Τα γεγονότα, κύριε Πρωθυπουργέ, τα γεγονότα…

Σε ανύποπτο χρόνο, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, κάποιοι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον τότε βρετανό πρωθυπουργό Χάρολντ Μακμίλαν αν φοβάται κάτι και εκείνος τους απάντησε αποστομωτικά: «Μα τα γεγονότα, αγαπητοί μου, τα γεγονότα…».

Η φράση είναι ιστορική και έρχεται κάθε φορά να δηλώσει πόσο απρόβλεπτο μπορεί να γίνει το παιχνίδι της πολιτικής, όπως και εκείνο της διακυβέρνησης.

Πριν από έναν χρόνο, κανείς δεν μπορούσε να προσεγγίσει την ένταση και το βάθος του πανδημικού κύματος, ούτε βεβαίως να φανταστεί πόσο καταλυτικά θα επιδρούσε στη ζωή των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Εδώ

ειδικά, πέρυσι τέτοια εποχή, οι κυβερνώντες ζούσαν ακόμη τις χαρές της μεγάλης νίκης και σχεδίαζαν πώς θα εκμεταλλευθούν τις εξαιρετικές για αυτούς πολιτικές συνθήκες, προκειμένου να αλλάξουν την οικονομία και τη χώρα κατά τις πεποιθήσεις τους.

Τότε επαγγέλλονταν με ενθουσιασμό τις μεταρρυθμίσεις και τις μεγάλες αλλαγές.

Ωστόσο η Πλάση είχε άλλα σχέδια. Αίφνης από τις αρχές του 2020 ενέσκηψε η απειλή του κοροναϊού, η οποία άλλαξε άρδην τα πάντα. Ολα έκτοτε χορεύουν στον ρυθμό της πανδημίας. Είναι τέτοια η ένταση του φαινομένου και τόσο δυναμικά τα αποτελέσματά του που δεν επιτρέπουν αποπροσανατολισμούς. Ακόμα και τα σοβαρά εθνικά θέματα που ηγέρθησαν το προηγούμενο διάστημα δεν μπόρεσαν να υπερκεράσουν τις σοβαρότατες και διευρυνόμενες στον χρόνο συνέπειες της υγειονομικής κρίσης.

Στην εκδήλωση του πρώτου κύματος την περασμένη άνοιξη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντέδρασε σωστά και έγκαιρα. Εκτίμησε ορθά τον κίνδυνο, αναθεώρησε στόχους και επιδιώξεις και έβαλε όλα τα λεφτά στην απόκρουση του αόρατου εχθρού.

Εκείνη η πρώτη επιχείρηση έφερε αποτελέσματα, η νόσος ελέγχθηκε και οι κυβερνώντες «φούσκωσαν» από ενθουσιασμό και υπερηφάνεια. Ωστόσο, σταδιακά η κυβέρνηση έπεσε θύμα εκείνης της πρώτης επιτυχίας της.

Από τα τέλη Μαΐου έντονες ήταν οι πιέσεις για γρήγορο άνοιγμα της οικονομίας και του τουρισμού, με σκοπό την ταχεία αναπλήρωση των ζημιών της πρώτης καραντίνας.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ενέδωσε στις εντονότατες πιέσεις και μαζί θεώρησε ότι δύναται να ταιριάξει τα αταίριαστα, ώστε και την οικονομική ζημιά να περιορίσει και την πανδημία να ελέγξει. Το άνοιγμα ήταν γρήγορο, το φως του καλοκαιρού βοήθησε σε πρώτη φάση, τα κρούσματα φάνταζαν ελεγχόμενα και οι περισσότεροι επαναπαύθηκαν.

Στα τέλη Αυγούστου, παρότι υπήρχαν σημάδια διασποράς της νόσου, οι Αρχές ολιγώρησαν, παρασυρόμενες από την παρατεταμένη καλοκαιρία και τη νέα απαίτηση κλάδων της οικονομίας για απρόσκοπτη συνέχιση των δραστηριοτήτων τους. Απέφυγαν έτσι να λάβουν με τη δέουσα ταχύτητα τα απαιτούμενα μέτρα, αφήνοντας τον ιό ελεύθερο και δυναμικά αναπτυσσόμενο.

Κάπως έτσι χάθηκε το παιχνίδι στη Βόρεια Ελλάδα, με κίνδυνο να παρασυρθεί όλη η χώρα σε συνθήκες Μπέργκαμο.

Δυστυχώς το επόμενο διάστημα θα δούμε το σκληρό πρόσωπο της πανδημίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την πολιτική.

Κοινώς, δεν είναι καιρός για σχέδια πολιτικά και άλλα. Εχουμε μπροστά μας τουλάχιστον τρεις-τέσσερις μήνες δύσκολης αναμονής μέχρι τη διάθεση και τη διανομή των εμβολίων στους πολίτες.

Μέχρι τότε τα γεγονότα θα είναι σκληρά και απολύτως αποδιοργανωτικά. Γι’ αυτό δεν χωρούν αναστολές ή ταλαντεύσεις. Μία είναι η οδός, αυτή της τιθάσευσης του ιού. Ολα τα άλλα έπονται.