Πριν απο το Έπος!

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη, Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης και Δημοσιιογράφος
Μία αναφορά στην προετοιμασία απο το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, εν όψει του πολέμου...

Τα τελευταία σαράντα δύο χρόνια, χρόνια της “μεταπολίτευσης - μεταπολήστευσης” και του λαικισμού, κυκλοφορεί έντονα ο μύθος πως το περιβόητο “ΟΧΙ” του έπους του 1940, το είπε ο “κυρίαρχος ελληνικός λαός” στα βουνά της βορείου ηπείρου και οχι ο μοναδικός πραγματικός εθνάρχης Ιωάννης Μεταξάς και το καθεστώς της
4ης Αυγούστου.
Φυσικά όλο αυτό είναι ακόμη μιά απέλπιδα προσπάθεια λαικισμού των πολιτικάντιδων, των ανίκανων να υπερασπιστούν επαρκώς τα συμφέροντα της Ελλάδας, μιάς οικογενειοκρατικής κάστας προσηλωμένης στο τι θα πούν οι ξένοι, η οποία συναγωνίζεται αναμεταξύ της στο ποιός θα τους εξυπηρετήσει με τον καλύτερο και τον πλέόν δουλικό τρόπο.

Η αλήθεια, είτε το θέλουν κάποιοι είτε οχι απέχει έτη φωτός απο τον μύθο. Στην σημερινή μου λοιπόν αναφορά και επί της ευκαιρία της 28ης τρέχοντος και του έπους της Βορείου Ηπείρου οφείλω να αναφερθώ στα “πίσω απο το παραπέτασμα” εκείνων των ηρωικών ημερών σε μιά ακόμη προσπάθεια αποκαταστάσεως στο κοινωνικό ασυνείδητο ηγετών όπως ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος με την διορατικότητα, το σθένος και την αυταπάρνηση εκ των οποίων διακατείχετο καθ όλης της επίγειας ζωής του, οδήγησε με σταθερό χέρι τις τύχες της χώρας. Ένας ηγέτης οποίος εάν δεν πέθαινε τον Γενάρη του 1941, ίσως να κατάφερνε να αλλάξει και πάλι την ροή του ιστορικού γίγνεσθαι παγκοσμίως. Το ποιοί και για ποιόν λόγο ήθελαν τον Μεταξά επί της κλίνης του Θανάτου, είναι και παραμένει ακόμη και σήμερα ένα σκοτεινό κεφάλαιο της νεοελληνικής ιστορίας το οποίον χρήζει επιστημονικής διερεύνησης, απο τον ιστορικό του μέλλοντος αιώνος.

Κρίνεται προφανές εκ του αποτελέσματος πλέον, πως η μεταβολή της 4ης Αυγούστου, πέρα απο μιά εθνοκοινωνική επανάσταση η οποία ήλθε να κινήσει τα λιμνάζοντα ύδατα της εποχής και του τότε πολιτικού κόσμου, δεν επέστη προκειμένου να αναληφθεί η εξουσία και προκειμένου να καλυφθούν τάσεις αρχομανίας του Μεταξά. Θα έλεγε κανείς κοιτάζοντας πίσω και προσπαθώντας να αναπλάσει νοερώς το πολιτικό κλίμα της εποχής, πως η μεταβολή αυτή, απετέλεσε κοινωνικό και πολιτικό αίτημα των καιρών εκείνων.

Απετέλεσε ύψιστος ανάγκη για σταθερότητα και προσήλωση της χώρας στο μέλλον το οποίον επεφύλασσε η μοίρα τόσο για την Ελλάδα όσο και για τον κόσμο. Η 4η Αυγούστου του 36, απετέλεσε με την σειρά της, “προεόρτιο” του δεύτερου μεγάλου πολέμου, την ώρα που η χώρα χρειάζονταν έναν λαό, έναν αρχηγό και πίστη ακράδαντον είς τα ιδεώδη της φυλής και οχι πολυφωνία και “δημοκρατία”.

Εξάλλου και η σημερινή μας αθλιότητα του πολιτικού κόσμου, αποδεικνύει τις συνέπειες της οχλοκρατίας και του λαικισμού σε ένα κράτος. Ένα κράτος το οποίο δεν υπερασπίστηκε ποτέ σχεδόν τα συμφέροντα του μεγάλου σε αξία έθνους των Ελλήνων και της Ελληνικής φυλής, αλλά παρέμεινε ουραγός των εξελίξεων και επαίτης πίσω απο τα κελεύσματα των ξένων.

Η προετοιμασία της χώρας ημπορεί να ιδωθεί σε πολλά επίπεδα.
Ανάμεσα των υπήρξε η στρατιωτική προετοιμασία με εξοπλιστικά προγράμματα τα οποία ας σημειωθεί η Ελλάς πραγματοποίησε πολλά εξ αυτών δίχως δανεικά αλλά με την ανταλλαγή προιόντων, η διπλωματική η οποία προέβλεπε σειρά συμφώνων, επαφών και συνομιλιών αναφορικά με την ένταξη της χώρας με το πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων, η Κοινωνική που αφορούσε την προετοιμασία της νεοελληνικής κοινωνίας αναφορικά με το ενδεχόμενο του πολέμου, η προετοιμασία της αεραμύνης, της πολιτοφυλακής, των υποστηρικτικών του μετώπου δυνάμεων είς τα μετόπισθεν κ.α. και φυσικά η ΗΘΙΚΗ προετοιμασία του λαού για τον επερχόμενο πόλεμο. Σε αυτό το τελευταίο κομμάτι δραματικό ρόλο προς το θετικόν, έπαιξε σαφώς και η ίδρυση της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας, η οποία συμπεριέλαβε είς τις τάξεις και άνδρωσε την γενιά του Έπους.

