Τι πρέπει να μάθει ο Τσίπρας από τον Καραμανλή

Το φετινό καλοκαίρι μου θυμίζει έντονα το...
καλοκαίρι του 2008.

Όχι για την ηλεκτρισμένη πολιτική ατμόσφαιρα που είχε αρχίσει να δημιουργεί η υπόθεση με το Βατοπέδι και την εμπλοκή κορυφαίων συνεργατών του τότε πρωθυπουργού, όπως ο Γ. Βουλγαράκης και ο Θ. Ρουσόπουλος, αλλά για τις πολιτικές παρενέργειες της οικονομίας. Ήταν τότε που είχε αρχίσει να γίνεται βαρύ το κλίμα στις Βρυξέλλες για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και ο τότε καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Γ. Αλογοσκούφης είχε γίνει αποδέκτης του μηνύματος «πάρτε μέτρα».

Το πόσο βαρύ είναι σήμερα το κλίμα στις Βρυξέλλες δεν χρειάζεται να το αναλύσω, το απέδωσε γλαφυρά με πρόσφατη συνέντευξή του ο Γιούνκερ. Και το μήνυμα είναι το ίδιο: «πάρτε μέτρα». Διότι η όλη συζήτηση περί της συμφωνίας, εκεί καταλήγει.

Τότε λοιπόν ο Γ. Αλογοσκούφης παρουσίασε μια δέσμη μέτρων που αφορούσαν μεταξύ άλλων στην αύξηση του ΦΠΑ κατά μία εκατοστιαία μονάδα, την επαναφορά των τεκμηρίων διαβίωσης, τη φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών, καθώς και την εφαρμογή των νόμων για τον ακριβή προσδιορισμό των δαπανών των νοσοκομείων και άλλων οργανισμών του Δημοσίου. Κι έγινε το έλα να δεις … από την «αριστερή αντιπολίτευση» του Σουφλιά και του Αβραμόπουλου. Διότι μπορεί όλοι σήμερα να μιλάνε για το τι θα πράξει ο Λαφαζάνης και η «Αριστερή Πλατφόρμα» στην πραγματικότητα όμως η «Αριστερή Πλατφόρμα» δεν είναι «πονοκέφαλος» μόνο για τον Τσίπρα. Κάθε πρωθυπουργός έχει τελικά την «Αριστερή Πλατφόρμα» του και το μόνο που αλλάζει είναι τα ονόματα.

Ο Αλογοσκούφης προκειμένου να δημιουργήσει «τετελεσμένα» βγήκε μέσα στο θέρος του 2008 κι ανακοίνωσε τα μέτρα, τα οποία όμως τελικά ουδέποτε εφαρμόστηκαν! Κατάφερε η τότε κυβέρνηση να χειριστεί απολύτως καταστροφικά το όλο ζήτημα καθώς από τη μια πήρε όλο το πολιτικό κόστος από την ανακοίνωση των μέτρων και σε αυτό προστέθηκε ένα πρόσθετο πολιτικό κόστος από την αναβλητικότητα και την αναποφασιστικότητα της εφαρμογής τους κι από τις ενδοκυβερνητικές κόντρες που οδηγούσαν στο «ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω».

Έτσι όταν ήρθε το φθινόπωρο εκείνου του έτους, οι δημοσκοπήσεις απλά αποτύπωναν την αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση Καραμανλή, την οποία δεν κατάφερε να αντιστρέψει ούτε η αντικατάσταση Αλογοσκούφη που ακολούθησε.

Συμπέρασμα: Ο Τσίπρας πρέπει να μάθει από το πάθημα Καραμανλή. Η μετρολογία καλά κρατεί, το πολιτικό κόστος το εισπράττει ούτως ή άλλως και διακινδυνεύει να κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα εμφανιζόμενος αναποφάσιστος και άβουλος ως προς το «αναγκαίο κακό» που πρέπει να επωμιστεί. Στο φινάλε είναι καλύτερο για αυτόν να ρισκάρει οι 20 μονάδες της διαφοράς του με τη ΝΔ να γίνουν 10, 7 ή 5, παρά να οδηγήσει τα πράγματα εκεί που θα σήμαιναν πρόκληση «ανηκέστου βλάβης» στην κυβέρνησή του, όπως συνέβη στον Κώστα Καραμανλή.

Συνεπώς, να τελειώνει με την «Αριστερή Πλατφόρμα» του, να κλείσει τη συμφωνία και να πάρει τα «δύσκολα μέτρα» που λέει και ο Λιού. Τώρα με ποια σειρά θα τα κάνει αυτά, δεν έχω τόση πληροφόρηση ώστε να την υποδείξω.
Πηγή