Το όνειδος των Εξαρχείων

Το χθεσινό περιστατικό στα Εξάρχεια, με την ένοπλη επίθεση εναντίον ανδρών του Λιμενικού Σώματος που διενεργούσαν —και μάλιστα παρουσία εισαγγελικού λειτουργού— κατ’ οίκον έρευνα με σκοπό την εξιχνίαση υπόθεσης εμπορίας ναρκωτικών, είναι απλώς ένας ακόμη κρίκος στη μακρά αλυσίδα των γεγονότων που καταδεικνύουν την ουσιαστική χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, την ολοκληρωτική αποτυχία της ελληνικής πολιτείας να πράξει τα αυτονόητα.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες η ιστορική αυτή συνοικία

της Αθήνας, με την απαράδεκτη ανοχή των εκάστοτε κυβερνήσεων και τη λιγότερο ή περισσότερο διακριτική ενθάρρυνση συγκεκριμένου τμήματος του πολιτικού χάρτη της χώρας, έχει μετατραπεί σε έναν τόπο όπου κυριαρχούν η βία, η ανομία και η εγκληματικότητα.

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα, και κανένα ιδεολόγημα, καμία πολιτική θεωρία, κανείς «επαναστατικός οίστρος» δεν μπορεί να την αποκρύψει ή να την εξωραΐσει.

Μολονότι οι μεν κάτοικοι των Εξαρχείων απειλούνται και ταλαιπωρούνται, οι δε καταστηματάρχες της περιοχής πλήττονται οικονομικά και αγανακτούν, η ελληνική πολιτεία κωφεύει στις κραυγές διαμαρτυρίας και στις εκκλήσεις τους για αποκατάσταση της νομιμότητας και περιφρούρηση της ομαλότητας, για επιστροφή σε αυτό που ονομάζουμε κανονικότητα σε μια σύγχρονη κοινωνία της Δύσης.

Τι άλλο πρέπει να συμβεί στα Εξάρχεια για να ευαισθητοποιηθεί και να αντιδράσει επιτέλους η ελληνική πολιτεία; Πόσοι άνθρωποι ακόμη πρέπει να τρομοκρατηθούν, να πέσουν θύματα βίας, να χάσουν τη ζωή τους;

Από πού αντλούν άραγε ορισμένοι το δικαίωμα να συγκροτούν τάγματα εφόδου και να επιβάλουν το δικό τους νόμο στους συμπολίτες τους και στα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας; Πώς είναι δυνατόν ένα σοβαρό κράτος να ανέχεται και να αφήνει κατ’ επανάληψιν ατιμώρητη τη δράση ανθρώπων που, πίσω από το μανδύα του «αντιεξουσιαστή», προσφεύγουν στην ένοπλη βία και καταπατούν τις ελευθερίες και τα θεμελιώδη δικαιώματα των συμπολιτών τους;