ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

 Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου

Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που ονομάζεται ‘κυβέρνηση’, ‘κυβερνητικό έργο’ και άλλες τέτοιες βαρύγδουπες ονομασίες που βεβαίως σε καμμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν ορθώς ( βάσει του ορισμού ) σε πραγματική κυβέρνηση ή κυβερνητικό έργο, όπως έχουμε αναλύσει ήδη στο προηγούμενο μου άρθρο, οι λέξεις έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα ώστε πίσω από αυτό το παραλήρημα να επιτυγχάνεται η πλήρης σύληση, άλωση και καταστροφή όλων όσων ως Λαός σε πείσμα όλων των εχθρών μας ( εγχωρίων και διεθνών ) κατορθώσαμε να χτίσουμε.
Έχουμε δηλαδή την εικονική πραγματικότητα μίας κυβέρνησης ενώ ουσιαστικά είμαστε ακυβέρνητοι και κυριολεκτικό ξέφραγο αμπέλι σε όλους όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν τα του οίκου μας, τον............οίκο μας και εμάς. Έχουμε πλέον συνδυάσει τον όρο «διαπραγμάτευση» με τον όρο «ξεπούλημα» και «άτακτη υποχώρηση / άνευ όρων παράδοση». Η συνεχής προπαγάνδα με ζήλο και σπουδή επιβάλλει αυτή την ταύτιση την εντελώς παράλογη με τον ίδιο τρόπο που προσπαθεί να μας επιβάλλει ότι ουσιαστικά ποτέ δεν θα έπρεπε να είχαμε καν χώρα και μας κάνουν χάρη που μας την αφήνουν σε μία πιστή αναβίωση της τοποθετήσεως Μέττερνιχ σε όλα τα επίπεδα συμπεριλαμβανομένων και των διμερών μας σχέσεων με τα γειτονικά μας κράτη.

Από το περίφημο «όπλο στο τραπέζι» μέχρι τον  κάθε «μονόδρομο που ακολουθούμε» παρακολουθούμε μία έξαρση παρωδίας του συνόλου της έννοιας της διαπραγμάτευσης ώστε να μην είναι άμεσα εμφανές ότι δεν έχουμε βεβαίως ελληνική κυβέρνηση ( έστω και ανίκανη ) αλλά ένα κλιμάκιο επιτρόπων και κλητήρων που μόνη τους αποστολή είναι να μοιράσουν μία χώρα στους επίδοξους οικονομικούς κατακτητές της και τίποτα άλλο.
Για αυτό όποιος έχει πρόσβαση σε αρχεία της εποχής της Κατοχής θα δεί παρόμοιες εντολές και πολιτικές υπέρ των κατακτητών που διαφέρουν μόνο στον τρόπο θανάτωσης των γηγενών κατοίκων : αντί για τουφεκισμό και κρέμασμα που γινόταν τότε, τώρα έχουμε οικονομικό στραγγαλισμό και άρνηση παροχής ασφάλειας και υγείας ενώ η εκπαίδευση εκφυλίζεται και παραμελείται μέχρι να σβήσει μόνη της.
Η διαπραγμάτευση λοιπόν εάν πραγματικά γινόταν σε καμμία περίπτωση δεν θα επέτρεπε την πλήρη διάλυση κάθε έννοιας κράτους ούτε και την συνεχή απλή εκτέλεση εντολών που δίνονται από οποιονδήποτε άλλον εκτός του σώματος που είναι νομιμοποιημένο να δίνει εντολές, δηλαδή του Ελληνικού Λαού.
Σαφώς, όλοι μας το γνωρίζουμε αυτό τουλάχιστον σε ένα θεωρητικό επίπεδο και για αυτό υπάρχει η γενική και συνολική κατακραυγή προς όλους όσους αποτελούν μέρος ή σύμμαχο της προδοτικής ‘κυβέρνησης’ υπαλλήλων οικονομικών συμφερόντων ιδιωτών και αλλοδαπών ΓΑΠ.
Όμως, αυτό που λείπει  εντόνως είναι το ποια πορεία θα ήταν πραγματική διαπραγμάτευση και τι είδους κυβέρνηση θα ήταν πραγματικά κυβέρνηση που προασπίζει τα Ελληνικά συμφέροντα, τιμάει τον Όρκο της και σέβεται την Εντολή βάσει της οποίας έχει εκλεγεί / λάβει εξουσία.
Και είναι φυσικό να λείπει η άλλη, η υγιής και ορθή πορεία, διότι αυτό θα έδινε δ