από 7-8 χρονών.

Ένα παιδί 7-8 χρονών ξέρει τι είναι;
– Εγώ από τότε ένιωθα άνετα μόνο με τα αγόρια.

Σχέση με γυναίκες δεν είχες ποτέ;
– Είχα πάει μικρός σε μπουρδέλο. Με είχε πάει ένας γκόμενος.

Πήγες για να μην του χαλάσεις το χατίρι;
– Είχαμε γνωριστεί στον δρόμο. Εγώ γούσταρα αυτόν, αλλά αυτός ήθελε γκόμενα και μου λέει, θα πάμε μαζί. Πλήρωσε και πήγαμε παρέα.

Πέρασες καλά;
– Όχι. Μα πιστεύω και στρέιτ να ήμουνα, ακραίος και αυθεντικός, δεν θα μπορούσα να το κάνω σε μπουρδέλο.

Οι γονείς σου;
– Με τη μητέρα μου ζω. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει τέσσερα χρόνια.

Τι ήξερε ο πατέρας σου;
– Ήμουνα διακριτικός στο σπίτι. Βέβαια θα το είχε καταλάβει. Η μάνα μου το ήξερε, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ανοιχτά, αλλά ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου και προσπαθούσε να βοηθήσει.

Έχεις περάσει και ένα «φεγγάρι» από τη δημοσιογραφία;
– Ναι, μια 5ετία. Ήμουν στα «Πρόσωπα». Είχα γράψει επίσης κάποια κομμάτια στη «Γυναίκα», το «Περιοδικό», το «Οδός Πανός», το «01». Και ήμουν βοηθός σκηνοθέτη στο «SEVEN», στην «Άσιντ κάμερα» που έκανε ο Μελισσινός. Μου άρεσε πολύ αυτή η δουλειά.

Και γιατί τα παράτησες ;
– Ένιωσα ότι έφθασα σε ένα τέρμα. Σταμάτησα και άλλαξα πορεία.

Ναι, αλλά πώς βρέθηκες από την δημοσιογραφία στο πεζοδρόμιο;
– Μου αρέσει να πηγαίνω μέχρι τα άκρα και μετά να γυρνάω πίσω. Τότε ήμουν 20 χρονών και ήθελα να τα δοκιμάσω όλα. Η περιέργεια μου κράτησε μια πενταετία.

Όλα μια πενταετία σου κρατάνε.
– Από ότι φαίνεται ναι. Η περίοδος που έζησα στο δρόμο ήταν σαν ένα έντονο διάλειμμα …

Πού πήγαινες, στη Συγγρού;
– Παντού, στην περιοχή γύρω από την Ομόνοια, την Κουμουνδούρου. Έκανα παρέα με πόρνες και νταβατζήδες. Όλα αυτά που με γοήτευαν.

Τι σ’ άρεσε σ’ αυτό;
– Η αποκαθήλωση. Έβλεπες έναν άνθρωπο που ήταν ένας «σούπερ άνδρας», να πληρώνει για να κάνει ακραία πράγματα. Αυτό με απελευθέρωνε. Μετά δεν είχα ενοχές για τις δικές μου επιθυμίες. Έβλεπα ότι πολλοί ήταν χειρότεροι από εμένα.

Κρύβουν πολλά οι άνθρωποι.
– Ακόμη και οι παππούδες μας που νομίζαμε ότι ζούσαν μια ζωή συντηρητική με πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, βλέπουμε τώρα να τρέχουν πίσω από τις Βουλγάρες. Ψάχνουν να βρούνε έναν ανικανοποίητο έρωτα, φαντεζί ίσως, που ικανοποιεί όμως τις κρυφές τους επιθυμίες.

Για πες μου για τον κόσμο που γνώρισες.
– Οι πουτάνες ήταν φοβερές. Άλλες ήταν παντρεμένες και το έκαναν για να ζήσουν τα παιδιά τους. Ωραίες τύπισσες, αυθεντικές. Τη νύχτα βρίσκεις πιο ντόμπρους ανθρώπους. Όχι πάντα βέβαια και εκεί υπάρχουν μικρότητες.

