Πώς θα ήταν αν είχαν happy end;

Στις 29 Ιανουαρίου ο αμερικανός σκηνοθέτης πολλών blockbuster, μεταξύ των οποίων και του «Τιτανικού» (1997), Τζέιμς Κάμερον, έδωσε μια συνέντευξη περί Τραμπ στην αμερικανική ιστοσελίδα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας The Daily Beast.

Αφού λοιπόν εξάντλησε ο σκηνοθέτης τις απόψεις του για τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, ο δημοσιογράφος τον ρώτησε και για το «φλέγον» θέμα του «Τιτανικού». Το «φλέγον» θέμα είναι το γλυκόπικρο φινάλε της ταινίας.

Γενικώς, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,

κυκλοφορεί μια ιστορία, που λέει ότι υπάρχει ένα λάθος στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Εκεί που η Κέιτ Γουίνσλετ ανεβαίνει πάνω στη σχεδία και ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο μένει μέσα στο νερό και πεθαίνει από το κρύο. Λένε λοιπόν οι φαν της ταινίας και του γραφικού χαζοβιολίσματος (γενικώς) ότι ο ΝτιΚάπριο χωρούσε πάνω στη σχεδία και δεν τον «ανέβασε» ο Κάμερον, διότι τον ήθελε νεκρό…

Την πιο πάνω δοξασία, καλλιέργησε το 2013 και η αυστραλιανή trash ψυχαγωγική εκπομπή «The Mythbusters». Οι δύο μάλλον μεγαλόσωμοι παρουσιαστές της εκπομπής έκαναν ένα πείραμα: προσπάθησαν να ανέβουν και οι δύο πάνω σε μια σχεδία παρόμοια με αυτή της ταινίας. Διαπίστωσαν λοιπόν πως η σχεδία είναι από μόνη της ασταθής και κατ΄αρχήν δεν μπορεί να συγκρατήσει ούτε ένα άτομο. Εν συνεχεία όμως, προσάρμοσαν δύο σωσίβια στο κάτω μέρος της, ένα από αριστερά και ένα από δεξιά, και τότε διαπίστωσαν ότι η σχεδία σταθεροποιούνταν και ότι μπορούσε να συγκρατήσει και τους δύο υπέρβαρους παρουσιαστές. Ο Τζέιμς Κάμερον προσεκλήθη στο συγκεκριμένο επεισόδιο των «Mythbusters» και χαριτολογώντας άφησε τον μύθο να αίρεται. Επίσης το 2014, η Κέιτ Γουίνσλετ σε τηλεοπτική συνέντευξή της ρωτήθηκε για το θέμα και χαριτολογώντας κι αυτή, δήλωσε πως πράγματι η σχεδία χωρούσε και τους δύο. Αρα; Φωτιά στο Διαδίκτυο! Βέβαια αυτή η φωτιά εξυπηρετεί το Χόλιγουντ, οπότε εντάξει.

Τελικά όμως στην πρόσφατη συνέντευξή του στο The Daily Beast, ο Τζέιμς Κάμερον δήλωσε με κάθε σοβαρότητα: «Οι “Mythbusters” ήταν διασκεδαστικοί, πέρασα ωραία στην εκπομπή τους, αλλά στην πραγματικότητα οι τύποι είναι σκ…τά. Εγώ, όταν γύριζα την ταινία, είχα μπροστά μου ένα σενάριο. Αυτό, στην 147 σελίδα έλεγε: “Ο Τζακ κατεβαίνει από τη σανίδα και δίνει τη θέση του σ΄εκείνη για να μπορέσει να επιζήσει”. Τελεία. Και πρακτικά να το δεις, ο πρωταγωνιστής δεν προλάβαινε ούτε να σκεφτεί να βγάλει τα σωσίβια και να τα στερεώσει κάτω από το νερό στις δύο άκρες της σανίδας, για να την κάνει πιο σταθερή. Τέλος στο θέμα».

Το happy end όμως, δεν είναι ένα θέμα που τελειώνει εύκολα στο Χόλιγουντ. Οι εταιρείες παραγωγής που θέλουν να κόψουν εισιτήρια και θέλουν εύπεπτα σενάρια για τις μάζες, απαιτούν το ευτυχές τέλος. Κι αν δεν το έχουν κάνουν τη ζωή δύσκολη τόσο στους σκηνοθέτες, όσο και στους σεναριογράφους, που θέλουν να το αποφύγουν.

