Η Χρεοκοπία του Λιγότερου Κράτους στην Αμερική και στη Χώρα μας.

Όταν το 1976, μετά από πρόταση της Κεντρικής Τράπεζας της Σουηδίας(αυτή προτείνει τον Νομπελίστα), η Ακαδημία Επιστημών της Σουηδίας έδωσε το Νόμπελ Οικονομίας στον Milton Friedman, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Σικάγου, σηματοδότησε την κυριαρχία του οικονομικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο, με απλά λόγια, ζητάει λιγότερο κράτος, λιγότερους φόρους και περισσότερη ελευθερία στις επιχειρήσεις.
Χρησιμοποιώντας μαθηματικές εξισώσεις και περίπλοκα θεωρητικά υπολογιστικά μοντέλα, τα οποία ήταν αδύνατο να επιβεβαιωθούν στην πράξη, προσπάθησε ο Μ. Friedman να αναλύσει ανθρώπινες οικονομικές συμπεριφορές. Με λίγα λόγια, κατασκεύασε ένα θεωρητικό μοντέλο(η παιδική ασθένεια της επιστήμης) δίχως την παραμικρή .......πειραματική επαλήθευση στην πράξη ή καλύτερα, όπως ισχυριζόταν ο ίδιος, κατασκεύασε ένα μοντέλο που μπορούσε να επαληθευτεί μόνο σε μια χώρα στην οποία δεν θα υπήρχε καμία αντίδραση από τα συνδικάτα και το λαό για αντιλαϊκές πολιτικές. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο προσπάθησε να εφαρμόσει το μοντέλο του στη δικτατορία της Χιλής, την εποχή του Πινοσέτ. Και για να είμαστε ειλικρινείς, μπορεί στα 17 χρόνια της αιμοσταγούς χούντας, το μοντέλο του, να είχε ως συνέπεια 3.065 δολοφονημένα άτομα, 40 χιλιάδες πολίτες στις φυλακές και πολλαπλάσιους στην εξορία, αλλά στον οικονομικό τομέα «είχε μια σχετική επιτυχία»!!! Είχε την ίδια ακριβώς «οικονομική επιτυχία» που είχαν όλες οι δουλοκτητικές κοινωνίες στους αρχαίους χρόνους(Αίγυπτος, Ασσυρία, Ελλάδα, Ρώμη, κ.λ.π.) σε αντίθεση με τις κοινωνίες της Βόρειας Ευρώπης που δεν είχαν γνωρίσει το θεσμό της δουλείας και είχαν μείνει λίγο «υπανάπτυκτες».
Το ερώτημα λοιπόν είναι:«αν όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι θέλουμε μια τέτοια κοινωνία για λίγους υπερπλούσιους και πολλούς φτωχούς, γιατί υπάρχουν ακόμη πολλοί νοσταλγοί τέτοιων νεοδουλοκτητικών-φασιστικών κοινωνιών με λίγους ελεύθερους και πολλούς νεόδουλους που θα κάνουν όλες τις βρώμικες-χειρονακτικές δουλειές.
Ο άνθρωπος, που το 1953, πολύ σωστά, έγραφε, ότι «μια θεωρία πρέπει να έχει τέτοια συμπεράσματα, που να μην επιδέχονται εμπειρική αντίρρηση», στην πράξη, έπεσε θύμα αυτής της ίδιας του και σωστής σκέψης. Αποδείχτηκε ότι το μοντέλο του δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνθήκες δημοκρατικής κοινωνίας. Και το πιο οδυνηρό για τους υποστηρικτές του, είναι το γεγονός, ότι, όχι απλώς δεν λειτουργεί σε συνθήκες δημοκρατίας, αλλά αποδείχτηκε στην πράξη καταστροφικό και μάλιστα, όχι από κάποιους αριστερούς ή εχθρούς του αγοραίου καπιταλιστικού συστήματος, αλλά από την ρεπουμπλικανική κυβέρνηση της πολιτείας του Κάνσας των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό “The Atlantic”:«Την ίδια ώρα που ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ετοιμάζεται να φέρει νομοσχέδιο για τη μείωση των φόρων για τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις, με το σκεπτικό ότι (δήθεν) θα επενδύσουν δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη της οικονομίας, ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί της πολιτείας του Κάνσας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και απευθύνονται ακόμη και στους Γερουσιαστές του Δημοκρατικού Κόμματος λέγοντάς τους να πάρουν ως παράδειγμα τις καταστρεπτικές συνέπειες της μείωσης του κράτους και της αύξησης των ιδιωτικοποιήσεων στην Πολιτεία τους, καταψηφίζοντας το νομοσχέδιο».
