Στ. Κυμπουρόπουλος : Η συγκλονιστική ιστορία ενός αγωνιστή της ζωής

Ενας αγωνιστής της ζωής που έχει συγκινήσει με όσα έχει πετύχει είναι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Ένα παλικάρι με σοβαρό πρόβλημα υγείας που συγκίνησε το Πανελλήνιο όταν σε ηλικία 15 ετών έγινε σημαιοφόρος και σήκωσε την ελληνική σημαία από το αναπηρικό καροτσάκι ως άριστος μαθητής.

Ο επιστήμονας πλέον Στέλιος επελέγη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής, ίσως ως ελάχιστη ανταπόδοση για το παράδειγμα που έχει δώσει σε χιλιάδες ανθρώπους.

Ο Κυμπουρόπουλος γεννήθηκε το 1985 στον Βύρωνα. Δεκατεσσάρων μηνών έμαθε ότι πάσχει από Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία

κι όπως λέει ο ίδιος «σε ένα μάλλον απροετοίμαστο κράτος, αλλά βιώνω μια γεμάτη παιδική και εφηβική ηλικία λόγω της αγαπημένης μου οικογένειας. Έτσι, στις 28 Οκτωβρίου 1999 γίνομαι ο πρώτος αριστούχος μαθητής με αναπηρία παρελαύνοντας σημαιοφόρος με το αμαξίδιό μου. Το 2003 εισάγομαι στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου το 2012 αποφοιτώ αριστούχος, κι αποφασίζω να μείνω στην Ελλάδα. Το 2014 αποκτώ μεταπτυχιακό τίτλο στην Προαγωγή Ψυχικής Υγείας-Πρόληψη Ψυχιατρικών Διαταραχών και την περίοδο 2013-2015 μετεκπαιδεύομαι στα ζητήματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Το 2016 αποκτώ ειδικότητα στην ψυχιατρική και έκτοτε εργάζομαι ως επιμελητής Β’ στο ΠΓΝ ΑΤΤΙΚΟΝ. Το 2014 συν-ιδρύω το i-Living, τον πρώτο ελληνικό οργανισμό ανεξάρτητης διαβίωσης, εκλεγόμενος έκτοτε μέλος του ΔΣ του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Ανεξάρτητη Διαβίωση.

Είμαι στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής μου, έχοντας συγκεντρώσει εμπειρίες από λάθη και επιτυχίες, χωρίς ποτέ να εφησυχάσω. Πιστεύοντας βαθιά στη Συμφωνία Αλήθειας του Κυριάκου Μητσοτάκη και για αυτό αποφάσισα να είμαι υποψήφιος Ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία. Θα ήθελα μέσω της παρουσίας μου στο Ευρωκοινοβούλιο να προωθήσω κυρίως τα συμφέροντα της νέας γενιάς και της τρίτης ηλικίας, αλλά και να συνεχίσω τον αγώνα για την ουσιαστική κατοχύρωση του δικαίωμα των Ατόμων με Αναπηρία σε ισότιμη συμμετοχή στην εργασία, στην κοινωνία και στην πολιτική».

Ερωτώμενος σε παλαιότερη συνέντευξη αν είναι δύσκολη η καθημερινότητά του λέει: «Είναι πάρα πολύ δύσκολη επειδή η μοναδική υποστήριξη που έχω είναι μόνο από τους γονείς μου και την οικογένειά μου. Εγώ βασίζομαι στους δικούς μου πόρους προκειμένου να βοηθηθώ στο χώρο εργασίας μου. Αυτό που χτίζω είναι αβέβαιο και μου προκαλεί μεγάλο άγχος αυτή η κατάσταση. Δεν μου παρέχεται βοηθός. Εχω ζητήσει βοήθεια αλλά δεν έχει υπάρξει καμία ανταπόκριση».

Πριν από λίγο καιρό είχε γράψει ένα συγκινητικό άρθρο.

«Τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας θεωρούν ότι όταν είσαι άτομο με αναπηρία, είσαι ανίκανος να προσφέρεις, να παράγεις, και να συμμετάσχεις μέσα σε αυτήν . Έτσι μέσα από αυτήν την θεώρηση, δεν σου δίνουν τον χώρο να υπάρχεις. Όταν λοιπόν δεν υπάρχεις μέσα στην κοινωνία, την καθημερινότητα, είσαι φυλακισμένος. Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι ένα ρεύμα, μία φιλοσοφία που λέει ότι ένα άτομο με αναπηρία έχει το δικαίωμα να βιώνει, να ζει και να πράττει σύμφωνα με τα θέλω του, τις επιθυμίες του και τις προσωπικές του ανάγκες. Όχι τις ανάγκες που δημιουργούνται λόγω αναπηρίας αλλά τις ανάγκες που του δημιουργούνται ως άνθρωπος. Δηλαδή εγώ αυτήν την στιγμή έχω την ανάγκη να περάσω τον δρόμο, έχω την ανάγκη να πάω στο νοσοκομείο γιατί πρέπει να κάνω κάποιες υποχρεώσεις που έχω αφήσει ως γιατρός, έχω την ανάγκη να βγω το βράδυ γιατί θέλω να πάω για ποτό με έναν φίλο μου, έχω την ανάγκη να διαλέξω που θα μείνω και δεν θα νοιώθω υποχρεωμένος να μείνω σε ένα ίδρυμα.

