Δημογραφικός κίνδυνος και κεφαλοποίηση της επικουρικής ασφάλισης

Επωνύμως

 

 Στον δημόσιο επιστημονικό και πολιτικό διάλογο που διεξάγεται  κατά τους  τελευταίους  μήνες  στην  χώρα  μας, σχετικά με την κεφαλαιοποίηση της επικουρικής κοινωνικής ασφάλισης, ένα  από τα επιχειρήματα που προβάλλεται  από  κυβερνητικούς  παράγοντες  είναι ο δημογραφικός κίνδυνος.

Συγκεκριμένα υποστηρίζεται ότι: «ο δημογραφικός κίνδυνος για τις συντάξεις είναι πολύ μεγάλος για να αδιαφορούμε». Στις  συνθήκες  αυτές, όπως  υποστηρίζεται, η επιλογή της κεφαλαιοποίησης της επικουρικής κοινωνικής ασφάλισης «έχει ως μεγάλο πλεονέκτημα την

ελαχιστοποίηση αυτού του κινδύνου». Από  την  άποψη  αυτή,  αξίζει  να σημειωθεί, ότι η χρησιμοποίηση των όρων «ελαχιστοποίηση» ή «διαφοροποίηση» του δημογραφικού κινδύνου από  κυβερνητικούς  παράγοντες, κατανοείται  λανθασμένα  ως  παραγωγός αύξησης της κρατικής χρηματοδότησης των συντάξεων στο μέλλον, εξαιτίας της  μείωσης της αναλογίας εργαζομένων και συνταξιούχων.

Επιπλέον  υποστηρίζεται  λανθασμένα ότι η αύξηση της  χρηματοδότησης  του κράτους  προς  τα ασφαλιστικά ταμεία  θεωρείται ως κίνδυνος και ως  αντιαναπτυξιακή συνιστώσα  για την   ελληνική  οικονομία. Όμως, κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί, αφού σύμφωνα με την αναλογιστική μελέτη του Ν. 4670/2020, η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη (κύρια και επικουρική σύνταξη) από 15,4% του  ΑΕΠ το 2018 (8,5% κρατική συμμετοχή) θα μειωθεί το 2070 σε 11,9% του  ΑΕΠ (5,5% κρατική συμμετοχή).

Δηλαδή, το  επίπεδο της κρατικής συμμετοχής  στην χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης  στην  χώρα  μας  από 54% το 2018, μειώνεται στο 43% το 2070. Επομένως, το  ερώτημα που  αναδεικνύεται  είναι: σε  ποια  ποσοτικά  δεδομένα  βασίζονται  οι  κυβερνητικοί  παράγοντες  όταν  υποστηρίζουν ότι ο δημογραφικός κίνδυνος είναι τόσο μεγάλος που απειλεί την  δημοσιονομική  κατάσταση  της χώρας μας  και κατ’ επέκταση  απειλεί  και  την  αναπτυξιακή της προοπτική;

Παράλληλα, από κυβερνητικούς  παράγοντες υποστηρίζεται ότι με την κεφαλαιοποίηση της επικουρικής κοινωνικής ασφάλισης «διαφοροποιείται» ο δημογραφικός κίνδυνος, δεδομένου ότι οι συντάξεις θα παρέχονται από το αναδιανεμητικό σύστημα (κύρια σύνταξη) και από το ultra-κεφαλαιοποιητικό σύστημα (επικουρική σύνταξη), το οποίο λανθασμένα υποστηρίζεται ότι η λειτουργία του δεν επηρεάζεται από την δημογραφική γήρανση (P.Antolin,OECD,2007). Με  άλλα  λόγια, ο  όρος «διαφοροποίηση» κατανοείται από  κυβερνητικούς  παράγοντες  με  την  έννοια  ότι η σύνταξη δεν θα παρέχεται εξ’ ολοκλήρου από το αναδιανεμητικό σύστημα,  η απόδοση του οποίου εξαρτάται από την παραγωγικότητα της εργασίας και την αύξηση του ΑΕΠ και  έτσι  ένα μέρος της  συνταξιοδοτικής  παροχής (κεφαλαιοποιημένη  επικουρική),  θα παρέχεται από το κεφαλαιοποιητικό σύστημα των  ατομικών  λογαριασμών (ατομικός κουμπαράς), η απόδοση του οποίου εξαρτάται από τα χρηματιστήρια  και  τις  χρηματαγορές.

Κατά  συνέπεια, με  την «διαφοροποίηση» αυτό  το  οποίο  επιτυγχάνεται  ουσιαστικά  είναι η μεταφορά της εγγύησης του κράτους για την χορήγηση  της  συνταξιοδοτικής  παροχής σε κάθε έναν ατομικά ασφαλισμένο-εργαζόμενο και συνταξιούχο στο  ultra-κεφαλαιοποιητικό  σύστημα (Ε.Whitehouse,ΟECD, 2007). Στις  συνθήκες  αυτές, το ερώτημα που  τίθεται  είναι γιατί κυβερνητικοί  παράγοντες υποστηρίζουν την μεταφορά μέρους του κινδύνου του γήρατος από την ευθύνη του κράτους στους ίδιους τους ασφαλισμένους  και  τους  συνταξιούχους, από την στιγμή που  όπως  αποδείχθηκε  το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης   στην  Ελλάδα  είναι βιώσιμο μέχρι το 2070 και μάλιστα με μειωμένη, κατά  22%, την  κρατική χρηματοδότηση;

Επιπλέον,  γιατί  να  υποστηρίζεται από  κυβερνητικούς  παράγοντες,  εκτός  από την μεταφορά της  εγγύησης  του  κράτους  στους  ασφαλισμένους  και  τους  συνταξιούχους, η ultra- κεφαλαιοποίηση της επικουρικής κοινωνικής ασφάλισης, δεδομένου ότι οι κοινωνικό-οικονομικές ζημιές και απώλειες για την Ελλάδα  θα είναι  σημαντικές  τόσο  για  την  δημοσιονομική(57  δις ευρώ κόστος μετάβασης), όσο  και για την  αναπτυξιακή  σφαίρα  της  ελληνικής  οικονομίας.

Αντίθετα, η βιώσιμη  οικονομικά  και  κοινωνικά  αποτελεσματική  προοπτική  του  συστήματος  κοινωνικής  ασφάλισης  στην  Ελλάδα  απαιτεί την  διατήρηση  του  δημόσιου  χαρακτήρα του, την  ενίσχυση της  διαγεννεακής  αλληλεγγύης, τη ποιοτική  και  ποσοτική  χρηματοδοτικά  αναβάθμιση του  κράτους, την  διεύρυνση της  αναδιανεμητικότητας, την αποκατάσταση της  αναλογικότητας  εισφορών-παροχών, την βελτίωση του  οργανωτικο-λειτουργικού  επιπέδου  του  ΕΦΚΑ  με  κεντρικό  στόχο την  έγκαιρη  και  αποτελεσματική  εξυπηρέτηση των  ασφαλισμένων-συνταξιούχων  και τη  σταδιακή  βελτίωση των  συνταξιοδοτικών  παροχών  και  των  αντίστοιχων  δαπανών  τουλάχιστον  στο  πλαίσιο  του  πλαφόν του 16,2%  του  ΑΕΠ.

δημογραφικόκίνδυνοςασφάλισηΕπικουρική ΑσφάλισημελέτηΕλλάδαΚυβέρνησηοικονομίαHas video: Exclude from popular: 0
Keywords
Τυχαία Θέματα