Και οι πελάτες;
– Ήρθε ένα βράδυ ένα ζευγάρι. Ετοιμαζόντουσαν να παντρευτούν. Κόρη εισαγγελέα αυτή, ήθελε να διασκεδάσουν λίγο διαφορετικά. Υπήρχε κι ένα ζευγάρι που ήθελε να είμαι εγώ με τον άντρα στο κρεβάτι και η γυναίκα να κάθεται απέναντι μας, στο τραπεζάκι και να γράφει. Δεν ξέρω αν ζωγράφιζε ή έγραφε ημερολόγιο, αλλά ήθελε να βλέπει τον άντρα της με έναν άλλο άντρα.

Σκληρές οι νύχτες.
– Αλλά και δημοκρατικές. Είχα πάει με κάποιον που του έλειπε ένα πόδι. Αυτό για μένα ήταν ένα μάθημα. Πλήρωνε και ζητούσε να τον «αγαπήσεις». «Απαιτούσε» τα δικαιώματα του. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις;

Προσπαθώ. Μου λες ότι σε κανονικές συνθήκες, δεν θα πήγαινες ποτέ με έναν άνθρωπο με ένα πόδι.
– Ναι, αλλά η πορνεία σε κάνει να σκέφτεσαι πιο δημοκρατικά. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα.

Ουσίες έπαιρνες;
– Είχα δοκιμάσει τις περισσότερες. Αλλά προτιμούσα το χασίς που είναι και πιο ακίνδυνο.

Ακίνδυνο;
– Σε σχέση με το αλκοόλ και με τις άλλες τις ουσίες, ναι. Γι’ αυτό άμα γίνει καμιά εκδήλωση υπέρ της αποποινικοποίησης πηγαίνω. Οι πιο πολλές έρευνες συγκλίνουν ότι δεν είναι τόσο βλαβερό όσο υποστηρίζει το κράτος. Η απαγόρευση δημιούργησε όλο αυτό το χάλι που βλέπουμε στην Ομόνοια, με τα άρρωστα άτομα.

Διάβασα τα περιοδικά σου. Πολύ ενδιαφέροντα αλλά γιατί δεν γράφεις για όλα αυτά που έχεις ζήσει;
– Δεν θέλω να μιλάω πολύ για αυτήν την περίοδο. Είναι σαν να βγαίνεις σε ένα μπαλκόνι και να πιτσιλάς τον κόσμο που περνάει από κάτω. Οι περισσότεροι μπορεί να μην θέλουν να πιτσιλιστούν.

Και τώρα γιατί μου μιλάς;
– Ε, είπα να μιλήσω μια φορά, σε ένα άνθρωπο που θα κάτσει απέναντι μου και θα με ακούσει. Αλλά και σε σένα δεν θα στα πω όλα. Θα ήταν σαν να κάνω ένα δημόσιο στριπτίζ. Μπορεί να πάρει την εφημερίδα, ο χειρότερος βιτσιόζος, να καθίσει στο καφενείο, να διαβάζει και να κουνάει απαξιωτικά το κεφάλι του, ενώ θα έχει κάνει χειρότερα. Εγώ θα ξεγυμνώνομαι ενώ αυτός θα μένει καλυμμένος.

Αν σου ζητούσα μια λέξη, τι θα έλεγες; Αναρχικός;
– Πως το εννοείς; Δηλαδή αν βάζω μια κουκούλα και βγαίνω στις διαδηλώσεις;

Όχι, εννοώ τι τίτλο θα έβαζες στην ιδεολογία σου.
– 16 χρόνων είχα μακριά μαλλιά και άκουγα ροκ. Πέρασα από το ΚΚΕ και τον «Ρήγα» αλλά δεν ήθελα να έχω σταθερές αρχές. Δεν μου αρέσανε τα θρανία, προτιμούσα να πιάνω το δάσκαλο και να μου λέει το μάθημα πίνοντας ένα καφέ. Και αντί να κάνω ρεπορτάζ για τις πουτάνες, ήθελα να ζήσω ανάμεσα τους. Άρα μάλλον είμαι αναρχικός.

Μολότοφ έχεις πετάξει;
– Όχι ποτέ. Με γοητεύουν όλα αυτά που γίνονται στις πορείες μέχρι ένα όριο όμως. Θα προτιμούσα να πετάξει κάποιος μια σακούλα με σκατά σε μια Τράπεζα παρά να προσπαθήσει να της βάλει φωτιά.