Σύμφωνα πάντα με το περιοδικό, «το 2012, η κυβέρνηση του Κάνσας με τον θρησκόληπτο και άκρως συντηρητικό Ρεπουμπλικάνο Κυβερνήτη Sam Brownback, έθεσε σε εφαρμογή, το ίδιο ακριβώς σχέδιο που ετοιμάζει ο Τραμπ. Μηδένισε σχεδόν τους φόρους σε πλούσιους και σε επιχειρήσεις με την προσδοκία ότι θα επενδύσουν και το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Μέσα σε ένα χρόνο έπεσαν τα έσοδα της πολιτείας κατά 8%. Tο αποτέλεσμα της μείωσης των εσόδων είχε ως συνέπεια τη μείωση των δαπανών για τη δημόσια παιδεία, τη δημόσια υγεία, τις δημόσιες υποδομές(δρόμους κ.α.) και τις κοινωνικές παροχές, δίχως να έρθουν οι επενδύσεις και η προσδοκώμενη ανάπτυξη. Ετσι, όταν τον περασμένο Μάρτη, δύο Εταιρείες Αξιολόγησης Πιστοληπτικής Ικανότητας(credit rating agency- CRA) υποβάθμισαν σημαντικά την πιστοληπτική ικανότητα της πολιτείας του Κάνσας, αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια αδιανόητη κίνηση. Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκράτες βουλευτές από κοινού, ακύρωσαν τον περασμένο Ιούνιο το νομοσχέδιο με τις φορολογικές ελαφρύνσεις, που το μόνο που πέτυχαν ήταν να κάνουν πλουσιότερους κατά μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων δολαρίων εκείνους που ήταν ήδη πλούσιοι»(Για περισσότερα, βλέπεhttps://translate.google.gr/translate?hl=el&sl=en&u=https://www.theatlantic.com/politics/archive/2017/10/tax-trump-kansas/542532/&prev=search)

Και στην Ελλάδα;
Η ίδια πολιτική του «λιγότερου κράτους και των λιγότερων φόρων για τις επιχειρήσεις» εφαρμόζεται συστηματικά και στη χώρα μας εδώ και επτά χρόνια με τη διακριτική ονομασία της «νομισματικής και δημοσιονομικής σταθερότητας», αν και η ΝΔ έχει το θάρρος ή θράσος να μιλάει ανοιχτά «για λιγότερο κράτος και λιγότερους φόρους», γνωρίζοντας ότι τα περισσότερα ΜΜΕ έχουν ήδη προλειαίνει το έδαφος, καλλιεργώντας συλλογική συνείδηση πολιτών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν πώς να προσδιορίσουν οι ίδιοι τις ανάγκες τους και το χειρότερο, δε γνωρίζουν επίσης κατά πόσον ταυτότητα, κουλτούρα και ικανότητα δράσης μπορούν να προσδιορισθούν και να επηρεασθούν από τα ΜΜΕ, τα οποία έχουν υποκαταστήσει ακόμη και τη συμβατική εκπαίδευση. «Το είπε και η τηλεόραση» και ότι λέει και δείχνει η τηλεόραση είναι η μοναδική αλήθεια.
Την ίδια στιγμή που η μεσαία τάξη προλεταριοποιείται, την ίδια στιγμή που δυο στους τρεις εργαζόμενους αμείβονται με λιγότερα από 400 ευρώ (όταν αμείβονται) και τα ποσοστά ανεργίας, τα επίσημα, είναι πάνω από το 21% και των νέων πάνω από το 45%, παρότι πολλές δεκάδες χιλιάδες νέοι έχουν πάρει το δρόμο της ξενιτιάς, την ίδια στιγμή οι αυξήσεις πολυτελών αυτοκινήτων σημειώνουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, που σημαίνει ότι η κρίση, όχι μόνο δεν έπληξε κάποιους λίγους αλλά τους έκανε πλουσιότερους.
Την ίδια στιγμή, που κάτω από τις ευλογίες της Χρυσής Αυγής, οι Ελληνες εφοπλιστές, σχεδόν δεν φορολογούνται, αλλά ούτε επενδύουν στην Ελλάδα (σύμφωνα με το νόμο 27/1975 ο οποίος προβλέπει για τους έλληνες εφοπλιστές 56 φοροαπαλλαγές και είναι συνδεδεμένος με το ελληνικό Σύνταγμα, ώστε να μην μπορεί να αλλάξει και σύμφωνα με τον οποίο, κάθε πλοίο με ελληνική σημαία πληρώνει το χρόνο φόρο από 3.000 έως 8.000 ευρώ) Ελληνες συνταξιούχοι, ακόμη και άνεργοι καλούνται να πληρώσουν φόρους για το πρώτο σπίτι, ακόμη και για τα χωράφια τους.
Την ίδια στιγμή, που η δημόσια υγεία, η δημόσια παιδεία και οποιαδήποτε άλλη δημόσια υπηρεσία έχουν πάρει χαρακτηριστικά τριτοκοσμικής χώρας, τράπεζες και λοιπές επιχειρήσεις καυχώνται και διαφημίζουν τα κέρδη τους, προπαγανδίζοντας παράλληλα μέσα από τα ΜΜΕ που είναι υπό το έλεγχό τους, την ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση του κράτους, πείθοντας τους απελπισμένους ότι ο μεγάλος δημόσιος τομέας και εκείνοι οι ίδιοι (μαζί τα φάγαμε)είναι η κύρια αιτία της αθλιότητάς τους.