(Ξε)βόλεμα

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ είναι μόνο το οικονομικό. Για κάποιους (πολλούς) «αγωνιστές», ο ξεσηκωμός έχει και άλλη αφετηρία. Κάποτε γέμιζαν τα πεζοδρόμια από ιδεολόγους με όραμα. Αργότερα, τους ένωνε το κόμμα και…εφορμούσαν με κοινή κομματική γραμμή. Για εκλογικούς θριάμβους και κατατρόπωση του «εχθρού», εναλλαγή των κυβερνήσεων και πολιτική ευημερία, με ............πάγιους υπουργικούς θώκους σε εκλεκτούς και μπροστάρηδες.
ΣΗΜΕΡΑ, δεν μας έλειψαν ολοσχερώς οι παραπάνω λόγοι, απλώς ατόνησαν. Κι απόμεινε κυρίαρχη «ιδεολογία» το…βόλεμα. Με τη δύναμη στο σινάφι και την προστασία στους συνδικαλιστές. Όπως λειτουργούσαν, εκεί που κατάντησαν τον συνδικαλισμό. «Η εν τη ενώσει ισχύς», σου λέει, και η κοινωνία πεδίο δράσης. Και τα δημόσια κτήρια χώρος «έκφρασης» των…προχωρημένων.ΔΕΝ γεμίζουν, λοιπόν, μόνο οι δρόμοι από διαδηλωτές με τα δίκια τους. Οι καταληψίες εφορμούν για επίδειξη ισχύος και άλωση του κάστρου. Θα τους φουσκώνει τα στήθια κι ας ξεφουσκώνει το σακί των εσόδων. Με ακραία μορφή διαμαρτυρίας την κατάληψη που έγινε συνήθεια καθημερινή, ακατανόητη στον πειθαρχημένο «κουτόφραγκο».ΕΙΝΑΙ το βόλεμα που λέγαμε, με αντίποδα το ξεβόλεμα. Στην Ελλάδα της αταξίας και της ασυδοσίας, ζητούμενο και οδηγός. Η «ήσσων προσπάθεια» αντί της εργώδους. Με την μηχανή στην υπηρεσία του ανθρώπου να μειώνει δραστικά την προσπάθεια, εξαλείφοντας και το τελευταίο ίχνος ιδρώτα απ’ το πρόσωπο του εργαζομένου (δίπλα στον «εργαζόμενο»). Και με την αντίληψη πως όλα τα δικαιούνται όλοι, χωρίς αποτίμηση της δουλειάς τους. Χωρίς αξιολόγηση ο εκπαιδευτικός και κρίση ο αστυνομικός, χωρίς ΑΣΕΠ ο προσλαμβανόμενος. Και, βέβαια, ποιος να εμπιστευθεί συμβούλια και επιτροπές κρίσεων που λειτουργούσαν κομματικά, αλλά το θέμα παραπέμπει στους «αμαρτωλούς» του παρελθόντος. Και οι άλλοι κλάδοι και σινάφια; Ο φαρμακοποιός, για παράδειγμα (της…μόδας και της αναταραχής); Με μοναδικό του δίκαιο τα χρήματα που του χρωστάνε σαν απόηχο του πάρτι που προηγήθηκε («συμμετείχαν όλοι οι έλληνες» ομολογεί ο κ. Λουράντος, αλλά αγριεύει και δεν σηκώνει κουβέντα). Με τα (υψηλά) ποσοστά ως πωλητές φαρμάκων και με την «επιστημοσύνη» τους αφημένη στα χέρια τσαμπουκάδων απέναντι σε «απεργοσπάστες», μη πωληθούν φάρμακα σε πραγματικούς πελάτες.ΚΙ οι εργαζόμενοι και «εργαζόμενοι» σε δήμους και πρ. νομαρχίες; Υπεράριθμοι και αραχτοί σε διπλανά γραφεία, να ξεφυσάνε σκυμμένοι στο κομπιούτερ, και οι απ’ έξω να περιμένουν την εύνοια του δημάρχου και των ανθρώπων του για πρόσληψη και εγγραφή στο «κλαμπ» των δουλευταράδων. Και οι ράθυμοι άεργοι στους «περιστερώνες» των τ. νομαρχιών με την έγκαιρη…αποχώρηση ως αντίδοτο της λούφας; ΔΕΝ αδικούμε τους πραγματικά εργαζόμενους και μοχθούντες. Ωστόσο, αυτοί δεν προβαίνουν σε καταλήψεις. Γιατί; Γιατί δεν…ξεβολεύονται.