Πιστεύεις ότι έχασες κάτι που δεν έζησες μια κανονική ζωή;
– Το πιο σπουδαίο δώρο μιας ετεροφυλόφιλης σχέσης είναι το παιδί. Εγώ επέλεξα μία ένωση που δεν δημιουργεί ζωή. Αλλά χόρτασα τη ζωή, ανταλλάσσοντας φιλία και αγάπη.

«Οι άνθρωποι σαν τα σκυλιά μυρίζονται
και απομακρύνονται»

Ήμουν ξαφνιασμένος. Από τα μισάνοιχτα πατζούρια μπαινόβγαιναν τα φώτα της Λιοσίων. Ένα μεγάλο στερεοφωνικό με κασέτες «παλαιάς κοπής» και μια κιθάρα αφημένη στο πλάι. Αν δεν ήξερα, θα νόμιζα ότι ήμουν στο σπίτι ενός τραγουδιστή του «νέου κύματος». Ημίφως και μελαγχολία. Είχα έρθει να συναντήσω έναν «περιθωριακό» και άκουγα τραγούδια που αν τα είχαν ανακαλύψει οι «άκαπνοι» των δισκογραφικών, θα «κοκορευόντουσαν» για ένα χρόνο. Ο Φώτης τους όμως μετέχει στο «τελευταίο κύμα». Τα τραγούδια του τα ανεβάζει στο blog του. Κάποιες φορές τα τραγουδάει σε φίλους. Μου ζητάει να κάνουμε ένα διάλλειμα για να στρίψει ένα τσιγάρο. Περνάει από τον υπολογιστή του και πατάει μερικά delete. Ακόμη θα αναρωτιέται γιατί αποφάσισε να μου μιλήσει.

Στο τελευταίο κομμάτι που μου έπαιξες οι στοίχοι δεν ήταν δικοί σου.
– Ε δεν τα γράφω όλα εγώ. Αυτό ήταν μια μελοποίηση που είχα κάνει σε ένα ποίημα του Ελύτη.

Γράφεις τραγούδια, έχεις βγάλει περιοδικό, έχεις ένα blog και τώρα βγάζεις και βιβλία;
– Ε, μην τα παραλές. Ένα βιβλίο έβγαλε το «Heteron», τα ποιήματα του Σωτήρη Παστάκα του ψυχίατρου. Μου άρεσαν πολύ οι «Προσευχές για φίλους» και είπα να το εκδώσω. Και σκοπεύω σιγά – σιγά, να ψαχτώ να βγάλω κάποια βιβλία, είτε φίλων είτε ενδιαφέροντα πράγματα που θα βρω.

Στις καλοκαιρινές κινητοποιήσεις των bloggers για τις φωτιές είχες συμμετάσχει;
– Πήγαινα στις πορείες, τράβαγα βίντεο και τα ανέβαζα. Δε μ’ αρέσει να συμμετέχω σε διαδικασίες. Προτιμώ να κάνω κάτι μόνος μου.

Για πες μου ένα θέμα που θα σε κατέβαζε στους δρόμους;
– Το περιβάλλον. Και οι δεξιοί και οι αριστεροί και οι ομοφυλόφιλοι, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Τα πράγματα όμως δεν είναι τα ίδια στον Εθνικό Κήπο και στην Πειραιώς. Θα μπορούσαν να πάρουν μια πλαγιά στα καμένα και να κάνουν βιολογικές καλλιέργειες και να φτιάξουν ένα χωριό οικολογικό, με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Είναι μια πρόταση…

Για τα δικαιώματα των γκέι δεν θα κατέβαινες στους δρόμους;
– Για τον γάμο των ομοφυλοφίλων δηλαδή; Να πάμε σε μια εκκλησία, να πληρώνουμε τον παπά; Αυτό μας λείπει σαν γκέι; Οι γελοιότητες των στρέιτ; Γιατί; Για να κληρονομήσουμε τον γκόμενο μας;

Ναι, αλλά αν ζούσες χρόνια με έναν άνθρωπο και είχατε ένα σπίτι μαζί και ξαφνικά πέθαινε….
– Τι, να μου μείνει το σπίτι; Το θέμα είναι να τα τρώμε μαζί όταν ζει. Και άμα είναι τόσα πολλά, να του πω πριν φύγει «άμα γουστάρεις δώσε μου μερικά».

