Γιατί λατρεύω το Ναδάλ…

Στην κουλτούρα των σοφών Ιαπώνων, ήρωας δεν είναι αυτός που φτάνει στην κορυφή κάνοντας κάποιο κατόρθωμα. Αυτός μπορεί να είναι ένας ικανός άνθρωπος, ένας τολμηρός πολεμιστής, ή ακόμα και ένας τυχερός που βρέθηκε εκεί που έπρεπε τη στιγμή που έπρεπε. Ηρωας, κατά τους Ιάπωνες, είναι αυτός που φτάνει στην κορυφή, πέφτει και μετά ξαναφτάνει εκεί, δείχνοντας αντοχή στον πόνο, δηλαδή στην ήττα. Ο ισπανός τενίστας Ράφα Ναδάλ, νικητής την Κυριακή στο Ρολάν Γκαρός, είναι χωρίς αμφιβολία πρωταγωνιστής σε μια υπέροχη αθλητική ιστορία του καιρού μας, ένας ήρωας που επανέρχεται κάθε φορά που όλοι τον ξεγράφουν.Αγαπάω πολύ το Ναδάλ και δεν το χω κρύψει ποτέ. Τον έχω στην καρδιά μου από το 2008, όταν τον είδα να κερδίζει κάθε αντίπαλο στο χόρτο του Γουίμπλετον, με τελευταίο τον τότε ανίκητο Φέντερερ. Αριστερόχειρας, ψηλός και επιβλητικός, οπλισμένος με το δυνατότερο φόρχαντ που έχουμε δει στο τένις, ο Ναδάλ ήταν ο άνθρωπος που έριξε τότε από το θρόνο τον ανίκητο βασιλιά Ελβετό, τον οποίο μάλιστα στη συνέχεια κέρδιζε σχεδόν παντού, αποδεικνύοντας ότι ο θρίαμβός του δεν ήταν συμπτωματικός. Στα 23 του, ο Ναδάλ είχε τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις του Ρολάν Γκαρός, όπου κάνει πλάκα σε όλους! ΄Οταν κέρδισε τον Ελβετό στο χόρτο του Λονδίνου, εκεί δηλαδή που ο Φέντερερ έκανε επίδειξη δύναμης, πολλοί στοιχημάτιζαν ότι ο Ισπανός θα ξεπεράσει τον Ελβετό σε κατορθώματα: μαζί κι εγώ. Κανείς τότε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τη στιγμή του θριάμβου του Ναδάλ, ξεκινούσε το δράμα του. Η καταπόνηση του Ισπανού στην προσπάθεια του να ρίξει το αδιαμφισβήτητο νούμερο 1 της ιστορίας του σπορ από την κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης, υπήρξε τόσο μεγάλη ώστε ο σπουδαίος αυτός αθλητής κατέρρευσε από την υπερπροσπάθεια. Μετά τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό του το 2009 και την πρώτη πολύμηνη απουσία του από τα κορτ,  ο όρος «ξεπέρασε στον εαυτό του» απέκτησε χάρη στο Ναδάλ πραγματικά νόημα: ο Ισπανός για να ρίξει έστω για λίγο τον Φέντερερ από την κορυφή υπέβαλε τον εαυτό του σε ένα διαρκές μαρτυρικό στρες που ήταν αδύνατο να συνεχιστεί. Η τενοντίτιδα που τον ταλαιπώρησε για δεκαπέντε μήνες ήταν η απόδειξη ότι τα γόνατά του δεν άντεξαν την υπερπροπόνηση: οι αγωνιστικοί ρυθμοί στους οποίους ο ίδιος επέβαλε τον εαυτό του τον εξόντωσαν, αλλά δεν «τον σκότωσαν». Το 2010, η ολική του επαναφορά, η κατάκτηση του Ρολάν Γκαρός και η επιστροφή του στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης προκάλεσε θαυμασμό: η  εφετινή του δεύτερη επιστροφή, μετά από εννέα περίπου μήνες απουσίας εκπλήσσει λιγότερο. Συμβαίνει όπως με τις ιστορίες του Σούπερμαν: για ένα υπεράνθρωπο όλα είναι απλά. Φέτος το κατόρθωμά του δεν ήταν η εύκολη νίκη του στον τελικό κόντρα στον μονίμως στο νούμερο 5 του κόσμου Φερέρ, όσο η νίκη του κόντρα στο Τζόκοβιτς σε ένα ημιτελικό που κράτησε 4 ώρες και 32 λεπτά. Όμως για τον άνθρωπο που κάποτε νίκησε τον Φέντερερ στο Γουίμπλετον, αυτή η νέα επική επικράτηση είναι απλά η επιβεβαίωση της υπεροχής του στο χώμα: κανείς ποτέ στην πιο κουραστική από τις επιφάνειες δεν ήταν καλύτερος του.   