Όλα αυτά είναι ανάγκες, όπως τις έχεις εσύ, όπως τις έχει ο φίλος μου, ο πατέρας μου, η σχέση μου. Λόγω αναπηρίας μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο να εκπληρωθούνε. Η φιλοσοφία της ανεξάρτητης διαβίωσης είναι να πραγματοποιούνται μέσω υπηρεσιών, μέσω προσβάσιμου περιβάλλοντος, μέσω προσβασιμότητας στην καθημερινότητα, οι ανάγκες όλων των ανθρώπων και συγκεκριμένα των ατόμων με αναπηρία.

Η ΙΑΤΡΙΚΗ

Η ιδέα της Ιατρικής προέκυψε όταν ήμουν έφηβος 16χρονων και έπρεπε να διαλεξω τι θα κανω στις πανελλαδικές. Τότε ένας γνωστός μου που ήταν και αυτός άτομο με αναπηρία και ήταν φοιτητής στην Ιατρική μου πρότεινε να πάω για γιατρός. Και έτσι βρέθηκα στην Ιατρική σχολή Αθηνών. Το περίεργο είναι ότι ο γνωστός μου δεν τελείωσε ποτέ την Ιατρική σχολή ενώ εγώ πλέον είμαι Ψυχίατρος. Έχω τελειώσει το Μεταπτυχιακό, έχω τελειώσει Σεξολόγος- ολοκλήρωσα μια διετή εκπαίδευση πάνω στις σεξουαλικές διαταραχές του ανθρώπου- και το επόμενο βήμα είναι κάποια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση ώστε να ασχοληθώ κυρίως με τα ζευγάρια και επίσης να κάνω -εάν γίνεται- ένα Διδακτορικό.

Ο ΣΤΗΒΕΝ ΧΟΚΙΝΓΚ

Κάθε άνθρωπος που έχει την ζωή που έχει, την έχει γιατί υπήρξαν κάποιοι σταθμοί στην ζωή του, κάποια τυχαία γεγονότα, κάποιες διευκολύνσεις και κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε. Εάν κάποια από αυτά τα ασήμαντα δεν γινόντουσαν, μπορεί ποτέ να μην έφτανε. Τι θέλω να πω; Εάν θεωρήσουμε τον Στίβεν Χόκινγκ ως ένα ωραίο παράδειγμα για έμπνευση, π.χ εάν δεν ήταν στο Λονδίνο, δεν θα ήταν ο Στίβεν Χόκινγκ. Μπορεί να είχε το μυαλό που έχει, να έχει την θέση να προσφέρει αυτήν την πανδαισία, αυτήν την γνώση στον κόσμο, αλλά εάν δεν ήταν στην Αγγλία δεν θα το έκανε ποτέ.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Οι λέξεις Δημοκρατία, Αξιοκρατία, σήμερα έχουν καταρρεύσει, παγκοσμίως. Όταν δεν υπάρχει ένα αξιακό σύστημα, ο άνθρωπος καταρρέει κι αυτός. Χάνουμε το ποιοι είμαστε… Έχουμε χάσει την έννοια Άνθρωπος. Και από την στιγμή που έχουμε χάσει την έννοια Άνθρωπος δεν μπορούμε να ορίσουμε και το ποια σχέση θα έχω εγώ με εσένα, αφού δεν είμαστε τίποτα. Αυτό θέλει πολύ κόπο και πολύ προσπάθεια, για να αναγνωρίσουμε τελικά πάλι, τι είναι συνείδηση, τι είναι ήθος, τι είναι πνεύμα, τι είναι γενικότερα άυλα πράγματα που δεν φαίνονται αλλά υπάρχουν στην καθημερινότητα μας.

ΦΟΒΟΣ

Ένα κομμάτι του φόβου είναι αναγκαίο για να υπάρξει συνέχεια. Όντως φοβάμαι την μοναξιά, φοβάμαι το τι θα γίνει μετά όταν οι γονείς μου δεν θα μπορούν να με υποστηρίξουνε εγώ τι θα κάνω. Είμαι αυτήν την στιγμή άνεργος νέος γιατρός αναζητώντας τα επόμενα μου μονοπάτια. Αυτό σημαίνει ότι το εισόδημα μου είναι πολύ μειωμένο και τι κάνω; Αν αύριο έφευγαν οι γονείς μου τι θα έκανα; Αυτό είναι κάτι που φοβάμαι. Φοβάμαι την μοναξιά. Φοβάμαι το να μην καταφέρω να έχω μια σύντροφο, φοβάμαι οι προσπάθειες μου για την έννοια της αναπηρίας να μην αποδώσουν, να μην ακουστεί το γεγονός ότι η αναπηρία δεν είναι το τέρμα, δεν είναι το τέλος, είναι μια διαφορετική έκφραση της φυσιολογίας.

Ο ΕΡΩΤΑΣ

Μέσα σε όλα αυτά, υπέρτατη θέση έχει, ο έρωτας. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Είναι πηγή, τροφοδότης για μένα, είναι αναγκαίο για να υπάρχω και να προχωρώ. Όταν το ζω, όταν το βιώνω νοιώθω πάρα πολύ δυνατός. Εάν προχωράω με ταχύτητα το 1, όταν το έχω προχωράω με ταχύτητα 1 0. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που θέλει πάρα πολύ κόπο, πάρα πολύ καλλιέργεια και πάρα πολύ τριβή για να μπορέσεις να την εξυψώσεις, να την φτάσεις σε ένα σημείο που όταν κοιτάς τον άλλον να ξέρεις τι θέλει. Η αγάπη δημιουργείται και καλλιεργείται από δύο.