Πατέρας Γερβάσιος: Ένας άγγελος για τους "γιους του Ασώτου"...

Το προσωπικό του σύνθημα είναι «η ζωή μας είναι σύντομη. Ας βιαστούμε να κάνουμε το καλό στον κόσμο». Και η προσευχή του, «Κύριε, μάθε μας να αγαπήσουμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν. Κάνε μας να υποφέρουμε με τον πόνο των άλλων. Μην επιτρέψεις πια να ευτυχούμε μόνοι μας…
Δώσε μας την αγωνία της παγκόσμιας δυστυχίας και φύλαξέ μας από τη λησμονιά των άλλων».

Είναι γνωστός σε όλον τον κόσμο για τη φιλευσπλαχνία του. Με οδηγό τον λόγο του Θεού, θέλει πάντα να κάνει το καλό. Έχει συμβάλει ταπεινά τα τελευταία τριάντα τέσσερα χρόνια στην αποφυλάκιση δεκατεσσάρων χιλιάδων απόρων φυλακισμένων στην Ελλάδα και σε ογδόντα χώρες των πέντε ηπείρων, συγκεντρώνοντας περίπου έξι εκατομμύρια ευρώ για την εξαγορά των ποινών τους. Ο λόγος, για τον 80χρονο αρχιμανδρίτη Γερβάσιο, κατά κόσμον Γεώργιο Ραπτόπουλο.

Ο ίδιος δηλώνει παντού ότι νιώθει πληρότητα και ευτυχία, την οποία μπορεί να μην γνωρίζουν άνθρωποι που ζουν μέσα στη δόξα, στα πλούτη και στις κάθε λογής κοσμικές ανέσεις. Ο πατέρας Γερβάσιος είναι ο ιδρυτής της Αδελφότητας «Οσία Ξένη», Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγοποίνων, που έχει την έδρα της την Περαία Θεσσαλονίκης.

Γεννήθηκε στον Αιμιλιανό Γρεβενών το 1931. Είναι ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας. «Για ψωμί τρώγαμε βελανίδια, αλλά, δόξα τω Θεώ, επιβιώσαμε» λέει, όταν θυμάται τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Ο π. Γερβάσιος είναι από το 1959 διορισμένος τακτικός ιεροκήρυκας στις ακριτικές μητροπόλεις.

Στις Σέρρες μελετά και ξαναμελετά τον λόγο του Θεού: «Όταν διαβάζω το Ευαγγέλιο, προσπαθώ να δω τί μπορώ να κάνω εγώ προσωπικά, ώστε να φτάσουν στον κόσμο τα μηνύματά του». Ώσπου μια ημέρα ένα από αυτά τρυπώνει στο μυαλό του: «Το “εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με” πάντα με προβλημάτιζε. Και ο ο Κύριος, τον Μάρτιο του 1978 μου άνοιξε μια νέα κηρυκτική πορεία, μια πρόσθετη διακονία στην ήδη υπάρχουσα διακονία μου: πορεία στην περιθωριοποιημένη και συστηματικά αποίμαντη κοινωνία των κρατουμένων» αναφέρει ο π. Γερβάσιος.

Και η ιδέα πήρε σάρκα και οστά. «Η πρώτη επίσκεψη έγινε την Κυριακή της Απόκρεω τον Μάρτιο του 1978. Δεκαπέντε τουριστικά λεωφορεία με εφτακόσιους πενήντα Σερραίους επισκεφθήκαμε τους κρατουμένους της Αγροτικής Φυλακής Κασσάνδρας, τους “ελαχίστους αδελφούς”, όπως τους αποκαλεί ο Χριστός. Αλησμόνητη έχει μείνει εκείνη η Κυριακή. Ο χώρος έχασε την αίσθηση της φυλακής. Έλαμψαν τα πρόσωπα των κρατουμένων, γέλασαν τα χείλη τους. Γεγονός πρωτόγνωρο γι’ αυτούς. Μια κοινωνία ολόκληρη μέσα στον χώρο της φυλακής» θυμάται.

Οι επισκέψεις συνεχίστηκαν και τα επόμενα δέκα χρόνια και όλο και περισσότερα άτομα συμμετείχαν σε αυτές τις εκδρομές που περιελάμβαναν, εκτός από την καθιερωμένη λειτουργία, και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις για τους κρατουμένους, αλλά και χρήσιμα δώρα και χρηματικά ποσά για αποφυλάκιση απόρων κρατουμένων που βαρύνονταν με μικροποινές ή για τα δικαστικά τους έξοδα: «Οι εύποροι εξοφλούν την ποινή τους αμέσως μετά την καταδίκη τους για το αδίκημ