Η ιστορία του τένις είναι  μια ιστορία μεγάλων μονομαχιών και είμαστε τυχεροί που στις μέρες μας έχουμε δει πολλές τέτοιες. Φυσικά η μεγαλύτερη παραμένει η νίκη του Ναδάλ επί του Φέντερτερ στο Γουίμπλετον το 2008. Η αναμέτρηση των δύο αρχίζει τέσσερα χρόνια πριν στο «τσιμέντο» του Μαϊάμι. Ο Φέντερερ είναι ήδη νούμ 1 του κόσμου κι έχει κερδίσει το Αμέρικαν Οπεν και το Οπεν της Αυστραλίας όταν στον 3ο γύρο του συγκεκριμένου τουρνουά εμφανίζεται απέναντί του ένας αριστερόχειρας Ισπανός διάβολος τέσσερα χρόνια νεότερός του και 4925 βαθμούς πίσω του στην κατάταξη. Πριν ο Ελβετός καταλάβει που έμπλεξε ο 17χρονος Ναδάλ έχει κερδίσει την πρώτη μάχη 2-0 (6-3, 6-3). Οι δυο τους συναντιόνται για δεύτερη φορά ένα χρόνο αργότερα στον τελικό του ίδιου τουρνουά. Αυτή τη φορά ο Ρότζερ δεν εκπλήσσεται, αλλά ιδρώνει: τον κερδίζει στο πέμπτο σετ, αφού προηγουμένως ο Ισπανός (που έχει φτάσει σε ένα χρόνο στο νούμερο 11 της παγκόσμιας κατάταξης) προηγείται με 2-0. Ακολουθούν 16 μεταξύ τους ματς σε τρία χρόνια. Ο Φέντερερ είναι πάντα το νούμερο 1, αλλά ο Ναδάλ έχει 11 νικες, πέντε από τις οποίες συνεχόμενες. Πριν τον κερδίσει στον ιστορικό τελικό του Γουίμπλετον τον έχει κερδίσει σε τρεις ακόμα τελικούς, στο Αμβούργο (2-1, δηλαδή 7-5, 6-7, 6-3), στο Μονακό (2-0, δηλαδή 7-5, 7-5) και στο Ρολάν Γκαρός με ένα ξερό 3-0. Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια: οι έντεκα αυτές νίκες ήταν ή σε γήπεδα με χώμα ή σε σκληρές συνθετικές επιφάνειες. Η νίκη του Ναδάλ στο χόρτο του Γουίμπλετον απέναντι στο βασιλιά Φέντερερ έμοιαζε τότε εκτός λογικής. Ο Ναδάλ για να κερδίσει τότε χρειάστηκε να μείνει ψύχραιμος απέναντι στην κρυστάλλινη αριστοκρατική κλάση του Φέντερερ: να τη νοιώσει και να μην τρομάξει. Η νίκη του τότε και η κατάληψη της πρώτης θέσης στην βαθμολογία του ATP λίγο αργότερα, δεν ήταν η νίκη της άμυνας απέναντι στην επίθεση, όπως απλόϊκά κάποιοι τόνιζαν μπερδεύοντας την αντοχή με την άμυνα και την ποιότητα με την επίθεση, αλλά ο θρίαμβος της εργατικότητας και της προσήλωσης απέναντι σε χαρίσματα σχεδόν θεϊκά: αγαπάω το Ναδάλ γιατί είναι στα μάτια μου από τότε ένας άνθρωπος που νίκησε ένα Θεό, στηριγμένος στις γήινες αρετές του. Τον θυμάμαι τότε να βρίσκει ένα μοναδικό τρόπο για να πάει το ματς στο δικό του ρυθμό μεγαλώνοντας απίστευτα (για τα δεδομένα του Γουίμπλετον) τη διάρκεια των γκέιμς. Θυμάμαι ακόμα ένα κείμενο του Ρίνο Τομάζι που επισήμανε ότι ο Φέντερερ είχε καταφέρει να κλείσει με βολέ μετά από δικό του σερβις ένα πόντο, έπειτα από επτά ολόκληρα γκέιμς: για να έχετε μια εικόνα του πόσο τον είχε μπλέξει ο Ισπανός σκεφτείτε ότι στον ημιτελικό με το Σάφιν αυτό το σερβις – βολέ παιγνίδι το έκανε επιτυχημένα 26 φορές! Ο Ναδάλ είχε χάσει ένα χρόνο πριν από τον Φέντερερ μετά από πέντε σετ, αλλά είχε μάθει ότι μόνο μεγαλώνοντας κι άλλο το χρόνο του παιγνιδιού μπορεί να τα καταφέρει! Εκτοτε ο χρόνος έγινε ο μεγάλος αντίπαλος και ο μεγάλος φίλος: κάθε ώρα στο γήπεδο μεγάλωνε τους πόνους του στα γόνατα, αλλά ποτέ του δεν έχασε ματς που ολοκληρώθηκε σε περισσότερες από 3,5 ώρες! Φέτος κόντρα στο Τζόκοβιτς βρήκε τη δύναμη να γυρίσει την ώρα που θεωρούσαν ότι το ρεζερβουάρ του άδειασε από ενέργεια.Χαίρομαι για την επιστροφή του Ναδάλ και τον περιμένω στο Γουίμπλετον εκεί που το αβαντάζ θα το έχουν όλοι οι άλλοι. Δεν ξέρω πόσο αντέχουν τα πόδια του και αν θα τα καταφέρει μόνος κόντρα σε όλους. Πάντα πίστευα ότι οι τραυματισμοί του και οι απουσίες του μετά τη νίκη επί του Θεού Ρότζερ στο Γουίμπλετον ήταν ένα είδος τιμωρίας από τη Μοίρα που δε συγχωρεί τους ανθρώπους που κερδίζουν τους Θεούς. Αλλά είναι ακριβώς αυτή η τόλμη του και η ροπή του στη βλασφημία, αυτό που στην περίπτωσή του με συναρπάζει…