«Ήλθον, είδον, απήλθαν» (οι επενδυτές)

του Θανάση Νικολαΐδη
ΟΤΑΝ στάθηκε στα πόδια του ο δημόσιος υπάλληλος και χόρτασε ψωμί, έριξε μια ματιά τριγύρω. Οι «ελεύθεροι» τα ‘κονομούσαν με χίλιους τρόπους και τους ζήλεψε.
Δεν γεννήθηκε άπληστος-η ζωή τον έκανε. Χάιδεψε τη σίγουρη και αμετακίνητη καρέκλα του, είδε τον εργοδότη (Κράτος) να κοιμάται και αντάλλαξε ματιές με τον διπλανό του σιναφιού. Το τέρας της γραφειοκρατίας γεννήθηκε! Για να «προσκυνάει» στο γκισέ ο «αμαρτωλός» πολίτης, να τον αρμέγει ο μιζαδόρος με το ταμπελάκι του κρατικού «λειτουργού» και η πατέντα να’ χει σφραγίδα ελληνική.
ΚΙ ύστερα ήρθαν χρόνια «δίσεκτα».
Καιροί μνημονίου και κινδύνων για πτώχευση και χρεοκοπία. Διατυπώνουν απόψεις οικονομολόγοι, ελπίζουν (στη δραχμή) συμφεροντολόγοι (με το συνάλλαγμά τους στην Ελβετία), για να καταλήξουν οι πάντες στο πάγιο συμπέρασμα. Πως η ανάπτυξη μόνο μας σώζει με την παραγωγή, σε συνδυασμό με τις περικοπές δημόσιων δαπανών. Και, βέβαια, αν θέλεις ανάπτυξη, ποντάρεις στις επενδύσεις. Ατενίζεις ικετευτι
Keywords
Τυχαία Θέματα