Ας τελειώσει αυτός ο ελληνοτουρκικός πόλεμος όπως ξεκίνησε!....

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Ένας πόλεμος καφενείου ή καλύτερα «πόλεμος-καφενείο» διεξάγεται τον τελευταίο καιρό μεταξύ της ελληνικής και τουρκικής πολιτικής ηγεσίας και μεταξύ των τουρκικών ΜΜΕ και των ελληνικών, αντιστοίχως.
Ένας πόλεμος σαν φάρσα οπερέτας από παράγοντες και παραγοντίσκους που κατασκευάζουν ταυτότητα μέσω πολεμικών απειλών και σοβινιστικών αφορισμών, παληκαρισμών και λεονταρισμών. Ένας πόλεμος διασκεδαστών της πραγματικότητας στην Ελλάδα και στην Τουρκία, αντιστοίχως.
Πρόκειται για επιχειρήσεις που διεξάγονται σε ένα διαλογικό πεδίο μάχης (discursive battleground) στο οποίο προστίθενται σημειολογικά φορτισμένα περιστατικά, κατασκευασμένα ως αφόρητες προκλήσεις (: σύλληψη και κράτηση στρατιωτικών στη μεθοριακή γραμμή, εμβολισμοί πλοίων, ναυτικοί αποκλεισμοί εν είδει ασκήσεων, αυθαίρετες έρευνες για υδρογονάνθρακες, στρατιωτική παρουσία σε βράχια για να αποκτήσουν το νομικό στάτους νησιών, εικονικές αερομαχίες, «παιχνίδι» με τους μετανάστες και τη «διάσωσή» τους, επιθετική αναδιάρθρωση στρατιωτικών..... σχηματισμών κλπ.) και δογματοποίηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στη βάση των πολιτικών ισχύος.

Μα, εμείς δεν φταίμε, εμείς είμαστε οι καλοί, οι αμυνόμενοι! Οι Τούρκοι φταίνε. Αυτοί προκαλούν, εμείς απλώς προκαλούμαστε ως ευαίσθητοι πατριώτες, οι οποίοι σκέφτονται μήπως είναι σωστό και πάντα επίκαιρο το ποδοσφαιρικό δόγμα «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» ή το στρατηγικό περί προληπτικής επίθεσης! Τα ίδια λένε και σκέφτονται φωναχτά πλέον και οι απέναντι. Οι Έλληνες είναι πονηροί και θρασείς και επιδιώκουν να μας αποκλείσουν από το Αιγαίο που το βλέπουν σαν ελληνική λίμνη και την Ανατολική Μεσόγειο. Επίθεση, λοιπόν, και έμπρακτη αμφισβήτηση των ελληνικών αιτιάσεων περί δικαιωμάτων κυριαρχίας και εκμετάλλευσης σε στρατηγικά κρίσιμες περιοχές για το τουρκικό εθνικό συμφέρον!
«Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς» (: Ηράκλειτος με στολή εκστρατείας στη θάλασσα, τον αέρα, τη στεριά, στην αγορά, στη κοινωνία.. τώρα και στο διάστημα)! Πόλεμος με κουβέντες και προκλήσεις στρατοκρατικού τύπου για να ζεσταθούν οι απελπισμένοι από την οικονομία και τη κοινωνική τους υποβάθμιση και να ενισχυθούν οι πολιτικοί και οι πολιτικές δυνάμεις στην Τουρκία και την Ελλάδα που υποσχέθηκαν ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη για να προσφέρουν τελικά …πόλεμο! «Πόλεμος πάντων πατήρ», λοιπόν, εκεί όπου γαμιέται η μάνα της δημοκρατίας και της ευημερίας!
«Οι δημοκρατίες δεν πολεμούν μεταξύ τους» είναι το δόγμα που κυριαρχεί στο Δυτικό αφήγημα περί πολέμου και ειρήνης. Άρα, δεν υπάρχει κανένα θεωρητικό πρόβλημα στον πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αφού σύμφωνα με το ίδιο αφήγημα η Τουρκία δεν είναι κανονική δημοκρατία και η Ελλάδα μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας και δημοκρατίας, εξαιτίας της οικονομικής της κατάρρευσης και του μοντέλου διάσωσής της από εταίρους και συμμάχους της.
Στο καφενείο κυριαρχεί ο πόλεμος, η απάτη της ιδέας του πολέμου, καθώς η απάτη περί ευημερίας και δικαιοσύνης που αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο της προπαγάνδας τόσο της τουρκικής, όσο και της ελληνικής κυβέρνησης έχει ήδη καταρρεύσει!
Ποιο είναι το κοινό συμφέρον του ελληνικού και τουρκικού λαού, εδώ που φτάσαμε; Να τελειώσει αυτός ο ελληνοτουρκικός πόλεμος όπως ξεκίνησε, σαν «πόλεμος-καφενείο». Να τελειώσει έστω σαν μια οπερέτα διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο ηγεσιών στη βάση ενός νέου συμφώνου «μη-πολέμου». Ας επαναληφθεί ως φάρσα έστω η μεθοδολογία όχι ακριβώς της ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών, αλλά η μεθοδολογία «πάση θυσία αποφυγή στρατιωτικής σύγκρουσης». Οι «χώρες περιορισμένης δημοκρατίας» το μόνο που μπορούν να κάνουν για να αντιμετωπίσουν την αναμεταξύ τους προστριβή δίχως καταστροφή και αίμα, είναι μη-πόλεμο. Η ειρήνη θα πρέπει να περιμένει την αποκατάσταση της πλήρους λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.
Όποιος εκβιάσει την (μόνιμη / σταθερή) ειρήνη αυτή τη στιγμή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, απλώς θα φέρει τον πόλεμο με στρατιωτικά μέσα πιο κοντά. Μια συνθήκη μη-πολέμου με δραστικό περιορισμό των προκλήσεων και από τις δύο πλευρές είναι η μόνη πρακτικά δυνατή στη συγκυρία μέθοδος ειρηνικής συνύπαρξης στην περιοχή μας, μέχρις ότου η κανονική λειτουργία της δημοκρατίας με ευημερία επιτρέψει (οδηγήσει σε) διαπραγματεύσεις που θα ορίσουν ένα μόνιμο καθεστώς ειρήνης, στη βάση της στενής συνεργασίας των δύο χωρών σε όλα τα επίπεδα.