Αποστολή Θεσσαλονίκη – Κερατέα

Μια βδομάδα χωρίς άρθρο. Ούτε καν αντιγραφή… Πολύ ήταν.
Ναι αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο δεν μπορούσα να συγκροτήσω το μυαλό μου, τη σκέψη μου. Ήμουν υπερβολικά φορτισμένος συναισθηματικά. Δικαιούμαι; Δεν ξέρω.
Η αποστολή στην Κερατέα ήταν πολύ ισχυρή χιονοστιβάδα και μετά την επιστροφή οι ειδήσεις, τα γεγονότα τρέχαν σαν τρελλά. Από πού να...
αρχίσω;
Πήγαινε κι έλα Θεσσαλονίκη – Αθήνα τρία αυτοκίνητα γεμάτα ιδεολόγους αντιστασιακούς βίωσαν για πρώτη φορά τη νέα κατάσταση των διοδίων. Το αρνητικό ήταν ο φόβος στο διάβα των Μαλγάρων και της Αττικής Οδού. Το θετικό, όλα τα υπόλοιπα ήταν “ελεύθερα”. Ιδεολόγοι, ξε-ιδεολόγοι, απλοί άνθρωποι με τις ίδιες σκέψεις αποφυγής της άμεσης αντιπαράθεσης, προσωπικές συστολές και δεσμεύσεις, απόδρασης από το ξεβόλεμα, δυσπιστίας για τους σκοπούς και τις προσδοκίες της πολιτικής ανυπακοής, φύλαγμα δυνάμεων για σημαντικότερους αγώνες. Λίγο απ’ όλα και όλα από λίγο. Από τους δώδεκα ταξιδιώτες, μόνο οι τρεις ή τέσσερεις ήταν πρόθυμοι για τη ρήξη και την σκληρή σύγκρουση. Υπερίσχυσαν οι πολλοί, αφού είμασταν παρέα.
Η Κερατέα, τουλάχιστον, μας αντάμειψε με το παραπάνω. Τα οδοφράγματα των μοντέρνων Σπαρτιατών, των σύγχρονων αντιστασιακών της Δικτατορίας της γραβάτας, το Άπαρτο Κάστρο, οι δυνατοί παλμοί των μουσικών, το ποτάμι του κόσμου, ο κύριος Γιώργος Ιατρού που μας υποδέχτηκε και μας φρόντισε όχι απλά σαν συμπολίτες του αλλά μάλλον σαν παιδιά του.

Είχαμε και τα “δημοσιογραφικά” τυχερά. Εγώ, δηλαδή, για το Θεωρείο. Πέτυχα τον “Μέγα” Μίκη, τον υποβασταζόμενο παππού επαναστάτη και βιντεοσκόπησα την υποδοχή και τις ομιλίες. Από πολιτικής σκοπιάς, επιβεβαίωσε τις πρόσφατες απογοητεύσεις προς το χειρότερο, νομιμοποιώντας και τον παρόντα Δημήτρη Καζάκη να “τελειώσει” τη στάση αναμονής του, επιτέλους. Ο κ. Κασιμάτης, νεόκοπος επαναστάτης, μίλησε σαν πρωτάρης Μαυρογυαλούρος, πλασάροντας το κίνημα – “τελευταία ελπίδα της Ελλάδας” σα διαφημιστής τηλεμάρκετινγκ. Πλάκα είχε η κατάσταση μες την οικτρή εικόνα της.

Η εικαστική έκθεση στο μπλόκο ήταν σαν διακτίνιση σε ευρωπαϊκό μουσείο τέχνης. Οι διοργανωτές μεγαλούργησαν, οι καλλιτέχνες… “ζωγράφισαν”, οι κάτοικοι ξεκουράστηκαν. Ψυχικά τουλάχιστον και τελικά μάλλον αυτό χρειάζονταν. Φάνηκε το αποτέλεσμα με τη δυναμική συνέχεια των μαχών προχθές.

Τελικά αυτά που εισπράξαμε από την αποστολή μας στην Κερατέα ήταν ανεκτίμητα. Η αποφασιστικότητα τόσων πολλών ανθρώπων να προστατέψουν τις ζωές τους, το μέλλον των παιδιών τους, την αξιοπρέπειά τους, τους ένωσε σε μια γροθιά με μια μοναδική αλληλεγγύη που μοιάζει να βγαίνει από παιδικό παραμύθι, επιβεβαιώνοντας τον παραλληλισμό με το γνωστό Γαλατικό χωριό του Αστερίξ. Φεύγοντας ευχήθηκα να ήμουν κι εγώ ένας απ’ αυτούς τους Γαλάτες, έστω κι αν ήμουν ο… Κακοφωνίξ!

















http://theoreio.wordpress.com/Εδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναιν