Τζογαδόροι σε απόγνωση

Η εβδομάδα που ξεκινά μπορεί και να είναι ιστορική. Κατά πάσα πιθανότητα θα παρακολουθήσουμε σε ζωντανή μετάδοση από το κοινοβούλιο την τελική διαδικασία εκφυλισμού της πολιτικής ζωής, έπειτα από δέκα χρόνια κρίσης.

Είχε ξεκινήσει ως οικονομική, εξελίχθηκε σε κοινωνική, η αποτύπωσή της στο πολιτικό πεδίο είναι μία εκκρεμότητα.

Στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να μιλούν για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και να χαίρονται. Θεωρούν

ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πολιτικός καταλύτης και θαυμάζουν τις ικανότητές του να διαμορφώνει εξελίξεις.

Στον βαθμό που θεωρείται πολιτική εξέλιξη σοβαρή το ότι ο Θεοχαρόπουλος εκδιώχθηκε από το ΚΙΝΑΛ, ο Αμυράς έφυγε από το Ποτάμι, ή η Κουντουρά διαγράφηκε από τον Καμμένο, οι θαυμαστές του Τσίπρα έχουν δίκιο.

Πλην όμως, κάπου εκεί περιορίζεται η «αναδιάταξη».

Αν κάποιος θέλει να είναι δίκαιος, οφείλει να αναγνωρίσει κάτι στον Πρωθυπουργό και τους πολιτικούς εγκεφάλους του ΣΥΡΙΖΑ: με τις συναλλαγές, τους εκβιασμούς και τα μαγειρέματα, μπορεί να μην αναδιατάσσεται το πολιτικό σκηνικό, αλλά πάντως ξεκαθαρίζουν κάποια πράγματα. Οι κρυφοΣΥΡΙΖΑίοι βγαίνουν από τα λαγούμια τους, όσοι είναι απέναντι οφείλουν να τοποθετηθούν.

Μαζί με τα τελευταία επεισόδια της κρίσης, κάπου εδώ τελειώνει η εποχή του «ναι μεν, αλλά».

Οσοι είναι από εδώ, κάνουν ένα βήμα μπροστά, όσοι ειναι από εκεί, πάνε από εκεί.

Η μόνη κρίσιμη λεπτομέρεια είναι η συναίσθηση των ρόλων και των δυνατοτήτων.

Όσοι πλασάρονται ως καταλύτες για όλα αυτά, οφείλουν να αναγνωρίσουν την θέση στην οποία βρίσκονται.

Μία κυβέρνηση που εξακολουθεί να παραμένει στην θέση της μέσω πρωτοφανών διαδικασιών, στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, επαίρεται για όλα όσα συμβαίνουν.

Όσο πρωτοφανείς είναι οι διαδικασίες, άλλο τόσο πρωτόγνωρη και καταφανής είναι και η αναντιστοιχία της σύνθεσης της Βουλής με αυτό που στον ΣΥΡΙΖΑ τόσο εύκολα αποκαλούν «λαϊκό αίσθημα».

Οι διαδηλώσεις το δείχνουν, οι δημοσκοπήσεις το πιστοποιούν, η νευρικότητα των κυβερνητικών το επιβεβαιώνει.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Αλέξης Τσίπρας ο Πρωθυπουργός της χώρας στον δέκατο χρόνο της κρίσης, είναι και εκείνος που ενδέχεται να επωμιστεί την ευθύνη για όλα τα προηγούμενα.

Οι προκάτοχοί του, είτε για λόγους πολιτικής επιβίωσης, είτε λόγω πολιτικής εμπειρίας είτε και λόγω μίας παραπάνω συναίσθησης ευθύνης, όταν έφτασαν στο όριο έπραξαν το αυτονόητο. Αποχώρησαν, προκήρυξαν εκλογές, έδωσαν στους πολίτες την ευκαιρία να εκφράσουν τις όποιες πολιτικές τους επιθυμίες. Ο κ. Τσίπρας, βλέποντας προφανώς τι συμβαίνει γύρω του, διακατέχεται από την απεγνωσμένη ελπίδα του τζογαδόρου. Ελπίζει ότι στο τελευταίο φύλλο θα ρεφάρει.

Μόνο που δεν έχει «κάβες». Και σε τέτοιες περιπτώσεις κάθε μπλόφα αποκαλύπτεται με μισή ματιά…