Η Έφη Σταμούλη μας μιλάει για την Σωτηρία Μπέλλου

Μετά τη μεγάλη επιτυχία στη Θεσσαλονίκη, το θεατρικό έργο της Σοφίας Αδαμίδου, την οποία η ίδια η Μπέλλου είχε εξουσιοδοτήσει να γράψει τη βιογραφία της, έρχεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, για λίγες παραστάσεις.

Λίγες ώρες πριν από τη σοβαρή επέμβαση που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη φωνή της, η μεγάλη λαϊκή ερμηνεύτρια δεν σταματά να μιλά για την πολυτάραχη

ζωή της: τα πρώτα χρόνια στη Χαλκίδα, η αναχώρηση για την Αθήνα μια μέρα μετά το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου, η συνεργασία με τον Τσιτσάνη. Η σκληρότητα μπερδεύεται με την ευαισθησία, το παρόν με το παρελθόν, η αγάπη με το μίσος, αποκαλύπτοντας μια εκρηκτική προσωπικότητα που δεν χάνει, ούτε μια στιγμή, το χιούμορ και το πάθος της για τη ζωή.

H Έφη Σταμούλη αναλαμβάνει να ζωντανέψει στη σκηνή την εμβληματική φιγούρα και μας μιλάει για αυτό το δύσκολο έργο.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Η Σοφία Αδαμίδου έχει τοποθετήσει το έργο της σε μια οριακή στιγμή κι έναν οριακό τόπο. Μέσα στο δωμάτιο του Νοσοκομείου Σωτηρία, λίγες ώρες πριν από το χειρουργείο που θα της στερήσει τη φωνή της, η Σωτηρία Μπέλλου ξαναζεί σπαράγματα της πολυτάραχης ζωής της: παντρεύτηκε στα δεκαεφτά, έριξε βιτριόλι στον άντρα της που την έδερνε και την απατούσε, φυλακίστηκε γι’ αυτό, παράτησε την εύπορη οικογένειά της στη Χαλκίδα κι έφυγε για την Αθήνα μια μέρα μέρα μετά την κήρυξη του πολέμου, έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού στην Κατοχή, φυλακίστηκε από τους Γερμανούς, έγινε, μόλις την πρωτοάκουσε ο Τσιτσάνης, γρήγορα γνωστή, νοσηλεύτηκε στο ψυχιατρείο, έζησε μεγάλους έρωτες με γυναίκες αλλά και με άντρες, έπινε, είχε πάθος με το τζόγο και πέθανε στην ψάθα έχοντας χάσει από τον καρκίνο τη φωνή της. Είχε πάντα τον καημό που δεν απέκτησε παιδί. Αυτά!

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Οι προβληματισμοί, νομίζω προκύπτουν από τα παραπάνω: η θέση της γυναίκας, το πάθος για ανεξαρτησία, το πείσμα και η πίστη στον προσωπικό μας δρόμο παρά το κόστος των επιλογών μας, η δίψα για τη ζωή, η μεγάλη παρηγοριά της τέχνης.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Η Μπέλλου εκφράζει όλα αυτά που μόλις ανέφερα, μαζί με μια απέραντη μοναξιά, ενώ ταυτόχρονα υπήρξε μια συγκλονιστική, γνήσια λαϊκή φωνή, που πλούτισε τη ζωή μας, που δεν ξεπεράστηκε και που εξακολουθούμε να τη ακούμε με συγκίνηση (και μέσα στην παράσταση). Δίπλα της στέκεται η Νοσοκόμα: μια νέα γυναίκα που προσπαθεί να δαμάσει το «θηρίο», που φέρεται με επαγγελματική αυστηρότητα χωρίς να μπορεί να κρύψει την τρυφερότητα που της προκαλεί η μοναχική και ασυμβίβαστη Σωτηρία.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Η Μπέλλου έζησε σε δύσκολους καιρούς, διαφορετικά δύσκολους απ’ τους δικούς μας, αλλά με μαχητικότητα, συνέπεια και κουράγιο που μας χρειάζονται πάντα.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Μηνύματα παίρνουμε τώρα πια από τα e-mail και τα social media. Από το θέατρο περιμένουμε συγκίνηση και, ει δυνατό, ευφορία. Αν επιμένετε θα έλεγα ότι βγαίνοντας από την παράσταση θα μου άρεσε να σκέφτεται ο θεατής τι απίστευτο κράμα μεγαλείου και πτώσης είναι καμιά φορά η ζωή. Η ζωή, που η δίψα μας γι’ αυτήν είναι ανεξάντλητη.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Όταν η Μπέλλου μετατρέπει το κρεβάτι του νοσοκομείου σε πάλκο, όταν γεμίζει το δωμάτιο γαρύφαλα, όταν βλέπουμε η συγκινητική συνενοχή της με τη Νοσοκόμα τη στιγμή του φινάλε.