Παραιτηθεί​τε κύριε Πρόεδρε

Γράφει ο Τάσος Φούντογλου
Δαιμονισμένοι οι καιροί που ζούμε. Αναμφίβολα. Όχι όμως και πρωτοφανέρωτοι, τουλάχιστον για αυτούς που έμαθαν να αναζητούν τα συμφραζόμενα της εποχής τους σε μακρινούς καιρούς και να ψηλαφούν τα τωρινά με τ΄ ακροδάχτυλα των περασμένων χρόνων. Η ιστορία, βλέπεις, επαναλαμβάνεται σαν φάρσα και όταν αντιμετωπίζεις τις επαναλήψεις της με τον τρόπο που αράζεις κάθε μεσημέρι μπροστά στη μικρή οθόνη για να παρακολουθήσεις τις επαναλήψεις του «Καφέ της χαράς» τότε η ζωή σου, όντως, καταντά μια κακοφτιαγμένη φάρσα. Από αυτές που εύχεσαι, βαθιά μέσα σου, να συμβούν στο διπλανό σου και σαν ........τύχουν σε σένα διαρρηγνύεις τα ιμάτια σου και γεμίζεις τον αέρα με οιμωγές και κραυγές απόγνωσης.
Γύρνα, λοιπόν, το βλέμμα σου στα περασμένα. Πήγαινε πίσω στους καιρούς της Εθνικής Παλιγγενεσίας και άκου ευλαβικά τον πρώτο Κυβερνήτη να ανακοινώνει στο επαναστατημένο πόπολο: «Σκοπός της αποφάσεως μου είναι να καταταχθήτε υπο την αιγίδα των νόμων και να διαφυλαχθήτε από τας ολεθρίας συνεπείας κυβερνήσεως αυθαιρέτου». Φευ! Ολόκληρη η νεοελληνική μας ιστορία είναι γεμάτη από γενικευμένη ανομία και περιφρόνηση των νόμων και αυθαιρεσίες αιρετών και δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων. Κάνε μια στάση στις ημέρες του Ιουνίου του 1863 και αφουγκράσου τις αγανακτισμένες «σκηνές του λουφέ». Τότε που η πολιτική τάξη αύξανε μυστικά τις απολαβές της και ο πεινασμένος λαός περικύκλωνε τα σπίτια των πολιτικών και πετούσε πέτρες. Προχώρα λίγο και πιάσε τον Θεοτούμπη από το γιακά –ναι μωρέ και ο Ροίδης ΠΑΟΚτσής ήτανε χωρίς να το γνωρίζει- και βάλτον να σου πεί τι πάει να πεί κόμμα: «κόμμα είναι ομάδα ανθρώπων, ειδότων να αναγιγνώσκουσιν και να ανορθογραφώσιν αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενωμένοι υπο έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, να παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι». Και αν σου βαστάει ρίξε και μια μάτια στο τελευταίο του άρθρο στον Ασμοδαίο και διάβασε για τις βδέλες του προϋπολογισμού, τον ιερό λόχο των κηφήνων και τους ημετέρους κομματάρχες που έφτιαξαν τις ληστρικές συμμορίες (βλ. συντεχνίες) και αυτές με τη σειρά τους έμαθαν να διαπραγματεύονται με τον κο Προυπολογισμό για τα καταβληθέντα κάθε φόρα λύτρα! Κάτσε στα θεωρεία της Βουλής του 1893 και άκου τον Τρικούπη να αναγγέλει το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και τον αλλοπρόσαλλο Δηλιγιάννη να φωνάζει «κάτω οι φόροι». Οι φόροι, βέβαια, δεν έπεσαν ποτέ τους κάτω και ο λαός για σπάσιμο εστειλε τον Τρικούπη σπίτι του και εξέλεξε «ανθ΄ ημών» τον Γουλιμή. Και κάτι μου λέει, φίλτατε, πως στο ίδιο έργο θεατές θα στρογγυλοκαθήσουμε και πάλι. Με νέους Γουλιμήδες και νέες υπεσχημένες φοροελαφρύνσεις να σκιάζουν το λιοπύρι του Μνημονίου που έρχεται. Για πόσο, όμως;Αυτή, δυστυχώς, είναι η κουλτούρα μας. Η ειμαρμένη μας. Γιατί έτσι μάθαμε. Γιατί έτσι μας έμαθαν. Το Ρωμέικο φταίει. Δεν φταίει η πολιτική. Αλλού να ψάξουμε τους φταίχτες.Και όλα αυτά τα ιστορώ γιατί δεν μπορώ να παρακολουθώ άλλο αυτή τη χυδαία απαξίωση της