«Για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών»

Η αξιοπρεπής διαβίωση, η κοινωνική ενσωμάτωση και παροχή ευκαιριών σε άτομα με κινητικές και αισθητηριακές αναπηρίες θα έπρεπε, αναντίρρητα, να αποτελούν την απόλυτη προτεραιότητα σε ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος. 

Στην Ελλάδα του 2023, ωστόσο, οι συμπολίτες μας με αναπηρία κυριολεκτικά αδυνατούν να βγουν από το ίδιο τους το σπίτι, πολλώ δε μάλλον να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, στην εργασία και στις δράσεις της κοινωνίας.

Ήδη, στις 3 Δεκεμβρίου 1982 ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε πρόγραμμα δράσης

για τα ΑΜΕΑ, το οποίο οδήγησε στην υπογραφή της διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στις 30 Μαρτίου 2007, που κυρώθηκε από την Ελλάδα το 2012.Ο σκοπός της Σύμβασης αυτής έγκειται στην προαγωγή, την προστασία και τη διασφάλιση της πλήρους και ισότιμης απόλαυσης όλων τωνδικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών από όλα τα ΑΜΕΑ και προώθηση του σεβασμού της εγγενούς αξιοπρέπειας.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα των Ηνωμένων Εθνών, από το ένα δισεκατομμύριο των ατόμων με αναπηρία, το 80% ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες. Ακόμα, υπολογίζεται ότι το 46% των ηλικιωμένων ατόμων ηλικίας 60 ετών και άνω είναι άτομα με αναπηρία. Επίσης, μία στις πέντε γυναίκες είναι πιθανό να βιώσει αναπηρία στη ζωή της, ενώ ένα στα δέκα παιδιά είναι παιδί με αναπηρία. Επιπλέον, τα άτομα με αναπηρία είναι μεταξύ των ατόμων που πλήττονται περισσότερο από τη νόσο COVID-19.

Στη χώρα μας, οι άνθρωποι με αναπηρία, που αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να αντιμετωπίζονται ως πολίτες β΄ κατηγορίας. Το δικαίωμά τους στην ισότιμη προσβασιμότητα καταπατάται καθημερινά. Η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη αποκλεισμούς, εμπόδια και στερεότυπα. Κοινωνικός αποκλεισμός, ελλιπής πρόσβαση και διαβίωση σε συνθήκες φτώχειας. Στην πραγματικότητα, δεν είναι το αναπηρικό αμαξίδιο το πρόβλημα, αλλά η ίδια η κοινωνία. Τα εμπόδια που πρέπει να υπερακοντίσουν τα άτομα με αναπηρία δεν είναι ανατομικής, αλλά κοινωνικής και εκπαιδευτικής φύσεως. Οι δυσκολίες που θέτει η κοινωνία, η ασυνειδησία, η ανοχή και η ατιμωρησία. Από τα παρκαρισμένα αμάξια σε ράμπες αναπήρων που δεν τιμωρούνται και τις ανύπαρκτες τουαλέτες ΑΜΕΑ σε σχολεία ή δημόσιους χώρους, μέχρι την απουσία ισότιμης πρόσβασης σε χώρουςεκπαίδευσης, εργασίας, πολιτισμού και ψυχαγωγίας. Όλα δείχνουν ότι η Πολιτεία έχει αποτύχει στο να γίνει η συμπερίληψη πράξη.

Η ανάγκη για μια κοινωνία, στην οποία επιτέλους όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως απολαμβάνουν ίσες ευκαιρίες είναι επιβεβλημένη. Η ομαλή μετάβαση από την ειδική στη συμπεριληπτική εκπαίδευση και η αύξηση της συμμετοχής των ατόμων με αναπηρία στην επαγγελματική κατάρτιση και απασχόληση, όπως και η  επίλυση των συνταξιοδοτικών ζητημάτων που θέτει το αναπηρικό κίνημα θα πρέπει να εξασφαλισθούν κατ’απόλυτη προτεραιότητα. Αποτελεί ελάχιστο χρέος της Πολιτείας να εστιάσει στην ενίσχυση του νομοθετικού πλαισίου, που αφορά στη μέριμνα και κρατική στήριξη για τα άτομα αυτά. Είναι απαραίτητη μια Εθνική Στρατηγική για τη διαβίωση στην κοινότητα, με διασφάλιση της βιωσιμότητας των Κέντρων Διημέρευσης – Ημερήσιας Φροντίδας-Δημιουργικής Απασχόλησης και των Στεγών Υποστηριζόμενης Διαβίωσης και Αυξημένης Προστασίας. Ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος οφείλει αδιάλειπτα να μάχεται για την κοινωνική ένταξη όλων των πολιτών και να διευκολύνει όσους έχουν δυσκολίες πρόσβασης και συμμετοχής. Διαρκής στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία όλων των απαιτούμενων υποδομών για την καθολική παροχή υπηρεσιών φροντίδας σε όσους έχουν ιδιαίτερες ανάγκες, καθώς και την αμέριστη στήριξη των ατόμων με αναπηρία. Η διάσταση της αναπηρίας θα πρέπει να προωθείται επί της ουσίας σε κάθε δημόσια πολιτική, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, την απασχόληση, την υγεία, τις νέες τεχνολογίες και την ψηφιακή Ελλάδα.

Έχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε ως κοινωνία για να εξασφαλίσουμε μια ζωή με ίσα δικαιώματα και ποιότητα διαβίωσης στα άτομα με αναπηρία. Να απαντήσουμε στις καθημερινές αγωνίες των οικογενειών τους. Είναι χρέος μας και ιερό καθήκον να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, ώστε όλοι να μπορούν να χαίρονται το δώρο που λέγεται ζωή. Ας σεβόμαστε και ας στηρίζουμε περισσότερο.

Ο Παναγιώτης Γκανιάτσος είναι Δικηγόρος Αθηνών, παρ’ ΑρείωΠάγω, LLM Ποινικού Δικαίου, Υποψήφιος Βουλευτής Β1 Βόρειου Τομέα Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, Αν. Τομεάρχης Αθλητισμού του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ.

Διαβάστε επίσης:

Οι πολίτες περιμένουν απαντήσεις για τη Greek Mafia

Γιατί ο Τσίπρας μιλά για «κυβέρνηση των νικητών»

Πιλότοι ήρωες με 3,60…