Τράπεζες: Το πικρό ποτήρι και οι... σκελετοί

Γράφει ο Dr. Money Η σημερινή δημοπρασία των εντόκων γραμματίων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κρίσιμη για τις ελληνικές τράπεζες, για δύο λόγους:

Πρώτον, γιατί θα μπορούσε να καλυφθεί μερικώς, προκαλώντας ρίγη στις αγορές.

Δεύτερον, γιατί θα μπορούσε μεν να καλυφθεί πλήρως, αλλά το επιτόκιο να εκσφενδονιστεί σε πολύ υψηλά επίπεδα, που είναι ό,τι χειρότερο για το κόστος των προθεσμιακών καταθέσεων.

Υπάρχουν βάσιμες ελπίδες πως ούτε το ένα θα συμβεί ούτε το άλλο.

Άλλωστε, το μήνυμα της τρόικας προς τις .........
τράπεζες είναι να μην αυξήσουν τις θέσεις τους πάνω από τον μέσο όρο της περιόδου Ιανουαρίου - Απριλίου, σύμφωνα με τραπεζίτη.

Όμως, αυτό δεν λύνει το πρόβλημα ούτε της χρηματοδότησης του Δημοσίου ούτε, πολύ περισσότερο, της ρευστότητας των τραπεζών.

Οι συμμετέχοντες στη χρηματιστηριακή αγορά φαίνεται ότι το γνωρίζουν πολύ καλά, αν κρίνει κανείς από την πορεία του τραπεζικού δείκτη, που έχει πέσει στα επίπεδα των αρχών του 1997.

Όπως εξίσου καλά γνωρίζουν πως οι σκελετοί των ελληνικών ομολόγων και των προβληματικών δανείων δεν μπορεί να παραμένουν κρυμμένοι για πάντα στα ντουλάπια. 
Σε κάποιο σημείο τα πάντα θα έρθουν στο φως και θα καταγραφούν.

Η πορεία των τραπεζικών μετοχών διδάσκει ότι όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό τόσο το καλύτερο, γιατί ο χρόνος δεν είναι πλέον σύμμαχος των πιστωτικών ιδρυμάτων, όπως δεν είναι του Δημοσίου.
Είναι προφανές πως, αν οι διοικήσεις και οι βασικοί μέτοχοι των τραπεζών δεν προσεγγίσουν διαφορετικά τη σημερινή κατάσταση, θα διαπιστώσουν με τα ίδια τους τα μάτια ότι οι αγορές θα συνεχίσουν να πιέζουν τις μετοχές τους μέχρι να γίνει νομοτελειακά αυτό που θέλουν.

Η ανωτέρω διαδικασία θα μπορούσε να διαρκέσει αρκετές εβδομάδες ή μήνες, ανάλογα με τις εξελίξεις στο μέτωπο του ελλείμματος και των διαρθρωτικών αλλαγών.

Όμως, η καλή θέληση της αγοράς απέναντι στην κυβέρνηση και στη χώρα φαίνεται πως εξαντλείται και επομένως τα χρονικά περιθώρια για τις τράπεζες είναι πιο στενά.
Για να μην παρεξηγηθούμε, η ικανοποίηση της αγοράς δεν σημαίνει αναγκαστικά συγχωνεύσεις και εξαγορές μεταξύ των μεγάλων του κλάδου.

Άλλωστε, η συνένωση δύο τραπεζών που αντιμετωπίζουν παρόμοια θέματα, π.χ. ρευστότητας, ίσως δημιουργήσει μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό που πάει να λύσει, και μάλιστα συστημικό.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα χρονικά περιθώρια για να κάνουν οι τράπεζες εκείνο που επιθυμεί η αγορά στενεύουν.

Οι τράπεζες έκαναν δυστυχώς το ίδιο λάθος που έκανε το Δημόσιο.
Νόμισαν πως θα αποφύγουν να πιουν το πικρό ποτήρι αγοράζοντας χρόνο.

Αντί γι' αυτό, η κατάσταση χειροτέρευσε και πλέον είναι δύσκολο για οποιονδήποτε τρίτο να εκτιμήσει ποια είναι τα χρονικά περιθώρια που έχουν στη διάθεσή τους για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να μη δουν τις μετοχές τους να πέφτουν σε αχαρτογράφητες περιοχές, με ό,τι αρνητικό κάτι τέτοιο συνεπάγετα