Λητώ Τριανταφυλλίδου: Το Θέατρο και τα κοινωνικά αιτήματα

Ο θεατρικός μονόλογος «Girls & Boys», του Βρετανού συγγραφέα Ντένις Κέλλυ, σε σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου, με τη Νατάσα Εξηνταβελώνη έκανε τη Δευτέρα πρεμιέρα στο Θέατρο Βασιλάκου – Μαριάννα Τόλη.

Μια τυχαία συνάντηση σε ένα αεροδρόμιο οδηγεί σε έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Ένας γάμος, ένα σπίτι, δυο παιδιά, παράλληλες καριέρες – μια συνηθισμένη οικογενειακή ζωή. Όμως, καθώς ο χρόνος περνά, οι ισορροπίες διαταράσσονται και τα πράγματα παίρνουν μια αναπάντεχα σκοτεινή τροπή.

Ο Ντένις Κέλλυ (γνωστός στην Ελλάδα από το έργο του «Τα ορφανά») σκιαγραφεί με αμεσότητα, τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στην ευτυχία και την απώλεια, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και αποκαλύπτοντας σταδιακά τις αποχρώσεις της βίας που υποβόσκει στην καθημερινότητα του ζευγαριού. 

Συναντήσαμε την κ. Τριανταφυλλίδου λίγο πριν την πρεμιέρα κι είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της.

Πως επιλέγει μια σκηνοθέτης σήμερα το έργο που την προκαλεί;

Το θέατρο που με αφορά καλείται να ανταποκριθεί όχι μόνο σε αισθητικά αλλά και σε κοινωνικά αιτήματα. Η επιλογή ενός νέου έργου είναι για εμένα μια βαθιά προσωπική διαδικασία, που όμως φέρει και έναν πολιτικό προβληματισμό. Αναζητώ έργα που για μένα παραμένουν άλυτα μυστήρια. Κείμενα ή ιδέες που με αναγκάζουν να σταθώ απέναντί τους με ερωτήματα, όχι με βεβαιότητες.

Δεν σκηνοθετώ για να εξηγήσω, αλλά για να συναντηθώ με μια ερώτηση. Για μένα, το έργο πρέπει να λειτουργεί σαν αφορμή για έναν ειλικρινή διάλογο — με το κοινό, αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ταυτόχρονα, κάθε project πρέπει να περνάει το τεστ της ερώτησης: «Γιατί τώρα; Γιατί να πούμε αυτή την ιστορία σήμερα;» Αν δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό, τότε το έργο, όσο όμορφο κι αν είναι, μένει στην άκρη.

«Ντοκιμαντέρ επί σκηνής», ενδιαφέρουσα διατύπωση της σκηνοθετικής σας προσέγγισης

Στη σκηνοθεσία ενός μονολόγου υπάρχει πάντα το κρίσιμο ερώτημα: σε ποιον απευθύνεται ο χαρακτήρας; Στην περίπτωση του Girls and Boys , αυτό το ερώτημα συνδέθηκε άρρηκτα με την ηρωίδα της ιστορίας μας — μια γυναίκα που προσπαθεί να βρει λέξεις για να περιγράψει μια ανείπωτη τραγωδία. Η κεντρική ηρωίδα εργάζεται στην παραγωγή ντοκιμαντέρ.

