Ενώπιος ενωπίω…

Πολύ έχουμε ταραχτεί τον τελευταίο καιρό με τα πολιτικά τεκταινόμενα στη χώρα, ιδιαιτέρως με αυτήν την αναμφισβήτητη παράδοση της χώρας στους δανειστές της. Γιατί βεβαίως περί παραδόσεως πρόκειται, όταν η δημόσια περιουσία θα είναι στη διάθεση και διαχείριση των «ξένων». Θα μου πείτε, τι σημασία έχει αυτό; Και τι σημαίνει «ξένοι»;

Καλύτεροι είναι, για τον λαό που διαβιεί στην χώρα αυτή, οι Έλληνες μεγαλοϊδιοκτήτες και επιχειρηματίες ή το κράτος ιδιοκτήτης και επιχειρηματίας; Ας προσπαθήσουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα.

Η Ελλάς ιδρύθηκε ως προτεκτοράτο. Δεν θα επερχόταν η απελευθέρωση των Ελλήνων με τον τρόπο που επετεύχθη και παραδόθηκε αμέσως σε κυβέρνηση των προστατών της, αν αυτοί δεν είχαν συγκεκριμένα συμφέροντα. Άλλωστε καλύτερα έτσι, παρά να μέναμε τόσο εμείς όσο και ένα γεωπολιτικά σημαντικό μέρος της Ευρώπης υπό οθωμανική κατοχή. Ως προτεκτοράτο ιδρυθήκαμε, ως τέτοιο οργανωθήκαμε, δηλαδή μας οργάνωσαν, ως τέτοιο πορευτήκαμε έκτοτε.

Όποτε οι εγχώριες πολιτικές ηγεσίες θέλησαν να διαμορφώσουν αυτεξούσιο και ισχυρό κράτος απέτυχαν, ενίοτε με καταστροφικές για τη χώρα συνέπειες (π.χ. το 1922). Παρόλα αυτά, όμως, φαίνεται πως κατάφερναν να φτάνουν σε ένα win-win, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, η δε εγχώρια διανόηση κατάφερε να δημιουργήσει την αξιόλογη πολιτισμική ιδιοπροσωπία του νέου ελληνισμού. Από την απελευθέρωση μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα και από την περίφημη γενιά του ’30 μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, σφυρηλατήθηκε μια νεοελληνική πρόταση, συμμετέχοντας ενεργά και εποικοδομητικά στο παγκόσμιο πολιτισμικό γίγνεσθαι.

Από ένα σημείο, όμως, και μετά, φαίνεται πως άρχισε η πτώση. Οι πολιτικές ηγεσίες φάνηκαν απολύτως ανίκανες να συνεχίσουν την ιστορική εξέλιξη του νεώτερου ελληνισμού – στον σημερινό του χώρο –, μάλιστα έκαναν τα πάντα για να την ανακόψουν, δολίως ή απλώς ηλιθίως (εδώ ταιριάζει και το «χρήσιμοι ηλίθιοι» που έλεγε ο Λένιν). Πριν από τη δεκαετία του ’80 είχαμε μια σχετικά αυξανόμενη βιομηχανική και γεωργική παραγωγή, τηρουμένων των αναλογιών του παρελθόντος της χώρας, του μεγέθους της και της γεωμορφολογίας της, αλλά και ιδιαίτερα ακμάζουσα διανόηση. Από τη δεκαετία όμως αυτή και εξής, έκλεισαν σταδιακά όλες οι μεγάλες βιομηχανίες, διαλύθηκε ο παραγωγικός ιστός της χώρας, γέμισε με θυρωρούς η Αθήνα και οι υπουργοί, που «χωρίς τον Ανδρέα δεν θα τους ήξεραν μήτε οι θυρωροί τους», όπως έλεγε ο υπουργός Κατσιφάρας, διαγκωνίζονταν στα «πολιτιστικά κέντρα», όπως αποκαλούσε ο υπουργός Γιαννόπουλος τα σκυλάδικα. Οι παλιές εφημερίδες ανταγωνίζονταν στο ποια θα έχει καλύτερα άρθρα διανοουμένων, οι σημερινές ανταγωνίζονται σε προσφορές ευτελών αντικειμένων, αδιαφορώντας για το περιεχόμενό τους (όχι πάντως όλες). Μόλις πριν από λίγες δεκαετίες ζούσαμε με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη, το πιο γνωστό παγκοσμίως όνομα, παρά τη δυσκολία προφοράς του από τους ξένους.