Για πες μου λοιπόν κάτι άλλο που σε ενοχλεί και θα ήθελες να το αλλάξεις.
– Μου τη σπάει η τηλεόραση. Προβάλλονται οι ελαφρείς γκέι. Βέβαια κάπως έτσι προβάλλονται και οι στρέιτ. Στην τηλεόραση ούτως ή άλλως όλα είναι ελαφρά. Μου τη σπάει επίσης το ότι δεν έχει μπλε κάδους και κάνω βόλτες τα τετράγωνα μήπως και τους βρω. Μου τη σπάει που ο γέρος μπορεί να πιει τσικουδιά στα Ανώγεια και ο νέος δεν μπορεί να καπνίσει λίγη φούντα, ενώ ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα. Όλα αυτά τα μικρά λάθη με ενοχλούν.

Μετά από τόσες «σκοτεινές» διαδρομές, πού σου αρέσει να περπατάς στην Αθήνα;
– Στην Αθήνα περπατάω μόνο όταν είναι άδεια, τις Κυριακές. Τις άλλες μέρες οι μόνες συζητήσεις που ακούς στο δρόμο είναι για τα ευρώ και όλοι τρέχουν με ένα κινητό στο αυτί. Ο κόσμος έχει τρελαθεί και βέβαια ούτε ένα λεπτό για τον έρωτα. Σαν τα σκυλιά μυρίζονται και απομακρύνονται.

Όπως έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook ο Σταύρος Θεοδωράκης, ανακοινώνοντας τον θάνατό του:

Κάποιες Κυριακές, λίγες Κυριακές, μου τηλεφωνούσε από το σπίτι της μάνας του στη Νέα Χαλκηδόνα. «Μου μαγείρεψε». Έκανε σαν παιδί. Παιδί ήταν. Στο βάθος ακουγόταν η φωνή της κυρίας Στέλλας. Καμιά φορά και του Γιάννη, του αδελφού του. Ήταν το λιμάνι του.
Τις άλλες μέρες περιπλανιόταν. Εξάρχεια, Ομόνοια, Πατήσια, Λιοσίων…
«Οι μόνες συζητήσεις που ακούς είναι για τα ευρώ. Και όλοι τρέχουν με ένα κινητό στο αυτί. Ο κόσμος έχει τρελαθεί. Ούτε ένα λεπτό για τον έρωτα. Σαν τα σκυλιά μυρίζονται και απομακρύνονται». Και αυτός καθόταν στα παγκάκια και έγραφε στίχους.
«Τι όμορφο που είναι να ξυπνάς/
και δίπλα σου η ζωή να τραγουδάει/
το πρώτο σου φιλί να το κερνάς/
στον άνθρωπο που σου χαμογελάει».
Ή το άλλο:
«Δε με παρηγορεί πια τ’ όνειρό μου/
κι η αγάπη δε μου δίνει πια χαρά/
τώρα, ώς το τέρμα αυτού του λίγου δρόμου/
τι μου μένει, το βλέπω καθαρά».
Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω για τον Φώτη. Τον «άγνωστο» Φώτη Παπαδόπουλο. Πέθανε στα 50 του. Αλλά πρόλαβε να κυλιστεί παντού. Μέχρι και περιοδικό είχε βγάλει. Τρία τεύχη. Ηλίας Πετρόπουλος, Πιέρ Πάολο Παζολίνι, Άκης Πάνου. Ήταν και από τα τρία.
Είχε και ένα blog. Physiodifis. Τον κυνηγούσαν όμως οι εταιρείες που ανέβαζε βίντεο, και το έκλεισε.
Ακούστε το υπέροχο «Μισό – μισό» εδώ: http://bit.ly/2gUhtfd
Και αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τις ανασκαφές του physiodifis διαβάστε μια παλιά τολμηρή συνομιλία μας εδώ: http://bit.ly/2vxWSAy