Δουλειά ή δουλεία στον τουρισμό;...

Οταν απολαμβάνουμε τα κοκτέιλ στις πισίνες των ξενοδοχείων και βρίσκουμε τα δωμάτιά μας πάντα καθαρά και τακτοποιημένα μετά από κάθε μας έξοδο (όσοι, τέλος πάντων, μπορούμε να το κάνουμε ακόμη αυτό) ούτε που υπολογίζουμε ότι τα πράγματα δεν γίνονται μόνα τους. Για το κοκτέιλ εργάστηκε το παιδί στο μπαρ, για... την τακτοποίηση του δωματίου η καμαριέρα, για την καθαριότητα της πισίνας ο επιφορτισμένος γι' αυτή τη δουλειά.

Ολοι οι παραπάνω δουλεύουν σεζόν. Για να μιλήσουμε απλά έχουν μετακομίσει για ένα εξάμηνο στον τόπο που βρίσκεται η ξενοδοχειακή μονάδα (ή το εστιατόριο ή το μπαρ και πάει λέγοντας) για να εργαστούν. Με αυτούς τους ανθρώπινους τροχούς κινείται η "βαριά βιομηχανία" του τουρισμού στην Ελλάδα (και οπουδήποτε στον κόσμο, απλά εδώ θα εξεταστεί το ελληνικό παράδειγμα).Αμοίβονται επαρκώς αυτοί οι "τροχοί;". Μα ελάτε τώρα, ας μην κάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε... Ξέρουμε όλοι ότι η δουλειά σε σεζόν είναι σκληρή, υποαμειβόμενη, συχνά θυμίζει δουλεία προηγούμενων αιώνων. Και προφανώς, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν εσχάτως οι ξενοδόχοι, έτσι εξηγείται γιατί περίπου 50.000 θέσεις εργασίας έχουν παραμείνει κενές εφέτος στον τουρισμό. Κοίτα να δεις που κάποιες φορές αυτός ο "ιερός" νόμος της αγοράς, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, φέρνει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα, για τους εργοδότες, αποτελέσματα.
"ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΤΙΔΑ, ΣΑΠΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ"Η Α. δουλεύει σεζόν πολλά καλοκαίρια τώρα. Είναι καμαριέρα. Για πρώτη φορά εφέτος είπε να δοκιμάσει την τύχη της σε τετράστερο ξενοδοχείο και όχι σε πεντάστερο όπου "οι απαιτήσεις είναι πολλές". Το μετάνιωσε πικρά. Δικαίως, όπως θα καταλάβετε από τις περιγραφές.
"Δουλέψαμε επί σχεδόν ενάμιση μήνα. Υπογράψαμε ένα πράσινο χαρτί το οποίο υποτίθεται ότι ήταν το έγγραφο της πρόσληψής μας. Αναζητήσαμε το έγγραφο αυτό στην Εργάνη, δεν υπήρχε πουθενά. Αποδείχθηκε ότι δουλεύαμε επί 45 ημέρες χωρίς να μας έχει προσλάβει" μας λέει αγανακτισμένη.
Και δεν είναι μόνο αυτό: "Τύποις, το ξενοδοχείο έδειχνε κλειστό. Ομως είχαμε ανοίξει, 20 από τα δωμάτια είχαν πελάτες. Οι συνθήκες άθλιες. Το νερό στα καταλύματά μας έκλεινε από τις 9 το βράδυ. Ο ιδιοκτήτης προσβλητικός, απότομος, να βρίζει συνέχεια θεούς και δαίμονες. Μας παρατηρούσε ότι αργούσαμε να καθαρίσουμε τα δωμάτια αλλά ήθελε δουλειά τέλεια. Τρίβαμε τα πατώματα δύο και τρεις φορές. Ε, δεν άντεξα. Ηρθα σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο στο ίδιο νησί".
Για πόσα χρήματα έγινε η προηγούμενη πρόσληψη στο τετράστερο ρωτήσαμε: "Για 900 ευρώ το μήνα. Που δεν ξέραμε πότε και αν θα τα παίρναμε. Ηδη μου χρωστά. Αλλά ήταν και οι συνθήκες. Εμαθα εκ των υστέρων ότι τα παιδιά στην κουζίνα έπεφταν κάτω το ένα μετά το άλλο από γαστρεντερίτιδα. Στα δωμάτιά μας οι σκάλες ήταν σάπιες, κινδυνεύαμε. Στο πεντάστερο που ήρθα τα λεφτά είναι τα ίδια αλλά ξέρω τουλάχιστον ότι θα τα πάρω. Και η δουλειά οκτάωρο. Οχι όπως τον προηγούμενο που δουλεύαμε χωρίς σταματημό από το πρωί μέχρι το βράδυ".
Για να διαβασετε ολοκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