Πάρτε ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα: το «La La Land» (2016). Το σενάριο, ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ντέιμιεν Σαζέλ το είχε γράψει από το 2010. Τη μουσική επίσης – την είχε γράψει ο συμφοιτητής του από το Χάρβαρντ, Τζάστιν Χέρβιτς. Εδειξε την ταινία σε διάφορες εταιρείες παραγωγής στο Χόλιγουντ και κανείς δεν ήθελε να τη γυρίσει. Πρώτον, επειδή ήταν μιούζικαλ, δεύτερον, επειδή η μουσική είναι τζαζ και σύμφωνα με τους ειδήμονες δεν θα πουλούσε στο κοινό (ήθελαν κάτι πιο ροκ) και, τρίτον, επειδή είχε γλυκόπικρο τέλος και όχι ευτυχές…

Ο Σαζέλ αναγκάστηκε να γυρίσει το «Χωρίς μέτρο» (2013) να κερδίσει πέντε υποψηφιότητες για Οσκαρ και τρία χρυσά αγαλματάκια γι’ αυτή την ταινία, για να μπορέσει να επαναφέρει το «La La Land» στους παραγωγούς και να ξανασυζητήσει μαζί τους. Και πάλι όμως, τον καθυστέρησαν δύο χρόνια με τις προτάσεις τροποποίησης της μουσικής και του γλυκόπικρου τέλους.

Σύμπτωση; Τελικά το «La La Land», όχι μόνο άρεσε, όχι μόνο κέρδισε διθυράμβους, αλλά σάρωσε και 14 υποψηφιότητες για Οσκαρ, όσες είχαν ο «Τιτανικός» και το «Όλα για την Εύα» (1950). Αυτές οι τρεις, πλέον, ταινίες έχουν το ρεκόρ.

Ο Ράιαν Γκόσλινγκ και η Εμμα Στόουν στο «La La Land». Ο σκηνοθέτης Ντέιμιεν Σαζέλ δυσκολεύτηκε να βρει παραγωγούς στο Χόλιγουντ και εξαιτίας του γλυκόπικρου τέλους της ταινίας

Δεν θα σχολιάσω το τέλος του «Τιτανικού», διότι ούτως ή άλλως ό,τι τέλος και να είχε, ήταν κατασκευασμένος για να καταναλωθεί σαν σαπουνόφουσκα. Το «La La Land» όμως, αν δεν είχε αυτό το τέλος, θα κινδύνευε να καταχωρισθεί ως χαζομιούζικαλ – που δεν είναι!

Από την άλλη, φανταστείτε, όλα τα μεγάλα ερωτικά αριστουργήματα, τις ωραιότερες ερωτικές ταινίες, που είχαν απήχηση, που κέρδισαν βραβεία – θα ήταν τόσο ωραίες, αν δεν είχαν το γλυκόπικρο τέλος τους;

Παρακάτω σας θυμίζω 10 σημαντικές ή και σπουδαίες ερωτικές ταινίες, με τέλος που σου αφήνει μια πίκρα… Βγάλτε το και βάλτε happy end. Θα έγραφαν και τότε ιστορία τον κινηματογράφο;

Δέκα απολαυστικές ερωτικές ταινίες με γλυκόπικρο τέλος

1.«Οσα παίρνει ο άνεμος» (1939)
Βραβεύτηκε με 8 Οσκαρ ‒ ρεκόρ που διατήρησε για 20 χρόνια.

Στο τέλος: Αν ο Ρετ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέιμπλ) υπέκυπτε στα παρακάλια και στα δάκρυα της Σκάρλετ Ο’Χάρα (Βίβιαν Λι), θα καταχωριζόταν όχι ως ο «Νο 1 άνδρας» αλλά ως ο «Νο 1 χαλβάς» του σινεμά. Δηλαδή δεν θα μπορούσε να της πει το μνημειώδες: «Ειλικρινά αγαπητή μου, δεν δίνω δεκάρα» όταν εκείνη αναρωτιόταν: «Κι αν φύγεις, εγώ τι θα απογίνω;». Επίσης η Βίβιαν Λι, δεν θα μπορούσε να ξεστομίσει την ατάκα-ευαγγέλιο όλων των κακομαθημένων γυναικών του πλανήτη: «Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα».

2.«Καζαμπλάνκα» (1942)
Κέρδισε 8 υποψηφιότητες για Οσκαρ και κέρδισε 3 αγαλματάκια.

Στο τέλος: Αν ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ δεν άφηνε την Ινγκριντ Μπέργκμαν να ανέβει στο αεροπλάνο, ή αν έφευγαν μαζί, θα χάναμε δύο από τις ωραιότερες ατάκες του σινεμά: «Θα έχουμε πάντα το Παρίσι» και «Νομίζω πως αυτή είναι η αρχή μιας όμορφης φιλίας»

3.«Διακοπές στη Ρώμη» (1953)
Η ταινία κέρδισε 10 υποψηφιότητες για Οσκαρ και 3 βραβεία.

Στο τέλος: Αν η Οντρεϊ Χέπμπορν δεν εγκατέλειπε τον Γκρέγκορι Πεκ, ως μια αληθινή πριγκίπισσα που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τι θα γινόταν; Θα τον παντρευόταν ως κοινή θνητή και θα του έπλενε τις κάλτσες; Αν πάλι τον παντρευόταν ως πρίγκιπα, εκείνος τι θα παρίστανε, τη γλάστρα;

4.«Πυρετός στο αίμα» (1961)
Κέρδισε δύο υποψηφιότητες για Οσκαρ και ένα χρυσό αγαλματάκι.