Σε στρατιωτικό επίπεδο υπήρξε πληθώρα εξοπλιστικών προγραμμάτων απο διάφορες χώρες της Ευρώπης, την Αγγλία, την Γαλλία, το Βέλγιο, την Γερμανία, την Πολωνία κ.α. τα οποία είτε ολοκληρώθηκαν επιτυχώς εξοπλίζοντας τον Ελληνικό στρατό σε κατά το δυνατόν αρκετή επάρκεια, είτε εγκαταλείφθηκαν άλλα σε ένα ποσοστό και άλλα ολοκληρωτικά λόγω των συμφερόντων της κάθε χώρας και αναλόγως του στρατοπέδου το οποίο είχε επιλέξει να μετάσχει, είτε αυτό των δυτικών συμμάχων είτε αυτό του άξονος. Φυσικά ας μην ξεχνά κανείς την “γραμμή Μεταξά” δημιουργηθείσα για την αντιμετώπιση του Βουλγαρικού κινδύνου (Η δε Ήπειρος δεν οχυρώθηκε κατά τον αυτό τρόπο μιάς και κατά πρώτον η μορφολογία της δεν το επιτρέπει, αλλά και για λόγους γεωπολιτικής διότι οχύρωση της Ηπείρου θα εσήμαινε παραδοχή των υπαρχόντων συνόρων αφήνοντας εκτός την Βόρεια μας Ήπειρο). Το γεγονός πάντως το οποίον πρέπει να θεωρείται χωρίς αμφιβολία είναι πως η Ελλάς στις 28 Οκτωβρίου του 1940 παρέταξε το μεγαλύτερο στρατεύμα το οποίο παρέταξε ποτέ σε πολεμική αναμέτρηση, έναν στρατό μισού εκατομμυρίου ετοιμοπόλεμων ανδρών, ηθικώς έτοιμων να πέσουν υπέρ πατρίδος !

Σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, συνάμα με τις επαφές για την ένταξη της χώρας με όρους αξιοπρεπείς στο πλεύρο των αγγλογάλλων, υπήρξε έντονος η προσπάθεια του να κρατηθεί ως του τέλους η ουδετερότητα. Ακόμη και στο γεγονός της υψίστου πρόκλησης του τορπιλισμού της “ΕΛΛΗΣ” και ενώ και ο τελευταίος Έλληνας στο τελευταίο χωριό γνώριζε τον δράστη απο την πρώτη στιγμή και ενώ ο λαός έβραζε κυριολεκτικά απο θυμό, η επίσημος απάντηση ήτο η σιωπή. Οχι φυσικά μιά σιωπή δειλίας όπως αυτή των σημερινών πολιτικάντηδων, αλλά μιά σιωπή προετοιμασίας για τον υπέρτατο αγώνα στην σύγχρονη στρατιωτική ιστορία της Ελλάδας.

Είναι προφανές πως τον κυριότερο ρόλο στην προετοιμασία του λαού είχε η κοινωνική και ηθική προετοιμασία του τελευταίου για τον πόλεμο. Σήμερα ζώντας μέσα στη “φούσκα του δεδομένου” αδυνατούμε να φανταστούμε την Ελλάδα σε πόλεμο. Αλλά η ζωή ολάκερη είναι ο μεγαλύτερος πόλεμος όλων και η προετοιμασία για ένα τέτοιο ενδεχόμενο αποτελεί κυριότατο μέλημα όσων επιθυμούν την ειρήνη. Ως προανέφερα υπήρξε σειρά μέτρων τα οποία είχαν ως στόχο την ψυχολογική κυρίως ενδυνάμωση του κόσμου, εκδόθηκαν οδηγίες για την αεράμυνα, στα σχολειά διδάσκονταν η χρήση αναπνευστικών μασκών σε περίπτωση χημικού πολέμου, ο καθείς γνώριζε τι έπρεπε να γίνει σε περίπτωση βομβαρδισμών και γενικώς το προπολεμικό κλίμα ήταν διάχυτο ανάμεσα στα τέσσερα χρόνια πρό του πολέμου. Ποτέ και για κανέναν λόγο, δεν επιτρέπονταν η χαλάρωση, όλοι και όλες είχαν στραμμένα τα βλέμματα τους στο μεγάλο κακό που ερχόταν και είχαν λάβει ηθικώς την απόφαση να υπερασπιστούν τα δίκαια της φυλής και τους εαυτούς τους όταν θα το επέβαλλε η στιγμή.
Όλοι μαζί για έναν κοινό σκοπό, την ατομικήν και ΕΘΝΙΚΗΝ αξιοπρέπεια !

Το “ΟΧΙ’ λοιπόν δεν ελέχθει εκείνο το βράδι την τρίτη πρωινήν ξημερώματα Δευτέρας του 1940. Το “ΟΧΙ” ελέχθει απο τις 4ης Αυγούστου του 1936 και εντεύθεν, ως την επίσημη κήρυξη του πολέμου. Και αυτή είναι η βασική μας διαφορά με το τότε. Πως σήμερα δίχως ηγεσία, με οτι αθλιότερο υπάρχει να μας προσφέρεται ως “πολιτικός κόσμος”, οτι συμβεί το οποίον προβλέπεται λίαν σκοτεινό και άσχημο για το σύνολο, πρόκειται να μας εύρει απροετοίμαστους, ως ο Θάνατος ο οποίος έρχεται ως κλέπτης εν τω μέσω της νυκτός.

Γρηγορείτε άπαντες. Οι καιροί μας δεν είναι προς χαριεντισμόν.

Ζήτω η ΜΙΑ και ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ ΕΛΛΑΣ !
Keywords
Τυχαία Θέματα