Ραντεβού όταν διαλυθεί η ομίχλη…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Φίλε αναγνώστη, με εντιμότητα στάθηκα μέχρι σήμερα στο πλευρό της αλήθειας. Προέβλεψα σε σημαντικό βαθμό και εγκαίρως όσα διαδραματιστήκαν, ενώ οι προσεγγίσεις μου βασίστηκαν σε απολύτως ρεαλιστικά στοιχεία και πληροφορίες που αποδείχθηκαν ακριβείς. Νομίζω ότι σε προϊδέασα δίχως λαϊκισμό για τις εξελίξεις και τα σχέδια που ουσιαστικά δομούν την ελληνική κρίση, παρά ........επιχειρούν να την διαχειριστούν, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Εγκαίρως σε ενημέρωσα για τα πλάνα Α και Β και αργότερα για τα C, D, τα οποία τα ΜΜΕ μόλις σήμερα ανακαλύπτουν.

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι καινούργιο. Όλα αποτελούν προϋπολογισμένες κινήσεις με ομοίως προσεγμένο timing, σε μια διεθνή πολιτική σκακιέρα, την οποία επίσης σου περιέγραψα με ικανοποιητική πιστότητα. Όλα ακολουθούν μια σειρά που αποσκοπεί στην βίαιη μετάλλαξη της ΕΕ, σε μια μορφή μεταμοντέρνας πολιτικής διακυβέρνησης υπό το σκήπτρο της χρηματαγοράς, με μια ολοκληρωμένη οικονομική διακυβέρνηση ως τον μοχλό παραγωγής πολιτικής. Η ελληνική κρίση είναι η μαμή ολοκλήρωσης του Ευρωπαϊκού μοντέλου διακυβέρνησης από επάνω και ερήμην των ευρωπαϊκών λαών.
Για να γίνει όμως αυτό θα υπάρξουν ακόμη μερικά βήματα απομόνωσης της Ελλάδας, τα οποία δεν θα μπορέσω να εξιστορήσω δίχως πιθανές παρενέργειες σε κοινωνικό επίπεδο, την ευθύνη των οποίων δεν μπορώ να επωμισθώ. Επειδή δεν θέλω ωστόσο να σε εξαπατήσω, μιλώντας για τα πολιτικά πράγματα, δίχως να δείξω επακριβώς τα πραγματικά συμφέροντα που κινούν αυτή την στιγμή τα νήματα στην εσωτερική πολιτική σκηνή, οφείλω να σιωπήσω.
Γενικά τα συμφέροντα αυτά τα έχω περιγράψει μέχρι σήμερα και έχω αναλύσει τις στρατηγικές και τους στόχους τους. Από εδώ και εμπρός όμως θα έπρεπε να αντιστοιχήσω πολιτικοοικονομικά συμφέροντα με κόμματα και τούτο, όπως ίσως αντιλαμβάνεστε, είναι μια υπόθεση που δεν μπορεί να αποδειχθεί με «λογιστικού τύπου» στοιχεία. Τουλάχιστον όχι από εμένα, καθώς δεν ασκώ δημοσιογραφία. Και με τούτο δεν εννοώ ότι κάποια κόμματα λαδώνονται για να παίξουν συγκεκριμένο ρόλο αυτή την περίοδο, αλλά ότι διεθνή και εντόπια οικονομικά συμφέροντα χρησιμοποιούν κόμματα σαν πιόνια, με ή χωρίς την βούληση τους, για να διαμορφώσουν τις συνθήκες αναδιοργάνωσης ολόκληρου του οικονομικού μοντέλου και της κερδοφορίας τους, σε μια νέα βάση απαλλαγμένα σε μεγάλο βαθμό από τα βάρη που έχουν συσσωρεύσει, μέσω της μεγέθυνσης και υπερθέρμανσης των προηγούμενων ετών.
Από την άλλη, βάσιμες πολιτικές υποθέσεις θα μπορούσαν να εκληφθούν ως εικοτολογία που αποσκοπεί στην κινδυνολογία. Η οποία με τη σειρά της θα μπορούσε να προβληθεί ότι έρχεται να υποστηρίξει άλλα συμφέροντα οικονομικού χαρακτήρα… και πάει λέγοντας. Πλέον μιλάμε για μεγάλο τζογάρισμα με την ελληνική κρίση και αυτά που διαδραματίζονται στο προεδρικό μέγαρο είναι απλώς προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί το αδιέξοδο και ο νέος μονόδρομος που χαράσσεται με βάση την χρεοκοπία της χώρας, κύρια συστατικά του οποίου θα είναι η διεύρυνση της φτωχοποίησης και σημαν