Ο Δημήτρης Καμπουράκης σπάει τη σιωπή του για τη ''συμφωνία'' του με ΑΝΤ1-ΣΚΑΪ...

Εγώ ο περιζήτητος

Και ξάφνου άρχισε να χτυπά δαιμονισμένα το τηλέφωνό μου. Το κουδούνισμα με ξύπνησε απότομα, από έναν (έξωθεν επιβεβλημένο) τρίχρονο λήθαργο. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι την προηγούμενη νύχτα, είχα υποστεί μια τρομακτική μεταμόρφωση, που όμοιά της μόνο ο Γκρέκορ Σάμσα του Κάφκα είχε αξιωθεί να βιώσει. Άγνωστο πώς και γιατί, από τηλεοπτικός αποσυνάγωγος είχα μεταμορφωθεί σε πολύφερνη νύφη. Πόρνη ζωή…

Δεν προτίθεμαι να δώσω πληροφορίες περί των τηλεοπτικών τεκταινομένων για το ασήμαντο πρόσωπό μου, υπάρχουν άφθονες (αληθινές ή εικαζόμενες) στις σελίδες για τα media κάθε εφημερίδας και κάθε ιστοσελίδας. Καμια από τις δημοσιευόμενες εκδοχές δεν διοχέτευσα του λόγου μου, από κάπου αλλού τις αλίευσαν οι ικανότατοι συνάδελφοι.

Προτίθεμαι όμως να φιλοσοφήσω άνευ μαλακίας (με την αρχαιοελληνική έννοια της μαλθακότητας και ουχί του αυνανισμού), καθότι αυτή η μεταμόρφωση που υπέστην αιφνιδίως έλαβε στα μάτια μου διαστάσεις υπερφυσικής μαγείας. Λες και ξαφνικά μεταφέρθηκα στο κάστρο του Χάρι Πότερ. Λες και οι φωνές που άκουγα από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, προέρχονταν από ομιλούντα πορτραίτα, κρεμασμένα στην απόληξη μιας ζωντανής σκάλας ή ενός παλλόμενου διαδρόμου κάποιας σχολής Χόγκουαρτς, που από κολλέγιο μαγείας είχε μεταμορφωθεί σε άθροισμα τηλεοπτικών σταθμών.

Η απόκοσμη έκπληξη που ένιωσα ακούγοντας την βροχή των προτάσεων, μόνο με αυτήν του Αουρελιάνο Μπουενδία στα ‘’100 χρόνια μοναξιά’’ του Μαρκές θα μπορούσε να συγκριθεί (όταν κοίταζε τους γύφτους με τα ιπτάμενα χαλιά να περνούν πάνω απ’ το κεφάλι του στον ουρανό του Μακόντο). Εγώ λοιπόν, ο επί τριετία προγραμμένος πρώην παρουσιαστής του καταραμένου Mega, (προπυργίου της διαπλοκής και της διαφθοράς, Βαστίλης του παλαιού κατεστημένου που κατέπεσε με πάταγο παρασέρνοντας τα σύμβολά του και όσους έτυχε να εργάζονται σ’ αυτά), πάνω που είχα αρχίσει να συμφιλιώνομαι με τη δίκαιη επαγγελματική και κοινωνική τιμωρία που μου είχαν επιβάλλει αγανακτισμένοι και Συριζανέληδες, αναδύθηκα ξάφνου εκ του μηδενός, ολοζώντανος και φέρελπις.

Τι να 'ναι άραγε ετούτο πάλι; Να 'ναι η αγορά που αργά ή γρήγορα καταλαβαίνει ποιος αξίζει και ποιος είναι τενεκές ξεγάνωτος; Μήπως είναι η επανάκαμψη της κληρονομιάς του Ηροδότου, που μιλά για το μυθικό πτηνό Φοίνικα που ξεπροβάλει μέσα από τις στάχτες του κραταιός και έτοιμος να ξανακατακτήσει τον κόσμο; Ή ίσως είναι η επιβεβαίωση της (χυδαίας πλην αληθινής) λαϊκής παροιμίας ‘’καυ…ει ο γάιδαρος προτού ψοφήσει’’; Ιδού το μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα που με τσιγαρίζει αυτές τις σημαδιακές ημέρες, ενώ το τηλέφωνό μου συνεχίζει να κουδουνίζει δαιμονισμένα.

Τουλάχιστον δεν χάσαμε τον αυτοσαρκασμό μας. Αυτός άλλωστε μας διέσωσε όταν -ως επικηρυγμένοι Μενουμευρώπηδες- κυνηγούσαμε το πεντακοσάρικο με το ντουφέκι μέσα σε μια τηλεοπτική (και εν γένει δημοσιογραφική) έρημο, γεμάτη αγριόσκυλα που είχαν ειδίκευση στο κυνήγι αποδιοπομπαίων τράγων. Η θαλπωρή ολίγων φίλων που μας πρόσφεραν εργασία αψηφώντας την προγραφή μας, τιμά πρωτίστως αυτούς και τη γενναιότητά τους. Η αναγνώριση και ανταπόδοση εκ μέρους μας αποτελεί ηθικό μας χρέος. Έτσι το βλέπω εγώ.

Και μετά από τούτα τα μαγικά και απρόσμενα, αναρωτιέται κανείς: Να χαρεί την προσφερόμενη τηλεοπτική παλινόρθωσή του μ’ ένα αίσθημα δικαίωσης και προσωπικού θριάμβου; Ν’ αρχίσει να κουνά το δάκτυλο στους κυνηγούς επικηρυγμένων (που τώρα αρχίζουν να λουφάζουν περίτρομοι για τα επερχόμενα) απαγγέλλοντας εκδικητικές παροιμίες για λάχανα και παραπούλια; Να βυθιστεί στα τάρταρα μιας απελπισμένης σιωπής σαν άλλος Μόμπι Ντικ καρφωμένος απ’ το καμάκι του Αχαάβ, εν πλήρει επιγνώσει της ματαιότητας των κύκλων της ζωής; Ή να τα στείλει όλα στον διάολο και να πάει αλλού; Εδώ σε θέλω…

Του Δημήτρη Καμπουράκη στο Liberalhttp://www.tvnea.com