Μήνυμα ελήφθη - over ...

του Βασίλη Πάικου

Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι τέτοιο που να προκαλεί εξελίξεις. Όχι τουλάχιστον άμεσες εξελίξεις. Δίνει ωστόσο πολιτικά παράγωγα. Τα οποία δεν μπορεί παρά μεσοπρόθεσμα να εμφανιστούν. Και να αποδώσουν.
Το ίδιο εκλογικό αποτέλεσμα εμπερικλείει μηνύματα. Προς όλους. Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Κάλπη χωρίς μηνύματα δεν υπάρχει. Κάποιοι μας διαβεβαίωσαν πως τα έλαβαν κιόλας. Ας επιχειρήσουμε να δούμε λοιπόν την εικόνα.

*Ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ήταν ο πρώτος που μας είπε πως «έλαβε το μήνυμα». Το μήνυμα της κατά 7% μείωση της εκλογικής του δύναμης, και της κατά 4% απόστασης από τον κεντρικό του αντίπαλο. Και, προκειμένου να μας πείσει, ξεκαθάρισε πως θα επιμείνει στην ίδια πολιτική. Με κάποιες «επιταχύνσεις» ίσως, και με προσπάθεια ανακούφισης(!) κάποιων ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Απ' ό,τι πάντως προκύπτει από το ρεπορτάζ, την κίνηση «φυγής προς τα εμπρός», ο Πρωθυπουργός την εννοεί μέσω ανασχηματισμού. Που πάει να πει πως, πέρα από κάποιες πρόσκαιρες εντυπώσεις, μηδέν εις το πηλίκον. Άσε δε που, με δεδομένο ότι ο Πρωθυπουργός δείχνει να θεωρεί πως μπορεί, με πλήρη άνεση, να συνεχίσει να κυβερνά, δίχως την ελάχιστη πολιτική «επιφύλαξη», λες και δεν συνέβη τίποτα, όχι μήνυμα δεν έλαβε, ούτε καν σήμα, ούτε νεύμα. Επί της ουσίας πάντως και επί της πράξης, τόσο ο ίδιος όσο και ο εταίρος αντιπρόεδρός του, εμφανέστατα προπονούνται για το ρόλο της αντιπολίτευσης. Όταν, σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους, αρχίζουν και τελειώνουν «αντιπολιτευόμενοι» τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, κάτι ξέρουν...

*Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιώθηκε ως προς το σύνθημά του «Πρώτη φορά Αριστερά», δεδομένου πως είναι πράγματι η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της Χώρας, που η αριστερά εξασφαλίζει -απολύτως διακριτή- πρωτιά, σε αναμέτρηση εθνικής κλίμακας. Δεν δικαιώθηκε ως προς τον εκλογικό του στόχο για άμεση «ανατροπή». Όπως -λογικά- θα συνέβαινε αν, ας πούμε, η υπέρ του διαφορά ήταν πάνω από 7-8 μονάδες, ή αν σημείωνε σκορ υψηλότερο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από κοινού. Και είναι μεν σημαντικό για κείνον ότι «έδεσε» το εκλογικό του ποσοστό του 2012, πράγμα διόλου αυτονόητο. Αποδεικνύοντας πως δεν ήταν περιστασιακή η υπερενίσχυσή του μεταξύ του 2009 και του 2012. Από την άλλη, δεν κατόρθωσε να αυξήσει εκείνα του τα εκλογικά ποσοστά.
Είναι απολύτως σαφές, και από το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης, πως το «μήνυμα» για τον ΣΥΡΙΖΑ, συνίσταται στο επιτακτικά επείγον της περαιτέρω αποσαφήνισης των προγραμματικών του θέσεων. Προκειμένου να κατορθώσει να προσεγγίσει και τα τμήματα εκείνα του εκλογικού σώματος, που ακόμη δυσπιστούν για τον ρεαλιστικό χαρακτήρα των προτάσεών του. Έχει πλέον την δυνατότητα ευκολότερα να το επιχειρήσει, δεδομένου ότι διαθέτει τώρα εκείνο που του έλειπε. Τον αέρα του νικητή.

Θα τα καταφέρει; Η απάντηση στο ερώτημα θα μετρήσει τα όρια της απήχησής του. Αλλά και τα όρια των δυνατοτήτων του...

*Το βράδυ της περασμένης Κυριακής, όλοι ξαφνιαστήκαμε με την «αντοχή» που κατεγράφη στην κάλπη για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ. Καθώς όλοι, και οι ίδιοι οι αμέσως ενδιαφερόμενοι, περιμέναμε χαμηλότερα ποσοστά. Νικητής αισθάνθηκε και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, και το έδειξε. Το περίεργο είναι πως εξακολουθεί να αισθάνεται νικητής και τώρα, μια εβδομάδα μετά. Δίχως το άλλοθι του θετικού ξαφνιάσματος. Νικητής, κι ας έχασε το ένα τρίτο της εκλογικής του δύναμης. Της έτσι κι αλλιώς ισχνής εκλογικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ το 2012. Οι πρώτες του κινήσεις, με κορυφαία εκείνη της πρότασης για κατάργηση του bonus των 50 εδρών (έστω κι αν φαίνεται πως υπαναχωρεί, μετά τον «πάγο» από τον Αντώνη Σαμαρά), δεν δείχνει πάντως ψυχραιμία, κάθε άλλο.

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θεωρεί-προφανέστατα- εαυτόν κυρίαρχο του παιχνιδιού στον χώρο της κεντροαριστεράς, και ίσως όχι άδικα. Όσο για το μήνυμα της κάλπης που του αναλογεί, δεν έχει σημασία αν το έλαβε ή όχι, αν το αποκωδικοποίησε ή όχι. Δεδομένου ότι η πολιτική του πορεία, η ίδια η πολιτική του υπόσταση, είναι ταυτισμένη με τις επιλογές του Σαμαρά. Δεν έδειξε δε κανένα, μα κανένα σημάδι πρόθεσης για κάποια, την όποια, αλλαγή πορείας από δω και πέρα. Και ίσως εκεί ακριβώς βρίσκεται το «κλειδί» για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει στην επανεκκίνηση της προσπάθειας ανασύνταξης της κεντροαριστεράς...

*Δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία τα μηνύματα που απέστειλε ο λαός, δια της κάλπης, στο ΚΚΕ. Δεδομένου ότι η ηγετική του ομάδα έχει από καιρό επιλέξει τη γραμμή πλεύσης του κόμματος. Και δεν προτίθεται να την αλλάξει, όσα καμπανάκια κι αν ακούσει. Γραμμή πλεύσης η οποία αποκαλύφθηκε θεαματικά κατά την προεκλογική περίοδο, στη βάση της οποίας βρίσκεται η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρικού αντιπάλου. Το γεγονός ότι, αν και το εκλογικό σκορ του ΚΚΕ αυξήθηκε κατά τι από το -τραγικά χαμηλό - του 2012, υπήρξε όμως αισθητά κατώτερο των προσδοκιών του, δεν είναι ικανό να οδηγήσει σε διορθωτικές προσαρμογές. Έτσι ώστε δεν φαίνεται να απασχολεί την ηγεσία του το -διόλου απίθανο- ενδεχόμενο να συρρικνωθεί και πάλι στην εθνική κάλπη, οπότε θα παίζεται η εξουσία...

*Ως «άθλο» χαρακτήρισε η ηγεσία του «Ποταμιού» το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεδομένου του πολύ λίγου χρόνου που είχε στη διάθεσή του. Αλλά μήπως αυτός ο πολύ λίγος χρόνος ήταν τελικά το εκλογικό του ατού; Ότι δεν πρόλαβε δηλαδή να ξεφουσκώσει, όπως φάνηκε να γίνεται κατά το τελευταίο προεκλογικό δεκαήμερο, και τούτο παρά την εντυπωσιακή εύνοια των ισχυρότερων ΜΜΕ.

Τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη, δίχως να μπορούν να θεωρηθούν αμελητέα, κινούνται ωστόσο περί τα όρια που ο ίδιος είχε θέσει, προκειμένου να επιστρέψει σπίτι του. Όσο για το μέλλον, όλα θα εξαρτηθούν, προφανώς, από την ικανότητά του να πείσει για την πολιτική του «χρησιμότητα». Ως «παραπληρωματικής», έστω, δύναμης. Με ορατό πάντως τον κίνδυνο να έχει, αργά ή γρήγορα, την τύχη της ΔΗΜΑΡ, αν δεν κατορθώσει να αποκτήσει στίγμα, ταυτότητα, προσανατολισμό...

*Για την ΔΗΜΑΡ λοιπόν που λέγαμε, και για την τύχη της, δεν έχουν αυτή την ώρα νόημα τα μηνύματα της ευρωκάλπης. Αυτή την ώρα παίζεται η επιβίωσή της. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι 14 βουλευτές της υπάρχουν σήμερα εν κενώ, στο πολιτικό κενό του 1,20%, αντιλαμβάνεται του λόγου το αληθές. Σε κάθε περίπτωση, και δεδομένου ότι το πολιτικό αντίκρισμα του σχήματος αλλά και των στελεχών του είναι, ασφαλώς, πολύ ευρύτερο, ο «χώρος» δεν εξαερώνεται, έτσι κι αλλιώς. Κάποιον ρόλο θα διαδραματίσει. Ποιόν ρόλο, προς ποια κατεύθυνση, με ποιους συμμάχους, έ πρόκειται για τα ερωτήματα που ίσως αρχίσουν να απαντώνται αυτές εδώ τις μέρες. Οπότε, βλέπουμε...

*Τα «λοιπά» κόμματα, οι εκ δεξιών και εξ' αριστερών πολιτικοί σχηματισμοί, οι επιχειρήσαντες την εκπροσώπησή τους στο ευρωκοινοβούλιο, φαίνεται πως δεν έχουν και πολλά περιθώρια επιμονής στην πολιτική τους παρουσία. Όταν δεν κατόρθωσαν κάτι περισσότερο στην, όσο νάναι χαλαρότερη, ευρωκοινοβουλευτική δοκιμασία, πολύ δύσκολα μπορούν να ελπίζουν σε καλύτερη τύχη στην εθνική κάλπη. Η εξαίρεση επ' αυτού του ΛΑΟΣ, για τον οποίον το 2,70% υπήρξε πράγματι έκπληξη, δείχνει πως ο Γιώργος Καρατζαφέρης μπορεί να ελπίζει πως ξαναμπαίνει στο παιχνίδι. Διεκδικώντας θέση και ρόλο στην «γαλάζια πολυκατοικία». Ίσως όταν, πλησιάζοντας οι εθνικές εκλογές, η ΝΔ υποχρεωθεί να καταφύγει σε προσκλητήριο δεξιάς πανστρατιάς...

*Η κάλπη της Χρυσής Αυγής απέστειλε μηνύματα προς όλους τους άλλους. Στο δημοκρατικό πολιτικό προσωπικό, στην ελληνική κοινωνία. Μένει σ' εκείνους να επιχειρήσουν να αποκρυπτογραφήσουν την επιμένουσα (και διευρυνόμενη) απήχηση του εγκληματικού ναζιστικού μορφώματος. Όπως και τους λόγους για τους οποίους δεν απέδωσαν (αντιθέτως...), οι μέχρι τώρα επιλεγείσες και ακολουθούμενες πρακτικές. Πρόκειται για το στοιχειώδες δημοκρατικό τους καθήκον. Αν αποφύγουν να το κάνουν, αν μείνουν, ο καθένας, στα δεδομένα του κομματικού του μικρόκοσμου, δεν αποκλείεται να δούμε και χειρότερα, πολύ χειρότερα...