Αναρωτηθήκαμε: πού βρίσκεται, πώς συνεχίζει, μετά από μια τέτοια εμπειρία; Η απάντηση ήρθε σχεδόν αβίαστα: θα έκανε αυτό που ξέρει. Θα συνέχιζε να εργάζεται, να αφηγείται, να καταγράφει. Μέσα από τα εργαλεία της δουλειάς της — την κάμερα, την αφήγηση, τη σύνθεση οπτικοακουστικού υλικού — προσπαθεί να πάρει πίσω τον έλεγχο της ιστορίας της.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης συνθέτουμε ένα είδος οπτικοακουστικού αυτοπορτρέτου. Η ηρωίδα γίνεται η αφηγήτρια της ζωής της, η σκηνοθέτρια της μνήμης της, και — σε κάποιες στιγμές — ο μοναδικός θεατής της χαμένης οικογενειακής της ευτυχίας. Η μορφή της παράστασης προέκυψε έτσι σχεδόν οργανικά· όχι ως αισθητική επιλογή ή δραματουργικό εύρημα, αλλά ως συνέπεια της ίδιας της ανάγκης της ηρωίδας, να πει την ιστορία της.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η καταγραφή και η δημόσια έκθεση της προσωπικής μνήμης έχουν γίνει σχεδόν δεύτερη φύση. Το να απευθύνεσαι σε ένα άγνωστο κοινό μέσα από την οθόνη, να μοιράζεσαι εμπειρίες, τραύματα, ερωτήματα — είναι μια λειτουργία που μας είναι πια οικεία. Αυτή η νέα μορφή ψηφιακής εξομολόγησης, αυτό το νέο είδος μαρτυρίας, επηρέασε και τη δική μας σκηνική γλώσσα.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να μπείτε στον μαγικό κόσμο του Θεάτρου;

Νιώθω συχνά μια αμηχανία όταν καλούμαι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, γιατί η πορεία μου προς το θέατρο δεν ξεκίνησε με ξεκάθαρες αποφάσεις, ήταν περισσότερο μια διαδρομή ανακάλυψης. Εκείνο που γνωρίζω με βεβαιότητα είναι πως από πάντα με συγκινούσαν οι άνθρωποι: οι χαρές και οι πληγές τους, τα όριά τους και οι δυνατότητές τους, οι ιστορίες τους. Η σκηνή λειτουργεί για μένα σαν μεγεθυντικός φακός της ανθρώπινης κατάστασης. Εκεί ανακαλύπτω ξανά και ξανά ό,τι πιο ατελές, πιο εύθραυστο, πιο ιδιόρρυθμο και — τελικά — πιο εκπληκτικό έχουν να πουν οι άνθρωποι.

Το μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό σας για το αύριο;

Να παραμείνω ανοιχτή στα ερεθίσματα του πολύπλοκου κόσμου μας. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου όλοι προσπαθούμε να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ του τι είναι πληροφορία και τι είναι γνώση. Έτσι, και εγώ, προσπαθώ να μην περιοριστώ από το προφανές, αλλά να αναζητώ εκείνη την επόμενη σωστή ιστορία που θα με προκαλέσει, θα με αναγκάσει να εξελιχθώ, να μάθω, να δημιουργήσω.

Για την παράσταση «Girls and Boys» σε μετάφραση και σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου, συμπράττει μια εξαιρετική ομάδα συνεργατών: Τα σκηνικά φέρουν την υπογραφή του Δημήτρη Πολυχρονιάδη. Η Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου δημιουργεί τα ηχητικά τοπία και συνθέτει την πρωτότυπη μουσική της παράστασης. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες της παράστασης αποτυπώθηκαν μέσα από τον φακό της Δέσποινας Σπύρου. Την κίνηση επιμελείται ο χορογράφος Κωνσταντίνος Παπανικολάου, ενώ τους φωτισμούς σχεδιάζει ο Αντώνης Διρχαλίδης.

Θέατρο Βασιλάκου_ Μαριάννα Τόλη (Προφήτου Δανιήλ 3, Αθήνα 104 35)

Παραστάσεις: Έως 27 Μαΐου, κάθε Δευτέρα-Τρίτη στις 21:00-

Προπώληση εισιτηρίων: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/girls-and-boys-athens/

Διαβάστε επίσης

Φεστιβάλ Βενετίας 2025: Πρόεδρος της Επιτροπής ο Αλεξάντερ Πέιν

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου

Francis Ford Coppola: Το Χόλιγουντ τίμησε τον εμβληματικό σκηνοθέτη για την προσφορά του στον κινηματογράφο (photos/videos)