Ο «Μπέμπης» του γαλατικού χωριού του…

Mια κάποια συγκίνηση κυρίευσε το περασμένο Σάββατο τους τηλεθεατές που έτυχε να πέσουν πάνω στο ντοκιμαντέρ το οποίο προέβαλε σε επανάληψη η EΡT Sports και πραγματεύεται την καριέρα του Φάνη Χριστοδούλου…

Η συγκίνηση είχε δυο σημεία αναφοράς: αφενός το γεγονός ότι πολλοί από τους εμφανιζόμενους και ομιλούντες έχουν φύγει από τη ζωή και αφετέρου αυτή καθ’ εαυτήν την μπασκετική μεγαλοσύνη του «Μπέμπη»…

Αυτή η μπασκετοσύνη, το χαρισματικό ταλέντο, το ένστικτο, η αρμονία των κινήσεων, ο πλουραλισμός και η ανιδιοτέλεια χαρακτήριζαν

Υπήρξε ο μόνος έλληνας παίκτης που μπορούσε – και μάλιστα σε υψηλότατο επίπεδο – να παίξει και στις πέντε θέσεις τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση, να μαρκάρει από κοντοπίθαρο πλέι μέικερ μέχρι θεόρατο σέντερ, να πασάρει, να ντριμπλάρει, να πάρει ριμπάουντ, να σκοράρει, να κλέψει μπάλες, να ταπώσει, να ξεχυθεί στα coast to coast και να κάνει τα πάντα…

Τα πάντα όλα!

Δίπλα στον Χριστοδούλου θα υπάρχει πάντοτε η απορία, το «what if», καταπώς λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και οι Αμερικανοί: τι θα συνέβαινε και πού θα είχε εκτοξευθεί (στην Ευρώπη ή και στο ΝΒΑ) εάν έφευγε νωρίτερα από τον Πανιώνιο, εάν δεν έτρωγε πολύ, εάν δεν κάπνιζε, εάν δεν επέμενε να καβαλάει τη μηχανή του, εάν δεν ήταν τόσο γήινος και τόσο ζαμανφουτίστας και δεν συμμαζεύεται…

Το ερώτημα δεν έχει απάντηση και τούτου δοθέντος όλα πρέπει να λογίζονται ως καλά καμωμένα και να υπόκεινται στην κρίση (και στις δήθεν τύψεις συνειδήσεως) του ιδίου και κανενός άλλου…

Το 1998 απαρνήθηκε ένα σκασμό λεφτά, που είχε λαμβάνειν βάσει συμβολαίου από τον Παναθηναϊκό, επειδή αποσύρθηκε λόγω τραυματισμού. Σε τελική ανάλυση δεν έγινε αυτός που μπορούσε να γίνει, αλλά έμεινε εκείνος ο οποίος ένιωθε ότι (πρέπει να) είναι: μια πανέμορφη ανορθογραφία, ένα γοητευτικό λάθος, ένας επαναστάτης με αιτία και ο αντάρτης του ανυπότακτου γαλατικού χωριού!