Έτσι μπαίνει το γκολ! Μόντι όπως Μπαλοτέλι…‏

Έτσι μπαίνει το γκολ!
Μόντι όπως Μπαλοτέλι…

Έτσι μπαίνει το γκολ! Μπαλοτέλι ο Μόντι, με ανάλογη με τον έγχρωμο στράικερ τεχνική, αλλά και τον ορθολογισμό ως καλό σύμβουλο, μακριά από την ιδιόρυθμη συμπεριφορά του ικανότατου ποδοσφαιριστή. Αντίθετα, εγγύτερα στον ψυχισμό του εντυπωσιακού Ιτάλου άσσου έχουν αποδειχθεί οι Έλληνες ηγήτορες.

Ο Ιταλός Πρωθυπουργός επέμεινε σε κάτι που θεωρείται αυτονόητο στην οικονομική διπλωματία. Πέτυχε ικανοποιητικούς όρους δανεισμού σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης, ακριβώς για να αποφύγει την έκτακτη ανάγκη!

Μαζί

με τον ομόλογό του Ισπανό Ραχόι, επεδίωξαν και τελικά κέρδισαν τα διεθνοποιημένα χρηματοπιστωτικά τους ιδρύματα, όταν έρχονται αντιμέτωπα με προβλήματα επιβίωσής τους, λόγω ανικανότητας των διοικήσεών τους, να μην επιβαρύνουν το χρέος της χώρας που τα φιλοξενεί, δανειζόμενα μέσω του κράτους που εδρεύουν, αλλά να λαμβάνουν δάνεια διάσωσης απευθείας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Εξασφάλισαν, δε, ότι από τη στιγμή που τηρούν τα ευρωπαϊκώς συμφωνηθέντα σχετικά με τη δημοσιονομική τους πολιτική, τα κράτη-μέλη Ε.Ε. και ευρωζώνης που αναγκάζονται σε χρηματοδότηση, θα υπογράφουν μνημόνια για τον φθηνότερο δανεισμό τους, αλλά δε θα επιτρέπεται η ταπεινωτική παρακολούθηση τους από σχήματα τύπου τρόικας, όπως είναι γνωστά από την ελληνική περίπτωση.

Όπως ορθά τόνισε ο κ. Μόντι, τα παραπάνω συμφωνήθηκαν, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, ακριβώς για να μη χρειασθεί οι χώρες που έμφανίζουν δημοσιονομικά προβλήματα να τεθούν – λόγω υψηλών επιτοκίων – εκτός αγορών. Και πράγματι, όταν οι αγορές γνωρίζουν όλα αυτά και γενικότερα αντιλαμβάνονται μια πιο ισχυρή ευρωπαϊκή βούληση για ενότητα στην αντιμετώπιση της κρίσης, ελαχιστοποιούνται οι λόγοι που έχουν να φερθούν στις χώρες αυτές όπως φέρθηκαν στη χώρα μας.

Τα πράγματα δείχνουν ότι η Ελλάδα είχε κινηθεί προς τη λάθος κατεύθυνση επιδιώκοντας, ουσιαστικά, τη μετάβασή της σε ένα υποτιθέμενο πιο προσταυμένο, εκτός αγορών, περιβάλλον. Η στρατηγική Μόντι απέδειξε ότι μια χώρα αρχικά δίνει σημάδια συμμαζέματος του οίκου της και γρήγορα συγκροτεί τις κατάλληλες συμμαχίες για να αποσπάσει δεσμεύσεις από τους εταίρους της, που εν τέλει την κρατούν, αντί να την απομακρύνουν από τις αγορές, και, κυρίως, χωρίς ποτέ δεν παραδίδει τα «κλειδιά», θεωρώντας πως οι δανειστές της θα δουλέψουν το… «μαγαζί» καλύτερα.

Άλλωστε, όσοι βλέπουν τα κράτη σαν κοινά καταστήματα του καθημερινού λιανικού εμπορίου, ελάχιστα φαίνεται να καταλαβαίνουν από αυτό που στις μέρες μας αποκαλείται Διεθνής Πολιτική Οικονομία…