Το αίνιγμα του λόξιγκα και γιατί δεν το έχουμε λύσει ακόμα

Ισως να φάγατε λαίμαργα, να συγκινηθήκατε αιφνιδίως ή να ήπιατε κάτι ανθρακούχο. Τότε οι μύες της αναπνοής συσπώνται, οι σφιγκτήρες του λάρυγγα κλείνουν και εσείς εμφανίζετε μια ιδιαίτερα ενοχλητική αντίδραση που ακούει στο όνομα λόξιγκας. Από λόξιγκα υποφέρουν πολλά ζώα όπως οι γάτες, οι σκύλοι ή τα ποντίκια. Αλλά και τα… έμβρυα. Το περίεργο είναι πως οι γιατροί δεν έχουν ακόμη αποκρυπτογραφήσει ούτε τους ακριβείς λόγους που τον προκαλούν, ούτε τη σκοπιμότητά

του, ούτε τον τρόπο να μας απαλλάξουν από αυτόν. Οπότε ο καθένας χρησιμοποιεί διάφορα γιατροσόφια τα οποία μπορεί να ωφελούν κάποιους, δεν παύουν όμως να μοιάζουν με μεσαιωνικές μαγγανείες.

«Οι άνθρωποι εφαρμόζουν πολύ αλλόκοτες θεραπείες για το πρόβλημα» δηλώνει στη Μεέρι Κιμ και στον Guardian ο Τάιλερ Σάιμετ, επικεφαλής ιατρικής εκπαίδευσης στην Αμερικανική Εταιρεία Οστεοπαθητικής Ιατρικής, ο οποίος ολοκλήρωσε μια πενταετή έρευνα με 54 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν σε διάφορα νοσοκομεία με κρίσεις λόξιγκα. Και αρχίζοντας από το 1995 εφάρμοσε μια ευρεία γκάμα θεραπειών, μεταξύ των οποίων το κράτημα της αναπνοής και ο έντονος διαλογισμός. Ολες ανεξαιρέτως όμως απέτυχαν να απαλλάξουν τους ασθενείς από την ενόχληση αυτή. «Εχει αποδειχτεί πως τον λόξιγκα δεν τον αναχαιτίζει τίποτα, αρχίζει και σταματάει μόνος του» επισημαίνει στην Κιμ.

Πού αποδίδουν όμως το λόξιγκα οι ειδικοί; Κάποιοι ερευνητές διατείνονται πως είναι ένα χωνευτικό αντανακλαστικό του εμβρύου, που το αποτρέπει από το να αναπνεύσει μέσα στο αμνιακό υγρό όταν βρίσκεται στη μήτρα. Αλλοι πάλι ισχυρίζονται πως είναι ένας τρόπος να ασκηθούν οι αναπνευστικοί μύες ώστε να είναι προετοιμασμένοι για το ρόλο τους μετά τη γέννηση. Μια τρίτη θεωρία υποστηρίζει ότι ο λόξιγκας παραπέμπει στους μακρινούς μας προγόνους, τα αμφίβια.

Στους γυρίνους η αναπνοή ακολουθείται από ένα απότομο κλείσιμο της γλωττίδας όταν τραβούν αέρα με τα βράγχιά τους και όχι με τα πνευμόνια τους. Το εγκεφαλικό στέλεχος του γυρίνου δίνει εντολή σε μια βαλβίδα να φράξει τη γλωττίδα ώστε να εμποδίσει το νερό να μπει στα πνευμόνια. Αυτό επιτρέπει στο νερό να περάσει από τα βράγχια. Ισως λοιπόν ο λόξιγκας να είναι ό,τι απόμεινε από αυτό το πανάρχαιο και χαμένο στις ομίχλες του χρόνου αντανακλαστικό του σώματός μας, το υπόλειμμα μιας αταβιστικής λειτουργίας που τώρα πια δεν χρησιμεύει σε τίποτα.

Πάντως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού εφαρμόζονται ρηξικέλευθες θεραπείες σε άτομα που πάσχουν από χρόνιο λόξιγκα. Ο ψυχολόγος Ντουέιν Χέρστ, για παράδειγμα, που εργάζεται στη Μέγιο Κλίνικ του Σκόντσντεϊλ στην Αριζόνα, έχει αναπτύξει μια μέθοδο που ακούει στο παράδοξο όνομα μεταβλητή καρδιακή βιοανάδραση. Αυτή βασίζεται στο γεγονός πως το νευρικό μας σύστημα ελέγχει τις ακούσιες σωματικές μας λειτουργίες όπως τους χτύπους της καρδιάς μας και τη συστολή των αιμοφόρων αγγείων μέσω δύο αλληλοσυμπληρούμενων συστημάτων.Το ένα σύστημα διεγείρει κέντρα που έχουν να κάνουν με το ένστικτο της μάχης ή της φυγής όπως λέγεται (έκκριση ιδρώτα, διεσταλμένες κόρες οφθαλμών, αυξημένος καρδιακός ρυθμός), ενώ το άλλο κινητοποιεί τη λειτουργία της χαλάρωσης και της αναπλήρωσης δυνάμεων.

Μερικοί άνθρωποι είναι υπερευαίσθητοι στους παράγοντες άγχους και παλινδρομούν πολύ εύκολα από το ένα άκρο στο άλλο. Αυτό ίσως να ήταν σωτήριο σε εποχές προκατακλυσμιαίες όπου οι άνθρωποι αποτελούσαν θηράματα αρπακτικών, στη σημερινή όμως εποχή μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητο άγχος και έντονο αίσθημα ανησυχίας. Μετρώντας τις παύσεις μεταξύ των χτύπων της καρδιάς οι γιατροί μπορούν να εντοπίσουν τις αλληλεπιδράσεις των δύο συστημάτων και τις περιοχές εκείνες όπου έρχονται σε σύγκρουση. «Δεν είναι πολλοί εκείνοι που γνωρίζουν πως είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν την αναπνοή τους με τρόπο συστηματικό» επισημαίνει ο Χερστ στην Κιμ.

Ο ίδιος υπέβαλε μία ασθενή του με αρκετά βεβαρυμμένο ιστορικό λόξιγκα σε ηλεκτροκαρδιογράφημα και την έμαθε να παίρνει μετρημένες προσεκτικά αναπνοές. «Μόλις κατάφερε να ρυθμίζει την αναπνοή της, άρχισε να χαλαρώνει» λέει με έμφαση. «Και μόλις χαλάρωσε, ο λόξιγκας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Η γυναίκα αυτή που παλιότερα είχε τουλάχιστον μία επώδυνη κρίση λόξιγκα την ημέρα, έχει να το πάθει πάνω από δύο χρόνια. Το μόνο που χρειαζόταν για να απαλλαχθεί από τη μάστιγα ήταν μια συνεδρία μεταβλητής καρδιακής βιοανάδρασης».

The post Το αίνιγμα του λόξιγκα και γιατί δεν το έχουμε λύσει ακόμα appeared first on Protagon.gr.