Ρίσκαρε για το ανέφικτο! Το πολύ πολύ, να φας τα μούτρα σου..

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Πάντα ανήσυχο πνεύμα, πάντα πνεύμα αντιλογίας, την στιγμή που θα άκουγα το “όχι” ή το “μη” έπρεπε οπωσδήποτε να το κάνω. Δεν μπορούσα να το ελέγξω, απλά έπρεπε. Ίσως οι δικοί μου να μην χαιρόντουσαν ιδιαίτερα με αυτή μου τη συμπεριφορά σε δεύτερη σκέψη, παρ’ όλα...
αυτά τώρα που δεν είμαι παιδάκι και μπορώ να έχω μία καλύτερη κρίση από τα 6 μου που έκανα του κεφαλιού μου και έσπαγα τα μούτρα μου, πιστεύω πως καλά έκανα.

Καλά έκανα που ενώ μου έλεγαν ότι θα χτυπήσω, εγώ πήγαινα με τα μούτρα και εν τέλει τα έτρωγα, και άκουγα και την κατσάδα μου μετά ανάμεσα σε αναφιλητά και ουρλιαχτά. Καλά έκανα που μεγαλώνοντας, μπορεί να μην χτυπούσα, αλλά έκανα πληγές μέσα μου από λάθος επιλογές. Καλά έκανα που πάντα προσπαθούσα να κάνω ό, τι ήξερα πως ήταν δύσκολο να γίνει και δεν με ένοιαζε αν ο κόσμος γύρω μου πίστευε πως είμαι τρελή.

Στις περισσότερες επιλογές μου άκουγα γύρω μου μία μικρή ηχώ να αντηχεί και να λέει “δεν μπορείς, αυτό που πας να κάνεις δεν είναι εφικτό, θα φας τα μούτρα σου” και αυτόματα έκλεινα τα αυτιά μου και την αγνοούσα επιδεικτικά. Έβγαζα την γλώσσα μου σε επικριτές και παντογνώστηδες και τους γυρνούσα με θάρρος την πλάτη. Ακόμα το κάνω.

Ακόμα αδιαφορώ για το αν ο κόσμος πιστεύει πως δεν μπορώ, ακόμα πιστεύω πως αν κάτι το θέσεις ως στόχο όσο δύσκολο κι αν είναι να συμβεί, όσες φορές και αν φας τα μούτρα σου στην προσπάθεια, κάποια στιγμή θα το καταφέρεις.

Δεν μ’ αρέσουν οι δειλοί άνθρωποι, αυτοί που επαναπαύονται στην εύκολη λύση και η όποια δυσκολία τους κάνει να συρρικνώνονται στη θέση τους. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν παίρνουν ρίσκα, γιατί για εμένα το θάρρος είναι ένα από τα ωραιότερα συναισθήματα. Φυσικά και δεν μπορείς να είσαι πάντα θαρραλέος, σίγουρα κάποια στιγμή θα κλείσεις τα μάτια από το φόβο. Αλλά η μαγκιά είναι, την στιγμή εκείνη που θα κλείσεις τα μάτια μπροστά σε αυτό που φοβάσαι να κάνεις και ένα βήμα μπροστά, να το απειλήσεις.

Η ζωή είναι έτσι φτιαγμένη που αν δεν πάρεις ρίσκα τίποτα δεν θα σου δοθεί στο πιάτο. Αναρίθμητες οι δυσκολίες και τα εμπόδια. Αναρίθμητοι οι άνθρωποι που θα σε κοιτάξουν υπεροπτικά λέγοντας σου πως δεν μπορείς, πως δεν γίνεται. Γύρνα τους την πλάτη, σήκωσε το μεσαίο σου δάχτυλο ψηλά και πες τους “εγώ μπορώ, εσύ κάτσε και κοίτα” και όλα από εκείνη τη στιγμή θα γίνουν ευκολότερα.

Θα έχεις πετάξει από πάνω σου το μεγαλύτερο βάρος που θα μπορούσε να σε τραβήξει στο κενό και θα είσαι ελεύθερος να πετάξεις πάνω από όποιον ακατόρθωτο – κατ’ αυτούς- στόχο βάλεις στο μυαλό σου. Κι αν, αν λέμε, στην διαδρομή φας και λίγο τα μούτρα σου μην πτοηθείς. Σήκω, τίναξε την σκόνη από πάνω σου, σκάσε ένα χαμόγελο και συνέχισε. Πάλεψε για αυτό που θες κι ας φας τα μούτρα σου διακόσιες φορές. Θα αξίζει στο τέλος!

loveletters.gr