Σήμερα... με αυτούς που ξέρετε. Ακόμα και στην τηλεόραση βλέπαμε σίριαλ σπουδαίων συγγραφέων. Σήμερα έχουμε σίριαλ σκουπίδια, αλλά και τον οικονομολόγο, πολιτικό αναλυτή, μίμο και γελωτοποιό (όλα αυτά μαζί) Λάκη, να θριαμβεύει με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση, τον οποίον μάλιστα ο πρωθυπουργός της χώρας τον παρουσίασε ως εξέχουσα προσωπικότητα στον Πρόεδρο της Γαλλίας. Παλαιότερα ο Καραμανλής έκανε παρέα με τον Μινωτή, τον Χορν, τον Χατζιδάκι και όλη την αφρόκρεμα των διανοουμένων και καλλιτεχνών, ο Ανδρέας χόρευε ζεϊμπέκικο στα σκυλάδικα και διασκέδαζε στα σκάφη του Κασιδόκωστα, ο μετέπειτα ανιψιός με τον Ρουσόπουλο στου Μπαϊρακτάρη, ο σημερινός με τον κυβερνητικό σύμβουλο Καρανίκα. Έχει και αυτό τη σημασία του.

Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας καθίστανται ολοένα και περισσότερο εμφανώς ανίκανες, εμφανώς δοτές και εμφανώς διεφθαρμένες. Κατηγορούμε την ανικανότητα των παιδιών του ΣΥΡΙΖΑ. Ορθώς, βέβαια, γιατί δείχνουν πλήρη αδυναμία διαχείρισης του κράτους, σε όλα τα επίπεδα. Οι περισσότεροι είναι μπερδεμένοι με ιδεολογίες που δεν πολυκαταλαβαίνουν[i], ορισμένοι είναι κραυγαλέα αμόρφωτοι, όλοι όμως εθισμένοι στην τζάμπα κριτική των αμφιθεάτρων και των ταβερνών. Οι (σχετικά) περισσότερο σοβαροί απομακρύνονται εξαπατώμενοι και λοιδορούμενοι. Όταν ξαφνικά απέκτησαν εξουσία, σε κρίσιμους για τη χώρα καιρούς, και έγιναν βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, καταδήλως μπερδεύτηκαν περισσότερο (γι’ αυτό το «ξαφνικά» δεν παίρνω όρκο, αλλά ας μη συνωμοσιολογούμε...).

Αλλά και μήπως οι πρώην ήταν καλύτεροι; Ας θυμηθούμε πως αυτοί διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, ας θυμηθούμε τις γελοιότητες του τύπου «Τσοβόλα δώστα όλα» και τα «δωράκια των πενήντα εκατομμυρίων» που κατανοούσε ο Ανδρέας, ας θυμηθούμε πως η οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στοίχισε πολλαπλάσια των προϋπολογισθέντων, γιατί κάναμε τα πάντα για να φτάσουμε σε απ’ ευθείας αναθέσεις σε πανάκριβες μεταλλικές (γιατί άραγε μεταλλικές, Γιάννα;) κατασκευές. Ας είναι όμως… Από ’κεί και πέρα όμως τι έγιναν, δεκαετίες τώρα, τα πανάκριβα Ολυμπιακά ακίνητα; Δημιουργήσαμε μάλιστα και σχετική εταιρεία διαχείρισής τους, με αμειβόμενους υπαλλήλους! Αυτό το Ελληνικό γιατί τόσα χρόνια τώρα το έχουμε να μαραζώνει, αν και είναι από τα πολυτιμότερα «φιλέτα» της χώρας; Γιατί δίναμε συντάξεις σε τριανταπεντάρηδες; Γιατί αυτές οι τραγικές «εθελούσιες έξοδοι» στις τράπεζες, με τεράστια «εφ’ άπαξ», που τα πλήρωνε ο ελληνικός λαός, χωρίς να το ξέρει; Γιατί, γιατί, γιατί…

Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει; Όχι. Η ανικανότητα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι που κατέστρεψε τη χώρα και σε αυτό η παρούσα κυβέρνηση έχει δίκιο. Αλλά τι έκανε γι’ αυτά; Τίποτα, πέραν του ότι παραπλάνησε με απίστευτα ψέματα τον ελληνικό λαό, για να υφαρπάξει την ψήφο του και στη συνέχεια να κάνει ακριβώς τα ίδια με όλους τους προηγούμενους, αλλά και χειρότερα, εκμεταλλευόμενη το προσωπείο της δήθεν «αριστεροσύνης»[ii] της (μάλλον γι’ αυτό δεν καίγεται η Αθήνα, αλλά και η Πελοπόννησος… Θέλω να ελπίζω πως δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι). Επί πλέον κραυγάζει και η χαμηλότατη ποιότητα της σύνθεσης της κοινοβουλευτικής ομάδας αυτού του κόμματος, με απίστευτους τύπους (από ευγένεια δεν αναλύω το θέμα, άλλωστε και στους προηγούμενους τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα: «χωρίς τον Ανδρέα δεν θα μας ήξεραν μήτε οι θυρωροί μας» και μην ξεχνάμε πως το κόμμα του τότε ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να κυβερνά τη χώρα).

