Ο Λυμπερόπουλος και οι εν δυνάμει φονιάδες

Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου αρθρογραφεί για τον τελικό του κυπέλλου θυμάται το μήνυμα του Λυμπερόπουλου που δεν εισακούστηκε ποτέ και οικτίρει τους βιαστές της ποδοσφαιρικής ομορφιάς.
Σκόρπιες σκέψεις μου μετά τον τελικό τις οποίες θα προσπαθήσω να βάλω σε σειρά. Διερωτώμαι... αποχώρησα χαρούμενος από το γήπεδο; Όχι ιδιαίτερα... Σε κατάστασης χαρμολύπης θα έλεγα. Ευχαριστήθηκα την....
κατάκτηση ενός τροπαίου ύστερα από εννέα χρόνια;
Σίγουρα όχι όσοι οι δήθεν καταπιεσμένοι από την κοινωνία χουλιγκάνοι της διπλανής πόρτας, αυτοί οι εκ πεποιθήσεως άεργοι άνδρες (;), αυτοί οι μεθύστακες ή χαπακωμένοι αλητήριοι που είναι και εν... δυνάμει δολοφόνοι! Δεν έχουν σκοτώσει ακόμα, αλλά θα το κάνουν.
Αυτοί έκαναν (πάλι) το κομμάτι τους, εγώ, εσείς, όλοι όσοι περιμέναμε τη βραδιά αυτή για να ζήσουμε ξανά μία στιγμή χαράς από αυτές που έχουμε στερηθεί (ή μας έχουν με το έτσι θέλω στερήσει) ήμασταν οι θεατές του απαίσιου έργου τους. Βουβοί και εγκλωβισμένοι μπροστά στην αηδία τους...
Το μήνυμα του Λύμπε
Ήταν λοιπόν Κυριακή 19 Μαρτίου όταν, μετά την πρόκριση στην Τούμπα επί του ΠΑΟΚ, ο Νίκος Λυμπερόπουλος παραχωρούσε συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής» υπαγορεύοντας (διότι ήταν επίμονος στο να δημοσιευτούν όπως ακριβώς τα έλεγε) στον υπογράφοντα και του συγκεκριμένου άρθρου τα εξής:
«Το κακόγουστο αστειάκι πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην ημέρα που θα θρηνήσουμε κάποιο θύμα ποδοσφαιριστή. Οπως πάει η δουλειά, η ημέρα του νεκρού ποδοσφαιριστή δεν είναι μακριά! Και μετά θα κάνουμε τι; Θα φοράμε μαύρα περιβραχιόνια και θα κρατάμε ενός λεπτού σιγή λέγοντας από μέσα μας «αιωνία του η μνήμη»;
Κάποια στιγμή θα μάθουν και σημάδι αυτοί οι τύποι και θα βρίσκουν απευθείας στο κεφάλι. Δεν το βλέπει αυτό το κράτος, ότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους; Γιατί όλοι αυτοί δεν συλλαμβάνονται; Γιατί όλοι εμείς που έχουμε οικογένειες πρέπει να παίζουμε μπάλα με τον φόβο ότι κάτι θα μας βρει στο κεφάλι και θα μας αφήσει στον τόπο; Επιτέλους, σε ποιον αρέσει αυτή η τρομοκρατία;».
Και οι μικρόνοοι του χώρου μου
Δεν επαναφέρω στη δημοσιότητα το παραπάνω απόσπασμα για να ευλογήσω τα γένια μου για εκείνη τη συνέντευξη, άλλωστε τη θύμισε ο ίδιος ο Λυμπερόπουλος στη συνέντευξη Τύπου μετά το πέρας του τελικού, δίνοντάς μου την αφορμή να ασχοληθώ ξανά.
Τότε δυστυχώς, από ένα κείμενο 1.100 λέξεων οι οποίες συνέθεταν ένα συγκλονιστικό ράπισμα στη βία, στη χυδαιότητα και την ανηθικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, οι περισσότεροι συνάδελφοί μου και κυρίως εκείνοι που ασχολούνται με το ρεπορτάζ της ΑΕΚ (ή αρθρογραφούν γι αυτήν) ξεχώρισαν και προέταξαν τις 30 λέξεις μέσω των οποίων ο Λύμπε αναφερόταν στο ενδεχόμενο να κατακτήσει το πρώτο (εντός των γηπέδων) τρόπαιο της καριέρας του...
Αισθάνομαι λοιπόν και συνένοχος αλλά και συνυπεύθυνος. Διότι δεν έπρεπε να του υποβάλλω ΠΟΤΕ αυτή την ερώτηση. Διότι με αυτή την κουτή προσπάθειά μου να εκμαιεύσω κάποιο προσωπικό συναίσθημα από εκείνον, έδωσα