Μεσολάβηση ειρήνης – Οχι προετοιμασία πολέμου

Οι σύγχρονες διεθνείς σχέσεις έχουν πλέον τελείως μπερδευθεί. Τις μεγάλες εντάσεις ακολουθούν διαμεσολαβήσεις που αντί να εμπεδώνουν διαδικασίες συνεννόησης θεμελιώνουν προϋποθέσεις περίεργων πολιτικών παιχνιδιών. Που ενδεχόμενα οδηγούν σε μεγαλύτερες ρήξεις ή και τελικές συγκρούσεις. Στην Ελλάδα έχουμε γίνει συχνά μάρτυρες τέτοιων αντιλήψεων και τακτικών. Και όχι μόνο στο επίπεδο των διεθνών αντιπαλοτήτων. Αλλά και σε άλλα ζητήματα που εμπλέκοντσι τρίτοι για την επίλυση εθνικών προβλημάτων. Στην περίπτωση των αρχικών Μνημονίων

για την επίλυση των οικονομικών μας αδιεξόδων ήταν ολοφάνερο πως η τρόικα αρχικά φρόντιζε για τη διάσωση των δικών της οικονομιών. Για τουλάχιστον ένα χρόνο μας βομβάρδιζε με τελεσίγραφα πως αν δεν εφαρμόζαμε τις συνταγές της θα είχαμε διακοπή των οικονομικών ενισχύσεων. Που θα οδηγούσε βέβαια σε εθνική χρεωκοπία και στάση πληρωμών. Βλέπαμε όμως πως τα τελεσίγραφα δεν εφαρμόζονταν, μέτρα δεν παίρνονταν και τα χρήματα όμως έρρεαν. Γιατί βέβαια στάση πληρωμών από μέρους μας θα οδηγούσε σε κατάρρευση τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες. Που είχαν στα χέρια τους τα άνευ αξίας τότε ελληνικά ομόλογα. Μόλις εξασφαλίσθηκαν οι τράπεζές τους οι εκπρόσωποι των δανειστών αγρίεψαν. Κι άρχισαν να απαιτούν επιτακτικότερα μεταρρυθμιστικά μέτρα.

Κάτι παρόμοιο είδαμε με την αύξηση των μεταναστευτικών ροών το 2015. Αρχικά η Ευρώπη (βλ. δηλ. Γερμανία) διαβλέποντας στους μουσουλμάνους μετανάστες την πιθανότητα επίλυσης του άγριου προβλήματος υπογεννητικότητας κι έλλειψης εργατικών χεριών έκανε τα στραβά μάτια για όσους «χάνονταν» από την Ελλάδα ή λιάζονταν στις πλατείες. Μόλις οι δικές τους κοινωνίες αγρίεψαν, άρχισαν τα σφραγίσματα συνόρων, οι συμφωνίες με την παραδόπιστη Τουρκία (που πριν χρόνια περηφανευόταν για τους Σουνίτες Σύρους πρόσφυγες που δεχόταν στο έδαφός της!) και οι καταγγελίες για την Ελλάδα που δεν τους καλοφρόντιζε!

Στο ίδιο ζήτημα, τώρα βλέπουμε ευρωπαϊκές ΜΚΟ να αγωνιούν για τις τύχες όσων διαφεύγουν προς Ελλάδα και συμβολικά να τοποθετούν 10.000 καρέκλες (δηλ. οι εγκλωβισμένοι στη Μόρια) έξω από το γερμανικό Κοινοβούλιο. Με στόχο ποιον ακριβώς; Γιατί δεν απαιτούν να τους πάρουν στη Γερμανία; Πώς γίνεται τόσα ασυνόδευτα παιδιά να έχουν γονείς σε Βρετανία, Γαλλία και σκανδιναβικές χώρες; Κανείς δεν σκέφθηκε να ρωτήσει πού ήσαν όλα αυτά τα χρόνια τα παιδιά αυτά; Και ποιος φρόντισε για τη μεταφορά τους;

Και οι σύροι πρόσφυγες/μαχητές στο πλευρό της Τουρκίας στη Λιβύη, που δηλώνουν έτοιμοι να πολεμήσουν στο πλευρό της σε περίπτωση σύγκρουσης με την Ελλάδα, δεν ακουμπούν τις ευαίσθητες χορδές των λογής διαμεσολαβητών; Ακόμα και των ελληνικών ΜΚΟ που στρατεύονται δίπλα τους για να υποστηρίξουν «ανθρωπιστικά» τους στόχους και τις όποιες προθέσεις τους;

Οταν κάποιος μεσολαβεί επιδιώκοντας την εκτόνωση των εντάσεων δεν μπορεί να βλέπει μυωπικά τα πράγματα. Κατηγορήθηκε η Ελλάδα διότι στη φάση της πρώτης γερμανικής μεσολάβησης συνομολόγησε, σαν κυρίαρχο κράτος, μία συμφωνία με την Αίγυπτο. Αν καλοπροαίρετα κάποιοι ενοχλήθηκαν, γιατί δεν απαιτήθηκε και κατάργηση της τουρκο-λιβυκής συμφωνίας; Με σημαδεμένη τράπουλα δεν γίνεται τίμιο παιχνίδι.

Η μεσολάβηση πρέπει να γίνεται για την ειρήνη. Οχι για την εξασφάλιση πλεονεκτημάτων υπέρ κάποιου, στον δρόμο της τελικής αναμέτρησης…