Τελικώς, η σημερινή κυβέρνηση πιστώνεται την ειλικρίνειά της (και μπράβο της, όπως θα ’λεγε ο Βουλαρίνος): αποδέχεται δηλαδή την απόλυτη αδυναμία της να διαχειριστεί το κράτος και το παραδίδει στους δανειστές μας. Δύσκολα μπορεί να πει κάποιος ότι δεν έπραξε σωστά. Αφού ουδέν από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα μπορεί να κυβερνήσει σωστά, αφού το εγχώριο πολιτικό προσωπικό ολοένα και περισσότερο υποβαθμίζεται σε ποιότητα, αφού ουδείς μπορεί να διαχειριστεί το κράτος και να αποκαταστήσει ή δημιουργήσει συνθήκες παραγωγικότητας της χώρας, ας το κάνουν άλλοι που ξέρουν. Ακόμα και στο ζήτημα του πολιτισμού έδειξαν την ασχετοσύνη τους. Έφεραν τον Fabre, που κάνει τα πέη να πάλλονται και βασανίζει γάτες, για τη θέση του διευθυντή του Φεστιβάλ των Αθηνών. Έκαναν πίσω με την κατακραυγή, αλλά και ο Έλληνας αντικαταστάτης του, θαυμαστής του Fabre δηλώνει και αυτός. Θα μου πείτε, ποιος τους ανέδειξε σε πολιτική εξουσία; Θα διερωτηθείτε γιατί ουδείς ικανός γίνεται αποδεκτός από το πολιτικό προσκήνιο. Εδώ είναι που βρίσκεται η ουσία, αλλά δεν είναι του παρόντος.

Αλλά, βρε παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν αναθέτετε ευθέως τη διακυβέρνηση της χώρας σε ευρωπαίους ειδικούς; Βρήκατε βέβαια τον μισο-Έλληνα Τσακαλώτο – άλλωστε τι σημαίνει Έλληνας, αυτός που δεν αποφοίτησε ούτε από ελληνικό δημοτικό σχολείο δεν είναι Έλληνας; Ερώτηση κάνουμε. Γιατί όμως δεν τολμάτε ευθέως να παραδώσετε το υπουργείο Πολιτισμού σε ένα Γάλλο διανοούμενο, σίγουρα ο Luc Ferry, π.χ., θα ήταν καλύτερος και από τον Michel Liapis και από τον Βουλγαράκη και από τον Ξυδάκη. Όταν έκανα μεταπτυχιακά είχα έναν καθηγητή, τον σπουδαίο Γάλλο φιλόσοφο Revault d’ Allonnes, που μιλούσε ελληνικά όπως ο Τσακαλώτος, θα βρείτε τέτοιους πολλούς, αν θέλετε καλά και ντε οι υπουργοί να μιλούν ελληνικά. Κάντε σαν τον Ζαμπέτα που μοίραζε δουλειές, «…μάστορα Τηνιακό, μηχανικό Μυτιληνιό, τιμόνι Καλαματιανό και καπετάνιο Χιώτη…». Εσείς για τα Οικονομικά βρήκατε Άγγλο ειδικό, ολοκληρώστε το όμως σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το υπουργείο Ανάπτυξης σε έναν Γερμανό, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης σε έναν Αυστριακό (αυτοί ξέρουν από τάξη και ΜΑΤ καλύτερα, παραλίγο ένας ακροδεξιός να γίνει Πρόεδρος) κ.ο.κ. Την πρωθυπουργία, εκεί που είναι και τώρα (κουίζ: πού είναι;). Μισές δουλειές κάνετε, βρε παιδιά…

(Ωστόσο, δηλώνουμε αισιόδοξοι: η Ελλάδα, που δεν είναι μόνο περιφραγμένο οικόπεδο, θα επιζήσει. Έχει περάσει πολύ χειρότερα άλλωστε. Η Ιστορία θα αγνοήσει τους σπιθαμιαίους…)

[i] Παλαιότερα στους διαδρόμους των Πανεπιστημίων πουλούσαν βιβλία, του Marx, του Engels κ.λπ. Σήμερα εισιτήρια για τη Μύκονο και το Bansko. Είναι απολύτως βέβαιο πως ουδείς εκ των συνδικαλιστών του ΚΚΕ έχει επαρκώς διαβάσει Marx, ουδείς της ΔΑΠ ξέρει τι είχε γράψει ο Adan Smith κ.λπ.

[ii] Ν. Χιωτίνης, «Το πρόβλημά μας είναι κυρίως πολιτικό», ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ http://www.topontiki.gr/article/69131/provlima-mas-einai-kyrios-politiko