Τα «καλά και συμφέροντα… »

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Τελικά φαίνεται ότι οι Ρώσοι δεν καταλαβαίνουν από ΕυρωAτλαντικο πολιτισμό και Δημοκρατία (ΕυρωAτλαντικής κοπής, φυσικά…). Αλλιώς, δεν εξηγείται η επιμονή τους στην χρήση στρατιωτικών (με ή χωρίς το πρόθεμα «παρά») μέσων, προκειμένου, να υπερασπιστούν τα… συμφέροντα τους. Τώρα θα μου πείτε ότι η λέξη «συμφέροντα» δεν είναι και μία έννοια εντελώς ξεκαθαρισμένη, ώστε να μην προκαλούνται «παρεξηγήσεις» και ίσως εκεί να οφείλεται και η αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των ΕυρωAτλαντικών ηγετών και των Ρώσων τοιούτων (με την «στρέιτ» και όχι την........ μεταφορική έννοια του όρου, για να μην παρεξηγηθούμε).

Δεν πρόσεξαν, οι Ρώσοι, π.χ. με πόσο «ευγενικό» και «ειρηνικό» τρόπο, στην βάση πάντα, του ΕυρωAτλαντικού πολιτισμού και δικαίου, διέλυσαν την Γιουγκοσλαβία. Οι χιλιάδες νεκροί, τραυματίες και άλλες καταστροφές που προέκυψαν κατά διάρκεια της «υλοποίησης» αυτού του «έργου», σε βάρος αθώων πολιτών και των περιουσιών τους, δεν πρέπει να το θεωρούν ως αποτέλεσμα ηθελημένης χρήσης φονικών όπλων, από τους «καθ’ έξην» «υπερασπιστές» της ειρήνης, ΗΠΑ και Ευρώπης, αλλά από την βάναυση και προκλητική συμπεριφορά των «απείθαρχων» Λαών, εκεί. Ενώ δηλαδή, τους είχαν πει με το καλό, ότι είχαν αποφασίσει να τους θάψουν, αυτοί δεν έμπαιναν στον λάκκο με τίποτα. Έτσι κι’ αυτοί τους βομβάρδισαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το είχαν σχεδιάσει «εξεπιτούτου», που λένε μερικοί κακόβουλοι.
Ένα άλλο «διδακτικό» παράδειγμα «ειρηνικής και δημοκρατικής» συμπεριφοράς των Ευρωπαίων «εταίρων» (διάβαζε Γερμανών), ήταν η περίπτωση του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία το 2012, με το ερώτημα εάν αποδέχονται ή όχι, την ένταξη της χώρας τους στο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» (o αρχικός τίτλος ήταν «Δημοσιονομική Συνθήκη», Γερμανικής έμπνευσης, φυσικά), που απαγόρευε σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ να παρουσιάζουν έλλειμμα στον προϋπολογισμούς τους μεγαλύτερο του 0,5% του ΑΕΠ τους και μάλιστα με σχετική τροποποίηση του Συντάγματός τους.
Επ’ αυτού και επειδή οι «Ευρωπαίοι» είχαν πικρή πείρα από προηγούμενα δημοψηφίσματα των Ιρλανδών, το 2001 και το 2008, (τα δημοψηφίσματα εκεί, σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, είναι Συνταγματική επιταγή ), όπου είχαν απορρίψει τις Συνθήκες της Νίκαιας και της Λισαβόνας, με τους όρους των οποίων δεν συμφωνούσαν και τους είχαν χαλάσει την σούπα, το γύρισαν στο ποιο «δημοκρατικό». «Προσπαθούμε» είχε πει ο Μίκαελ Λινκ, γενικός γραμματέας Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, σε συνέντευξή στην εφημερίδα «Αϊρις Τάιμς» του Δουβλίνου, «να διατυπώσουμε οτιδήποτε βρίσκεται στο τραπέζι κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι εντάξει στα μάτια του Γενικού Εισαγγελέα και σύμφωνα με το Ιρλανδικό Σύνταγμα, προκειμένου να μη χρειαστεί δημοψήφισμα». Και τι έκαναν; Απλά βάπτισαν το κρέας ψάρι, άλλαξαν δηλαδή τον όρο «Συνθήκη», που απαιτούσε δημοψήφισμα, με τον όρο «Σύμφωνο» και το σέρβιραν για… νηστήσιμο. Για τέτοιο Ευρωπαϊκό πολιτισμό μιλάμε.
Η ιστορία της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», έχει και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες σχετικά με τις δημοκρατικές διαδικασίες ΕυρωAτλαντικού τύπου, που είναι αρκετά «διδακτικές» και γνωστές, με τις οποίες όμως οι Ρώσοι δεν θέλουν να «προσαρμοστούν», ολοσχερώς και αμασητεί. Έχουν βελτιώσει βέβαια την τακτική τους, από την εποχή του Στάλιν και έχουν προσαρμοστεί αρκετά, με την χρήση δήθεν «δημοψηφισμάτων» και «λαϊκών εξεγέρσεων», αλά Κόσοβο (στην συγκεκριμένη περίπτωση διαφωνούσαν τότε…) αλλά ακόμα… υστερούν. Εγώ πάντως, αυτό που θέλω να πω είναι ότι λυπάμαι αυτούς που πιστεύουν ότι οι θυσίες και κυρίως αυτές των ζωών, γίνονται για ένα καλύτερο «αύριο», σε έκταση μέχρι και του κόσμου, δηλαδή της ανθρωπότητας όλης, στην ποιο ακραία «αριστερο-κουμουνιστική» θεωρία. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ιστορικό ψεύδος, μεγαλύτερο ακόμα και από το, περί «σωτηρίας της ψυχής…», λεγόμενο. Θα το καταλάβετε αν ανατρέξετε στην πρόσφατη ιστορία των αριστερών που μαρτύρησαν στην Μακρόνησο και των άλλων «αριστερών» οι οποίοι, στην κυριολεξία, εκποίησαν έναντι μεγάλων ανταλλαγμάτων, τους δήθεν αγώνες τους. Οι πρώτοι πέθαναν ή αργοπεθαίνουν ξεχασμένοι, ενώ οι άλλοι απόλαυσαν ή απολαμβάνουν τον καρπό των «αγώνων» τους, με «τιμές» (μέχρι και περιουσίες δισεκατομμυρίων ευρώ ή άλλων νομισμάτων, εξ’ ου και τα εισαγωγικά) και δόξες (από υπουργοί και βουλευτές μέχρι και ακαδημαϊκές διακρίσεις υψηλοτάτου επιπέδου). Ποιοι τελικά, πέτυχαν την «σωτηρία της ψυχής τους»;
Επί του θέματος τώρα, περί Ουκρανίας κλπ, θα ισχύσει και εδώ η προαιώνια και ακλόνητη αρχή της, «μεταξύ κατεργαρέων… ανοχή», ώστε και αφού χυθεί και το απαιτούμενο αίμα, η ποσότητα του οποίου είναι ορισμένη και ευθέως ανάλογη προς το επιδιωκόμενο οικονομικό όφελος, θα επανέλθει η ζωή στους «κανονικούς της ρυθμούς». Όπως παντού και πάντα, συνεχώς και αδιαλείπτως, με ή χωρίς Δημοκρατία, παντός τύπου!