Η επόμενη μέρα…

Ενα «θα» αλλιώτικο από εκείνα τα προεκλογικά ακούω και διαβάζω τις τελευταίες εβδομάδες. Είναι το «θα» της πρόβλεψης και όχι της υπόσχεσης. Κασσάνδρες, Νοστράδαμος και γέροντες σεβαστοί της Εκκλησίας, που εκοιμήθησαν προ δεκαετιών, αξιοποιούνται για ρήσεις ή κείμενα που συνδέονται με πανδημίες...

Επιστρατεύτηκαν στην πρώτη φάση του θανατηφόρου ιού. Τώρα άρχισαν οι νέες προφητείες. Τι θα γίνει μετά. Πόσο θα αλλάξει η ζωή και η καθημερινότητά μας, θα είμαστε ξανά σε θέση να ζήσουμε ανέμελα όπως πριν, θα εκτιμήσουμε τώρα τα μικρά πράγματα που πάντοτε αφήναμε στο περιθώριο κ.ο.κ.

Αλλάζουν όλα γύρω μας κι όλα τα ίδια μένουν, τραγούδησε το 1984 ο αείμνηστος Νίκος Παπάζογλου. Εκείνη τη χρονιά ήδη από τριετίας συντάκτης της «Ελευθεροτυπίας», έμπαινα πλησίστιος στο πολιτικό ρεπορτάζ και στο 21ο έτος της ηλικίας μου. Τότε ο φόβος και ο τρόμος ήταν το AIDS. Περάσαμε τα καλύτερα χρόνια μας -όπως συνηθίζεται να λέει κανείς όταν έχει μεγαλώσει- με τον φόβο ενός φοβερού σεξουαλικώς μεταδιδόμενου νοσήματος, που αρχικά νομίζαμε ότι «κολλάει» και με τη χειραψία.

Ο φόβος φυλάει τα έρμα έλεγαν όσοι αντλούσαν σοφία από τις παροιμίες και έτσι πορεύτηκε η ζωή μας με τη μείζονα αλλαγή. Πιο συντηρητικές απόψεις άρχισαν να επανέρχονται σε μια δεκαετία που είχε ήδη ξεφύγει προς τα εμπρός σε όλους τους τομείς. Από την επιστήμη έως τα μεγάλα όνειρα, συνδυασμένα πάντα με καλύτερη ζωή, καλύτερο αυτοκίνητο, μεγαλύτερο σπίτι, μεγαλύτερο μισθό, τιμημένα γηρατειά και υπερήφανα νιάτα.

Στην επόμενη δεκαετία πόλεμος στον Κόλπο αλλά και στη Γιουγκοσλαβία. Η γειτονιά μας φλέγεται και οι προκλήσεις της Τουρκίας σε άνοδο. Ο φόβος πια ήταν γεωπολιτικός αλλά εστιασμένος στα καθ’ ημάς, με Ιμια και κραχ στο Χρηματιστήριο που Σημίτης και Γιάννος είχαν απογειώσει και είχαν μετατρέψει σε άριστο εργαλείο λαϊκισμού για να κερδίσουν τις πρώτες εκλογές του 21ου αιώνα με «θα» χυδαιότερα της δεκαετίες του ‘80.

Και έφτασε η νέα χιλιετία με ένα μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Είχα ήδη μπει στην πολιτική και το κακό με βρήκε στη Βοστόνη. Ετοιμαζόμασταν μάλιστα με τον Καραμανλή να πάρουμε την πτήση προς Νέα Υόρκη, ώσπου ξέσπασε η παγκόσμια κρίση εμπιστοσύνης. Τρομοκρατία και τρομολαγνεία μαζί.

Κάποτε (1992) ταξίδευα στις ΗΠΑ και είχα στο διαβατήριο μια ξεθωριασμένη βίζα που δεν την πρόσεξαν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, αλλά την είδαν στη Γερμανία. Η υπάλληλος του προξενείου στη Φρανκφούρτη, όπου κατέφυγα μεσημέρι Παρασκευής λίγο πριν κλείσει το ωράριό της, προθυμοποιήθηκε να μου βγάλει σε δέκα λεπτά νέα βίζα. Καλή της ώρα. Χρησιμοποίησε μάλιστα φωτοτυπία του διαβατηρίου μου για να κόψει τη φωτογραφία. Αδιανόητο σήμερα και ιδίως μετά από εκείνη τη φρικτή 11η Σεπτεμβρίου. Και τότε είδαμε πάλι τον κόσμο να αλλάζει και τη ζωή μας να κινείται σε μεγαλύτερη ανασφάλεια και αυστηρότερους ελέγχους.

Τι θα γίνει λοιπόν μετά. Το «μετά» δεν έχει έλθει ακόμα. Ζούμε τη νέα ιστορία του πλανήτη εν τω γεννάσθαι. Οι προφήτες, όσο πιο ακραίοι τόσο πιο πιστευτοί, κάνουν χρυσές δουλειές τώρα. Εγώ νομίζω πως πρέπει να αντλήσουμε υπομονή από τους παλαιότερους, που πέρασαν πολύ χειρότερα από εμάς ζώντας σε διαρκή ανασφάλεια, σε ελλειμματικές δημοκρατίες, σε πολέμους με εχθρούς και αδελφούς, σε δικτατορίες και πείνες. Ας απλώσουμε το χέρι στην αισιοδοξία και ο ένας στον άλλον. Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να τα αγγίξουμε μεταξύ τους. Η καταλαγή των πολιτικών παθών ας μην είναι προσωρινό φαινόμενο.

Θοδωρής Ρουσόπουλος (βουλευτής Ν.Δ. Β1 Περιφ. Αθηνών)

efsyn.gr