28η Οκτωβρίου:Ημέρα μνήμης και Ελευθερίας...

Φίλοι και φίλες του TVNEA.COM,28η Οκτωβρίου σήμερα ,μια ημέρα μνήμης και Ελευθερίας,μια ημέρα πολέμου που σφράγισε τη μετέπειτα πορεία του Ελληνισμού.Συνάμα, όμως,είναι και μια μέρα που δυστυχώς -τηρουμένων των αναλογιών-προσιδιάζει στη σύγχρονη εποχή,όπου ο πόλεμος,έχοντας λάβει μια τρομακτικά διαφοροποιημένη μορφή,δεν παύει να προκαλεί πόνο,εξαθλίωση,αγανάκτηση.Εν ολίγοις,δεν παύει να είναι παρών στα βήματα του σύγχρονου ανθρώπου παρεμποδίζοντάς τα χωρίς κανένα έλεος.Δείτε παρακάτω μια εξαιρετική τοποθέτηση για το -ας μου επιτραπεί ο όρος-σύγχρονο Έπος του '40.

-Ένα γράμμα στον ανώνυμο ήρωα με τα πολλά πρόσωπα-
Γράφει η Βάσω Παπαδάκη,καθηγήτρια Φιλόλογος

Αγαπητέ μου,
Ακόμα θυμάμαι τη μεγάλη γαλανόλευκη σημαία να κυματίζει στο μπαλκόνι του παππού, τις εορτές στο σχολείο και τις ελληνικές ταινίες να αναβιώνουν σκηνές από την κατοχή. Πάντα θεωρούσα πως το μεγαλείο της ψυχής σας, η ανεξάντλητη δύναμη και το γενναίο σθένος που επιδείξατε, σας έκανε κάτι παραπάνω από ήρωες, κάτι που ξεπερνά την ανθρώπινη φύση και τη δική μου σύγχρονη λογική. Στο μυαλό μου σας έχω πλάσει σαν ένα έργο τέχνης με πολλά πληγωμένα πρόσωπα, με μόνη μεγαλόπρεπη λάμψη την ελπίδα των ματιών σας για ελευθερία. Σαν πλάσματα βγαλμένα και πλασμένα από υλικά που αγνοώ… αντισταθήκατε, πολεμήσατε, παλέψατε, ηττηθήκατε προσωπικά και νικήσατε ηθικά και εθνικά…Χμ…και γω…εγώ σας κοιτώ από μακριά και σας θαυμάζω, σας καμαρώνω ως ταπεινός απόγονός σας, με θολωμένο και δεμένο ,με τις αόρατες αλυσίδες, νου, με ανήμπορη δύναμη και ουτοπική επαναστατική διάθεση.
Γιατί στα γράφω όλα αυτά; Δεν ξέρω… ίσως επειδή νιώθω ταπεινωμένη, τόσο από τον ίδιο μου τον εαυτό όσο και από την κοινωνία. Ταπεινωμένη και ηθικά εξαντλημένη, θέλω να σας μοιάσω, μα είμαι ανάξια. Τι κι αν χρόνια τώρα προσπαθείτε με αυτή την εθνική παρακαταθήκη που μας αφήσατε, να μας διδάξετε να παλεύουμε, να διεκδικούμε, τίποτε το σπουδαίο δεν καταφέραμε. Ξέρεις… πολλές φορές κλείνω τα μάτια και σας βλέπω. Βλέπω εικόνες με παλικάρια αρματωμένα να παλεύουν στα βουνά, παιδιά και μανάδες να σπαράζουν στο κλάμα, να αποχωρίζονται τα πρόσωπα που αγαπούν, να ζουν μες στη φτώχεια και την πεινά. Έπειτα ανοίγω τα μάτια και αυτές οι εικόνες έρχονται σε πλήρη αντιστοιχία μ’ αυτές που έπλασε ο νους. Φτώχεια, πείνα, ξενιτιά και ένας συνεχής αγώνας για την επιβίωση. Έχω την αίσθηση πως ο πόλεμος ζωντανεύει ξανά, με σύγχρονα,πια,μέσα και όρους. Το δικός σας χθες ξημέρωσε στα μάτια μου σα σήμερα. Κι όμως εγώ δεν αντιδρώ, μα πώς, με τι όπλα; Οι ορατοί και αόρατοι εχθροί του παρελθόντος ξυπνούν, ζωντανεύουν και διεκδικούν αναίσχυντα για ακόμη μια φόρα ό,τι δεν τους ανήκει. Εμείς, απλοί θεατές στις πράξεις τους, εσείς μάχιμοι, πρωτοστάτες στις επάλξεις του αγώνα.
Με ποια ιδανικά σας έθρεψε τούτος εδώ ο τόπος και γω γιατί δεν τα χω;

Μπορεί να πάλεψες για να ζω ελεύθερη, αλλά δεν είμαι. Μπορεί να μην έχω σημάδια στο σώμα από πόλεμο, αλλά πολεμώ καθημερινά να αποφύγω τα δηλητηριασμένα βέλη που έχουν στόχο τη θόλωση του μυαλού και την ύπνωση της κρίσης. Πολλές είναι οι φορές που δεν τα καταφέρνω, και συγχώρα με, γιατί εσύ θυσίασες τη ζωή σου και εγώ απλά δεν μπορώ να κρατηθώ ξύπνια. Και πάλι συγχώρα με...

Με σεβασμό, το παιδί σουhttp://www.tvnea.com