Το ξέπλυμα ως σύγχρονη μορφή πολιτικής νομιμοποίησης εγκλημάτων και εγκληματιών!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Ποτέ άλλοτε το ξέπλυμα δεν ήταν τόσο της μόδας. Ξέπλυμα μαύρου χρήματος, μαύρων ιδεολογιών, μαύρων συμπεριφορών, «μαύρων κι άραχνων» γενικώς και επιτηδείων σε κάθε χώρο όπου τέμνεται το δημόσιο με το ιδιωτικό συμφέρον.
Δεν είναι πλέον της μόδας η πολιτική νομιμοποίηση εγκλημάτων και εγκληματιών να επιχειρείται αμέσως μέσω της νομοθετικής λειτουργίας και της άμεσης επιρροής στα Όργανα του Κράτους, τις τράπεζες και Διεθνείς Διακυβερνητικούς Οργανισμούς. Όσοι επιμένουν ακόμη σε αυτά είναι «ξεπερασμένοι» ιστορικώς. Είναι ανίκανοι να παρακολουθήσουν την εξέλιξη στην στρατηγική πολιτικής νομιμοποίησης ανήθικων και εκτός του αναφερόμενου καθεστώτος νομιμότητας ενεργειών. Είναι λούζερς! Είναι παρωχημένες υπάρξεις! Είναι ίσως ιδεοληπτικοί. Και είναι σίγουρα άσχετοι με την μεταμοντέρνα πολιτική, μεταμοντέρνα νομική και μεταμοντέρνα οικονομία, ως επιστήμες της καθημερινής ζωής.
Οι φιλόδοξοι άνθρωποι που επιδιώκουν να κινούν τα νήματα σε όλες τις εκφάνσεις της πραγματικής ζωής (οι νικητές, όπως τους αρέσει να αυτοπροσδιορίζονται) και να κερδίζουν βαθύτερη ικανοποίηση, πλούτο και προνόμια από την δράση τους στη καθημερινότητα, δεν ασχολούνται με τους παραδοσιακούς τρόπους δόμησης .....πολιτικής νομιμοποίησης, αν και αυτούς επικαλούνται όταν βρεθούν ενώπιον του ανακριτή και του εισαγγελέα ή του «λαού»: Ό, τι είναι νόμιμο ως διαδικασία είναι ηθικό ως οντολογία και ό, τι είναι παράνομο ως διαδικασία είναι ηθικό ως λειτουργία (στο πλαίσιο της ανταγωνιστικής αγοράς, ασφαλώς).

Τι είναι αυτό που αποδίδει καλύτερα το κεντρικό μήνυμα του λεγόμενου παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού (σύγχρονη παγκοσμιοποίηση): «η γη είναι επίπεδη» / «το τέλος της ιστορίας»; Η μεθοδολογία του ξεπλύματος χρήματος, ιδεολογιών και συμπεριφορών καταδικασμένων στη συνείδηση μας σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα της ύστερης νεωτερικότητας και του μοντερνισμού. Και αυτά τα τρία πάνε μαζί. Δεν γίνεται να ξεπλύνεις το ένα χωρίς να ξεπλύνεις ταυτόχρονα και παράλληλα τα άλλα. Ας μην αναφερθώ σε παραδείγματα. Θα στεναχωρούσα πολλούς και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου! Τις Ιερές Αγελάδες του ξεπλύματος δεν έχει νόημα να τις αποκαλύπτεις. Σχεδόν όλοι πλέον τις γνωρίζουν, αλλά όλοι αρκούνται στο κουτσομπολιό, ανεχόμενοι ένα φαινόμενο που στην πραγματικότητα αποτελεί σύγχρονη επανάσταση εναντίον όλων των γνωστών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μεθοδολογιών. Είναι επαναστάτης ο κάθε παράγοντας στα κυκλώματα ξεπλύματος. Έτσι νοιώθει και μπορεί έτσι να είναι. Ο πλέον χυδαίος επαναστάτης όλων των εποχών!
Και ασφαλώς το ξέπλυμα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί γνώση, χαρακτήρα, καινοτομία, τεχνογνωσία, εφευρετικότητα και τεράστια αποθέματα θράσους! Οι καλύτεροι παράγοντες του είδους είναι τα πλέον κακομαθημένα και μάλλον συμπλεγματικά «παιδιά» του δημόσιου χώρου ή επιμέρους χώρων μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού. Ξεπλένει, ωστόσο, καλά αυτός που εκμεταλλεύεται την μπουγάδα άλλου. Άμα όλη την δουλειά στην αλυσίδα του ξεπλύματος την κάνει ένας/μία για μεγαλύτερη θεωρητικά ασφάλεια της μηχανής, κάπου θα στραβώσει η δουλειά και θα παρέμβουν οι αρχές παρακινούμενες ή πιεζόμενες από ανταγωνιστές (πολιτικούς, εμπορικούς, ή ακόμη και απλώς μεσολαβητικούς που κάνουν την ίδια δουλειά με τον χειριστή στο συγκεκριμένο πλυντήριο).
Γίνεται ξέπλυμα χωρίς προμήθεια ή /και πολιτική σκοπιμότητα / ωφέλεια; Γίνεται ξέπλυμα χωρίς «ώσμωση» του πολιτικού με το οικονομικό στοιχείο; Μα, δεν παρακολουθείς τι γράφω! Ασφαλώς και όχι. Το ξέπλυμα είναι η κορυφαία πολιτικοοικονομική δραστηριότητα της εποχής μας. Η απομυθοποίηση του νομικού και ηθικού πολιτισμού μας. Η κανονικότητα της αγοράς που χλευάζει την υποκριτική κανονικότητα των μεταμοντέρνων κοινωνιών μας.
Το ξέπλυμα είναι ο μοναδικός ρεαλισμός που δεν απαιτεί θεωρία για να αποκτήσει διάσταση πολιτικού νομιμοποιητή. Αποτελεί από μόνο του τη κεντρική θεωρία της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης. Και όσοι δεν το καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν είναι εν τέλει (εμμέσως) ηθικοί αυτουργοί των καθημερινών εγκλημάτων εναντίον του δημοσίου συμφέροντος και κάμποσων άλλων που έχουν συνήθως θύματα εργαζόμενους, μετανάστες, δημοκράτες, φιλότιμους δημόσιους λειτουργούς και συντηρητικούς επιχειρηματίες.