Ψήφος «τιμωρός» στις εκλογές της 6ης Μαΐου

Της Ζέζας Ζήκου
Η αντίδραση της κοινωνίας φαίνεται να περιφρονεί εκείνους που την εξαπάτησαν. Οταν ο πολιτικός λόγος εξαπατά δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Θα έλθει η στιγμή που η κοινωνία θα σε τιμωρήσει. H τέως κυβέρνηση Παπανδρέου κληροδότησε βαθιές ρωγμές στην κοινωνία και την «υποθηκευμένη» οικονομία. Το οικονομικό μέλλον της χώρας έχει διαβρωθεί από το εφιαλτικό χρέος, που.....
έχει επιδεινωθεί και από τη συνταγή του Μνημονίου (ή από τη μη εφαρμογή της).
Η «μοιραία» απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να στηρίξει τη νέα δανειακή σύμβαση και το PSI, δηλαδή να αποκηρύξει την αντιμνημονιακή στρατηγική του, τώρα αποδοκιμάζεται. Οπως διαφαίνεται, ο ίδιος θα είναι το μεγάλο θύμα της στρατηγικής του, καθώς ο ρεαλιστικός συμβιβασμός του έχει καταλήξει σε μπούμερανγκ.
Η χθεσινή δημοσκόπηση της Public Issue και του σπουδαίου αναλυτή Γιάννη Μαυρή είναι αρκούντως συγκλονιστική: Καταγράφεται βύθιση της εκλογικής επιρροής ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας και επιβράβευση ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων. Με βάση την εκτίμηση της εταιρείας στη νέα Βουλή θα εκπροσωπούνται εννέα κόμματα. Στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής η Νέα Δημοκρατία συγκεντρώνει 19%, το ΠΑΣΟΚ 14,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ 13%, η ΔΗΜΑΡ με 12%, το ΚΚΕ 11% και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες 11%! Ακολουθούν ο ΛΑΟΣ 3%, η Χρυσή Αυγή 5%, οι Οικολόγοι - Πράσινοι 3%, η Δημοκρατική Συμμαχία 2%, η Δράση 2% και 3,5% τα λοιπά. Το 52% δηλώνει ότι επιθυμεί κυβέρνηση συνεργασίας, έναντι 17% που θέλει αυτοδύναμη κυβέρνηση και 8% οικουμενική. Πάντως, σε μεγάλο και άδικο θύμα των δεινών εξελίξεων και της απογοήτευσης των πολιτών εξελίσσεται ο κ. Παπαδήμος, καθώς το πολύ μεγάλο ποσοστό των ερωτηθέντων είναι δυσαρεστημένο από τον απολογισμό διαχείρισης των προβλημάτων της χώρας. Σημειώνεται ότι στο βαρόμετρο του Δεκεμβρίου οι θετικές γνώμες για τον κ. Παπαδήμο ήταν 60%.
Η ελληνική κοινωνία έχει ήδη πικρά αντιληφθεί ότι δεν αρκεί η λογική των θυσιών για την αντιμετώπιση της κρίσης. H δυσαρέσκεια που εκτρέφεται από τη δομική απορρύθμιση της ελληνικής οικονομίας, που υπαγορεύουν τα Μνημόνιο, είναι τεράστια. H εκτίμηση αυτή αποτελεί ένα (χονδροειδές ίσως) παράδειγμα με γνώμονα όχι ακριβώς ιδεολογικό.
H Eλλάς των εκατομμυρίων ανέργων ασφυκτιά. Kαι η κρίση της ανεργίας δεν έχει ούτε ιδεολογική ταυτότητα ούτε σύνορα. Oι οικονομίες, με μεγαλύτερο πραγματισμό από τους θεωρητικούς τους με τις περίφημες συνταγές, επηρεάζονται πρωτίστως από την ανεργία. Προσπαθώντας να μειωθούν με στυγερό τρόπο τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος σε αδύναμες οικονομίες όπως της Eλλάδος, παράλληλα συνθλίβεται ολόκληρη η κοινωνία. Kατά τα άλλα, δεν υπάρχουν πλέον «μεζούρες» για να μετρηθούν η ιδεολογία και η εντιμότητα ενός εκάστου από τους υμνητές ή τους πολέμιους του Μνημονίου.
H Eλλάς είναι βυθισμένη στην παράλυση και τη διαφθορά. Μπροστά όμως στο διάχυτο πλέον «πλεόνασμα ψεύδους», οι πολιτικοί αναγκάζονται να επιχειρήσουν ένα πρόσθετο και ψευδεπίγραφο πήδημα στο κενό.
Τώρα η ευθύνη για την καταστροφή επιμερίζεται και στα δύ