«Αριστεροί» για το θεαθήναι

Παραμονές Χριστουγέννων και φοβάμαι, δυστυχώς , ότι οι πολιτικοί άνθρωποι του τόπου μας γίνονται όλο και πιο ασυνεπείς. Έτσι, άλλα πράγματα λένε στις πολιτικές τους διακηρύξεις και άλλα πράγματα κάνουνε στη προσωπική τους ζωή . Επομένως η πολιτική χάνει τη διαπαιδαγωγητική της διάσταση και δεν αντιπροσωπεύει ούτε οράματα , ούτε αξίες!

Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί έχουν μαζευτεί τώρα τελευταία πολλά απωθητικά παραδείγματα από δήθεν «αριστερούς» ανθρώπους, όπως ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας

Έτσι στην πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να «κατασκευάσει» για τον εαυτό του την εικόνα ενός λαϊκού ανθρώπου που δεν φοίτησε στα ακριβά ιδιωτικά Πανεπιστήμια, όπως το Χάρβαρντ ( για να τονίσει την διαφορετικότητα του σε σχέση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης).

Ταυτόχρονα επιβεβαίωσε την εμπιστοσύνη του στη Δημόσια Παιδεία και απέκλεισε κατηγορηματικά την ίδρυση μη κρατικών Πανεπιστημίων ( τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία τα Δημόσια Πανεπιστήμια μας «βασανίζονται» από έντονα προβλήματα ανομίας, διακίνησης ναρκωτικών κλπ).

Όμως ενώ διακηρύσσει θεωρητικά αυτές τις αντιλήψεις , ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας (ως ατομική οντότητα) στέλνει τα μικρά του παιδιά στα πιο ακριβά ιδιωτικά σχολεία ( όπου τα δίδακτρα είναι εννιά ή δέκα χιλιάδες ευρώ το χρόνο για το κάθε παιδί) !

Και το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Δεν αποτελεί αυτό μια απίθανη πρόκληση για τους φτωχούς αυτής της χώρας που ζουν με 500 ευρώ το μήνα;

Άλλο αποκρουστικό παράδειγμα : Με πρόσφατη απόφαση του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση, η οποία θα τεθεί σε ισχύ από 1/1/2019, οι Έλληνες Βουλευτές ( και Ευρωβουλευτές) θα έχουν ατέλεια στα τηλεφωνικά τους έξοδα 5.850 (πέντε χιλιάδες οκτακόσια πενήντα) ευρώ κατ΄ έτος! («ΤΑ ΝΕΑ»)!

Αυτό σημαίνει ότι η Ελληνική Βουλή- άρα οι Έλληνες φορολογούμενοι- θα πληρώνουν τις εκτενείς συνομιλίες μιας κοινοβουλευτικής ελίτ! Και αυτό λέγεται «αριστερή αντίληψη».

Και όλα τούτα, όταν οι μισοί περίπου συμπολίτες μας ζουν από το ανεκτό όριο της φτώχειας ( σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας)!

Υπό αυτήν την έννοια νομίζω, ότι είχε δίκαιο ο Geοrge Orwell, όταν σε ένα προφητικό του βιβλίο το 1937 έλεγε, «ότι όλοι επικρίνουμε τις ταξικές διακρίσεις , αλλά πολλοί λίγοι άνθρωποι θέλουν σοβαρά να τις καταργήσουν» ((The Road to Wigan Pier)

Επομένως ο πολιτικός είναι (ή θα έπρεπε να είναι) μια μορφή αντιπροσωπευτική , που εκπροσωπεί με πρόδηλο τρόπο , δηλαδή με τη ζωή του, κάποιες αξίες ή μια κοσμοαντίληψη.

Ή όπως το είχε οριοθετήσει έξοχα ο Γκάντι « ο πολιτικός πρέπει να γίνει ο ίδιος η αλλαγή την οποία θέλει να δει στον κόσμο»!

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Δεν είναι δυνατό οι πολιτικοί άλλα πράγματα να κάνουν στη προσωπική τους ζωή και άλλα να προτείνουν στις πολιτικές τους διακηρύξεις.

Το γεγονός τούτο είναι ολέθριο για τη δυτική μας δημοκρατία, γιατί οδηγεί αναπόφευκτα στην υποχώρηση αυτού που συνιστά τη λεγόμενη κοινή γνώμη . Δηλαδή στην αδυναμία συσπείρωσης των πολιτών γύρω από την υπεράσπιση κάποιων κοινών αξιών !

Αυτό θέλουμε άραγε;

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ ([email protected])