Στο τέλος: Αν, στην ταινία του Ελία Καζάν, ο Γουόρεν Μπίτι περίμενε ανύπαντρος και μόνος τη Νάταλι Γουντ να επιστρέψει, επίσης μόνη, από την ψυχιατρική κλινική, θα φαινόταν ότι σε όλη την ταινία έγινε πολύ κακό για το τίποτα. Ενώ οι ατάκες που ειπώθηκαν στην τελευταία συνάντησή τους «Ποιο το όφελος; Πρέπει να παίρνεις τα πράγματα όπως έρχονται» και «Δεν σκέφτομαι και πολύ την ευτυχία τώρα πια», είναι από αυτές που ξέρεις… μένουν για πάντα και σημαδεύουν μια ολόκληρη γενιά.

5.«Ιστορία Αγάπης» (1971)
Κατατάχθηκε στην 9η θέση στη λίστα με τις πιο ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών, από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

Στο τέλος: Ολη η ταινία βρίσκεται στο τέλος, οπότε δεν τίθεται θέμα. Αν δεν πέθαινε η Αλι Μακγκρό, πώς θα στεκόταν το μουσικό θέμα (που το ξέρουμε όλοι!) και πώς θα λεγόταν η ατάκα-δίδαγμα «Αγάπη, αγάπη σημαίνει να μη χρειαστεί ποτέ να πεις “λυπάμαι”».

6.«Πέρα από την Αφρική» (1985)
Κέρδισε 11 υποψηφιότητες για Οσκαρ και πήρε 7 βραβεία.

Στο τέλος: Εδώ το τέλος συνέβη στη ζωή και αποτυπώθηκε στο μυθιστόρημα. Αν όμως ο Ντένις Χάττον (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) δεν σκοτωνόταν με το αεροπλάνο του, α) η Κάρεν Μπλίξεν (Μέριλ Στριπ), μάλλον δεν θα εγκατέλειπε την Αφρική και β) μάλλον δεν θα έγραφε το βιβλίο, άρα δεν θα είχαμε την ταινία.

7.«Αγγλος Ασθενής» (1996)
Κέρδισε 12 υποψηφιότητες Οσκαρ και πήρε 9 βραβεία.

Στο τέλος: Αν ο Ρέιφ Φάινς προλάβαινε να πάει πίσω στα βράχια με γιατρό και έβρισκε ζωντανή την αγαπημένη του Κριστίν Σκοτ Τόμας, η ταινία θα ήταν ένας ερωτικός «Ιντιάνα Τζόουνς». Κανένας μύθος, καμία Νέμεσις – ας μην ξεχνάμε πως η ερωμένη ήταν και μοιχαλίδα και σύζυγος κατασκόπου των Γερμανών. Η ευτυχία δεν της άρμοζε.

8.«Moulin Rouge» (2001)
Κέρδισε 8 υποψηφιότητες Οσκαρ και έλαβε δύο χρυσά αγαλματάκια.

Στο τέλος: η Νικόλ Κίντμαν πεθαίνει, ο Γιούαν Μακρέγκορ την αποθεώνει με τη μεγαλειώδη παράστασή του και μετά κλαίει μόνος. Αν όλα αυτά δεν συνέβαιναν, το μιούζικαλ του Μπαζ Λούρμαν θα ήταν σαν παραμυθάκι για παιδιά.

9.«Χαμένοι στη μετάφραση» (2003)
Προτάθηκε για 4 Οσκαρ και κέρδισε 1 βραβείο.

Στο τέλος: Όταν έχεις για ήρωα έναν απογοητευμένο από τη ζωή μεσόκοπο, που τον υποδύεται ο Μπιλ Μάρεϊ, δεν μπορείς να δώσεις happy end στην ταινία. Από την άλλη, αν ο Μάρεϊ έπαιρνε το πολύ νεαρό και πολύ ζουμερό κορίτσι (Σκάρλετ Γιόχανσον) θα θεωρούνταν έως και αποκρουστικός.

10.«Blue Valentine» (2010)
Προτάθηκε για 1 Οσκαρ.

Στο τέλος: Ο Ράιαν Γκόσλινγκ πρέπει στις ταινίες να ερωτεύεται και να βασανίζεται – με αυτόν τον τρόπο αρέσει στις γυναίκες. Σ΄αυτή την ταινία, όχι μόνο ερωτεύεται, τα παρατάει όλα για να καλύψει την αγαπημένη του (Μισέλ Γουίλιαμς) και κατρακυλάει, αλλά τρώει και την απόρριψη και μένει μόνος. Ετσι όμως τον ερωτεύτηκαν όλες οι γυναίκες του πλανήτη. Αλλιώς θα ήταν ο «μίζερος οικογενειάρχης που τον πήρε από κάτω η ζωή».

The post Πώς θα ήταν αν είχαν happy end; appeared first on Protagon.gr.