Οι κουραστικοί 8

Η ώρα πλησίαζε την πρώτη πρωινή όταν άναψαν τα φώτα και σηκώθηκα από την θέση μου στο multiplex. Είναι η στιγμή που οι σινεφίλ τινάζουν τα υπολείμματα ποπ κορν από τη μπλούζα τους –αρκετοί έχουν ήδη απαλλάξει και τη στοματική τους κοιλότητα, χρησιμοποιώντας το νύχι του μικρού δαχτύλου. Είναι επίσης η στιγμή που βρίσκεσαι ανάμεσα στην ταινία και στην πραγματικότητα, όπως, περίπου, συμβαίνει όταν ξυπνάς και βγαίνεις από το όνειρο στο φως. Κοίταξα τη

μπλούζα και είδα μία τεράστια κηλίδα από αίμα. Εφυγαν τα ποπ κορν, αλλά στα δάχτυλα άφησαν κάτι γλοιώδες. Φαιά ουσία. Στο «Οι μισητοί οκτώ», ο Ταραντίνο θέλει τους πρωταγωνιστές του κυριολεκτικά ανοιχτόμυαλους.

Για να μην παρεξηγηθώ, η σχέση μου με το σινεμά αρχίζει από τα ποπ κορν και μετά συνεχίζει προς την τέχνη. Κοινώς οφείλετε να με πάρετε στα σοβαρά όσο και έναν τυχαίο τύπο της εξέδρας που κάνει ποδοσφαιρική κριτική. Που λέτε έχω δει όλες τις ταινίες του Ταραντίνο. Και τον λατρεύω. Μου αρέσει ο κυνισμός των χαρακτήρων, η σαρκαστική βία, η δομή του διαλόγου, ο εύκολος θάνατος, η εισαγωγή κώδικα από cartoons. Και κυρίως αγαπώ την ταχύτατη πλοκή, τα σημεία που σε αναγκάζουν να τρέχεις πίσω από την ταινία επειδή αισθάνεσαι ότι είναι πιο γρήγορη από τα μάτια σου. Στους «Μισητούς Οκτώ» δεν συμβαίνει αυτό ή, τουλάχιστον έτσι αισθάνθηκα εγώ.

Τι λέει η ιστορία; Λίγο μετά τον αμερικανικό εμφύλιο, στα βουνά του Γουαϊόμινγκ, οκτώ άνθρωποι βρίσκονται αποκλεισμένοι από τα χιόνια μέσα σε ένα πανδοχείο. Εκεί θα ανακαλύψουν ότι τους συνδέουν ορατά και αόρατα νήματα. Ουσιαστικά η ταινία έχει γυριστεί μέσα σε ένα χώρο. Και αυτό από μόνο του είναι ιδιοφυές. Το σενάριο θα μπορούσε να είναι της Αγκαθα Κρίστι, τέλος πάντων είναι αυτού του μοντέλου. Εχει και υπαινικτικές αναφορές στην αμερικανική πολιτική, στη δικαιοσύνη και στη βία της κοινωνίας. Όμως αισθάνεσαι ότι όλα αυτά δεν τα βλέπεις όπως περίμενες στο πανί. Βλέπεις Ταραντίνο, ναι. Το πρόβλημα είναι ότι βλέπεις Ταραντίνο από τα παλιά που προσπαθεί να μας συστήσει μία νέα εκδοχή του κινηματογραφικού του εαυτού. Αρέσει αυτό; Τι να σας πω… Εχουμε μια έκφραση για την όρεξη και την κολοκυθόπιτα που δεν θα την καταλάβαιναν στο Γουαϊόμινγκ. Εγώ, ο απλός, ο αδαής θεατής, βρήκα κάποια σημεία αργά, ορισμένα άλλα τα είδα σαν εμφυτεύματα από παλαιότερες ταινίες και αφέθηκα να χαχανίζω μπροστά σε ακρότητες που, απλώς, μου φάνηκαν γελοίες. Και δεν ήμουν και ο μόνος στην αίθουσα…

Είναι η χειρότερη ταινία του Ταραντίνο; Δεν είναι δόκιμη ερώτηση. Ας πούμε ότι είναι μία ταινία που υστερεί. Δεν μου άρεσε καθόλου, με κούρασε. Λες και ανακάλυψε στο χιόνι το μονοπάτι που οδηγεί στις παλιές του ταινίες, αλλά δεν κατάφερε να βρει και τον βηματισμό του.

Να τη δείτε; Γιατί όχι; Αν είστε fan θα το έχετε ήδη κάνει. Αν δεν είστε, μπορεί να τη βρείτε ενδιαφέρουσα ακόμα και αν την απορρίψετε. Αλλωστε οι ερμηνείες είναι υπέροχες – λάτρεψα την Τζένιφερ Τζέισον Λι. Φορέστε κάτι σκούρο, κάτι που δεν λερώνει εύκολα.

The post Οι κουραστικοί 8 appeared first on Protagon.gr.