Ο Kαρεκλοσύριζας και η εποχή του

Ο Τσίπρας είναι αδίστακτος. Έβγαλε απ’ το μανίκι του ένα διπλό μπαστούνι (τη ρηματική διακοίνωση των Σκοπιανών) και την κράδαινε στο Κοινοβούλιο σαν καρέ του άσου. Αδίστακτος ο Τσίπρας, εμβρόντητος ο κ. Μητσοτάκης, πώς να πάει ο έρμος (ο Κούλης) σε ντιμπέϊτ με το τζάγκουαρ που θα τον κατασπαράξει ως άλλο γατάκι;

Η ρηματική διακοίνωση (ένα ήσσονος σημασίας έγγραφο) που εμφάνισε ο Τσίπρας στη Βουλή σαν το Άγιο Δισκοπότηρο των φυρομιανών διευκρινίσεων περί την εθνικότητα και τη γλώσσα έφερε τον τίτλο «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Σ’ αυτόν τον ιερό φετφά, η προσεχώς Βόρεια Μακεδονία (ή Μακεδονία διότι το erga omnes έχει ήδη πάει περίπατο) μας διευκρινίζει ότι η λέξη nationality σημαίνει ιθαγένεια. Πρέπει να είναι κανείς περινούστατος γλωσσολόγος ή να γράφει στην «Εφ. Συν.» για να πιστεύει ότι η αγγλική γλώσσα στερείται άλλης λέξης για την έννοια ιθαγένεια. (Οι γλώσσες

των Κουτόφραγκων έτρωγαν, ως γνωστόν, βελανίδια, όταν εμείς ανακαλύπταμε λέξεις για τις έννοιες: πονηρός, βλαξ και φίδης).

Βεβαίως, η λέξη nationality στην Αγγλική έχει διττή έννοια, όπως σημειώνει σε άρθρο του στα χθεσινά «Νέα» και ο εκλεκτός καθηγητής κ. Άγγελος Συρίγος. Αυτή τη διττή εκδοχή (της εθνικότητας και της ιθαγένειας) εκμεταλλεύονται οι Φυρόμιοι για να παίζουν διπλό παιχνίδι. Αλλιώς

θα χρησιμοποιούσαν τον όρο citizenship (υπηκοότητα, ιθαγένεια) και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αλλά αν οι «Μακεδόνες» (ή οι Αλβανοί) της «Βόρειας Μακεδονίας» παίζουν σε δύο ταμπλώ με τη διττής σημασίας λέξη nationality, ο Τσίπρας τι το διττό πραγματεύεται; Η διπλή γλώσσα του φιδιού στις διεθνείς σχέσεις, μόνον δεινά επιφέρει.

Στα διπλωματικά έγγραφα και στις Συνθήκες η ακρίβεια της ορολογίας (ακόμα και της σχέσης των λέξεων με τις έννοιες που εκφράζουν) είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αλλιώς αρχίζουν οι ερμηνείες και οι παρερμηνείες (και σου βγαίνει η Ζουαζιλάνδη, Ανατολικό Έσσεξ). Στο

αριστούργημα Κοτζιά, όπως ο ίδιος χαρακτήρισε το πόνημα των Πρεσπών, το τρομακτικό κυκλοφορεί με την εύθυμη διάθεση των νεκροκεφαλών από κολοκύθα τη Νύχτα του Χαλογουίν.

Αλλά, αν όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη δουλική (στους Αμερικανούς) πονηριά (ως προς τους Έλληνες) του κλίματος Τσίπρα, ο ίδιος σε μια έξαρση εθνικισμού (!) διεκήρυξε στη Βουλή ότι με τη Συνθήκη των Πρεσπών εξασφαλίζεται ότι οι Σκοπιανοί «καμιά σχέση δεν έχουν με τη δική μας κουλτούρα, με τη δική μας παράδοση». Έχουν! Έχουν κατ’ εξοχήν! Πρέπει να ‘ναι κανείς ξύλο απελέκητο

για να αγνοεί τους πολιτισμικούς και πολιτικούς δεσμούς των λαών και των εθνών του βυζαντινού (και μεταβυζαντινού) κόσμου.

Όμως τι να κάνουμε; η αμορφωσιά του εθνομηδενισμού είναι η άλλη όψη της αμορφωσιάς του εθνικισμού. Που καταστρέφουν και οι δύο το ίδιο τον πολιτισμό. Τι να σου κάνει το κυριλικό αλφάβητο, οι λαϊκές παραδόσεις, η λόγια παραγωγή, η αρχιτεκτονική, η μουσική που ενώνουν τους δυο λαούς, μπροστά στα nationality των ιμπεριαλιστών;

Κατά τα άλλα, αν έχετε κουράγιο, πάμε μια βόλτα στη χαβούζα: ο έντιμος (κατά Τσίπρα) Καμμένος χαρακτήρισε το «Πράττω» (του ηγέτη Κοτζιά) Εισπράττω. Τι εννοεί ο κ. Καμμένος; ότι τα παίρνει ο κ. Κοτζιάς; από ποιόν; πώς; γιατί; Ακούει κάποιος

εισαγγελέας για να διακριβώσει αν ο εντιμότατος Καμμένος είναι συκοφάντης ή ο εντιμότατος Κοτζιάς αργυρώνητος; Θέλετε να συνεχίσουμε τη βόλτα στα ξέφτια (εξ ου και ξεφτίλα) αυτής της κουρελούς των κατά συνείδησιν ασυνείδητων – αντέχετε; Αντέχετε τον κυρ Δανέλλη να περιφέρεται σαν σταρ στα κανάλια κι όχι μόνον αυτό,

αλλά να καρφώνει κι από πάνω τους τέως συντρόφους του; Αντέχετε τον κ. Τσακαλώτο να έχει παραδώσει καμιά δεκαριά χιλιάδες μνημεία στο Υπερταμείο; (Όταν βγήκε προ μηνών στο φως αυτή η ανατριχιαστική ιστορία, ο κ. Τσακαλώτος διαβεβαίωνε ότι όλα έγιναν εκ παραδρομής και ότι τα μνημεία θα επιστραφούν αμέσως στους Έλληνες – έκτοτε κάνει τον Κινέζο).

Πρόκειται για την κυνικότητα της νέας κανονικότητας. Που μόνον με έναν βαρβαρισμό (κυνικότητα) μπορεί να αποδοθεί η βαρβαρότητά της.

Περιφερόμενοι βουλευτές, πολιτικοί αρχηγοί που τους λεηλατεί ο Τσίπρας κι όμως αυτοί τον αβαντάρουν ως άλλοι ταλαίπωροι που υποφέρουν απ’ το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, μια «μακεδονική σαλάτα» (όχι μόνον ως προς το Μακεδονικό) που περιγράφει καλύτερα όλων μια νέα φιγούρα που έχει εισέλθει πανηγυρικώς στην ηθογραφία της εποχής: ο Καρεκλοσύριζας.

Ο Καρεκλοσύριζας και η εποχή του, νέες μέρες δόξας για τον μπερντέ του Χατζατζάρη και του Μορφονιού…

email: stathispontiki@gmail.com